Alle inzendingen over Breda OR kerktoren OR paardentrams

luiken en haveloze voordeur in verschoten donkergroen aan het gebint wapperen spinnenwebben in de wind de tuin ligt er chaotisch bij emoties hangen als druppels aan de struiken hoe vredig was het leven toen de notenboom draagt nog steeds haar vrucht door de takken kijk ik naar de blauwe lucht in de verte klept het angelus uit de kerktoren…

Een leegstaand ministerie en kantoren, en in Breda ook die gevangenis, we zien dat er gelukkig veel opvangruimte is, voor Oekraïners die hun huis verloren. Maar hebben we dan jaren liggen slapen, voor onze jeugd is er geen huis, en voor een dakloze is het ook niet pluis, zo menigeen ligt in de kou op apegapen.…

De kerktoren slaat onverwacht twaalf keer, doodse stilte volgend het vuur knisperend, blakend littekens nu zichtbaar zijn alleen in het donker.…

De kerktoren.... prikte al in twaalf slagen van een galmende klok die de duiven deed verschrikken van de bescheten platjes aan het achterhuis…

Wat is het dat mij in de schoot geworpen wordt meer dan men redelijkerwijs van een man verwachten kan het is als het velijn dat me van het vlees getrokken wordt nog voor ik slachtrijp ben en dat in ogenschouw neemt en soms ben ik een schaap in wolvenvacht doend alsof ik een wolf in schapenvacht ben ondertussen aanstalten makend te…

De duivel was woest toen hij je naar de Doesburgse kerktoren smeet; gelukkig gooide hij mis en belandde je in de bossen bij De Steeg. In lang vergeten en vervlogen tijden brachten Ymirs verwanten je mee uit Jotunheim, als altaar voor het offermaal gewijd aan Wodans raven.…

de horizon vervloeit verrimpelt traag een kerktoren in de verte de stilte rust en geeft geluid een kans om zich te laten horen herboren dansen de insecten plaag voor plaag voorbij potten rammelen voor etenstij de warme wind verdwarrelt zomer tot orkaantje en verjaagt pardoes een soezend haantje als de zon de ochtend brandt tot…

zonder enig geluid als dood blijft hangen in veelkleurige klanken... ...ik zou je het antwoord graag willen geven, maar 't spijt me, ik zou het waarachtig niet weten Ik hoop echter dat je gemoed, alle feiten in vogelvlucht zo overziend, wordt gesublimeerd in moments musicaux tussen mijmerij van Den Bosch en braderie van Breda…

de stad weifelt over de huizen de morgen vaart over de daken de stad binnen de zon staat op tussen de huizen onder carillonmuziek de mensen wandelen in het donker als het elf uur is de zon spoelt aan op de daken aan het strand van de verten ligt de stille zee der lucht waarin het schip van een kerktoren flikkert in de buik…

Bij Kinderboerderij Parkhoeve gelegen aan de noordelijke polders naast de stad Breda veeg ik het dorre loof bijeen een roodborstje volgt me hupt voort vliegt steeds even op kijkt onder een schuivend blad pikt en hoopt op kleine hapjes die tevoorschijn zullen komen voelt zich vrij van medezoekers naar het begeerde voedsel verliest…

De bomen langs de laan naar het station Hun kale stammen zijn met licht omwonden Dat vuurtorens soms ook bij vijvers stonden Is nieuw voor mij, ik wist niet dat het kon De Grote Kerk staat als een bastion In Winterland, wil haar verhaal verkonden Met oude teksten die ooit aftrek vonden Geschreven in een Goddelijk jargon Breda, je doet niet…

Toen daar aan de rand van het dorp verpozend aan de brede beek de kerktoren vouwend tussen de rimpelingen zie hoe de lucht zich ontdubbelt zich buigt naar het water blauw en zilveren linten drinkt en elke horizon inslikt de huizen samengevoegd tot een vloeiende wereld van inkt wars van elke dimensie en ik voelde me verwant aan het strepen…

Het Liesbos toont onder zijn kale eiken lentevingers, die grondbloei bewerken, dan voldaan wegzweven op lichte vlerken, in Ulvenhouts wonderwereld neer strijken. Ze mogen park en moeraswoud verrijken vol fijn versnipperde schilderwerken, daarbij schoon Landgoed Valkenberg sterken. Winnende bosanemonen prijken! De Oranjestad houdt steeds…

In 't grote gebouw wachten en bekomen autobussen geduldig bezijden de weg der treinen daaronder zijn wijde ruimtes waar men doorheen wandelt met reislust of genietend rust gladde wanden hebben spikkels krioelend wit en zwart vervaagde tekeninkt kunstzinnig uiteengespat omringd door geestdriftig geloop bloeit bedaard zakenleven in nodende…

Ik keek door de bril van bisschop Ernst en alles zag er opeens toch verdomd scherp uit. Zelfs het orgel begon te glunderen doorheen zijn gouden opsmuk. De leeuwen stortten neer en maakten een brullende rondedans. Zonder de borsten van Maria, ik bedoel, de lieve geesten, die ooit in deze kerk aanwezig waren, zich nu aaneensluiten tot een…

De Lekkerlandse kerk wordt flink verbouwd, Maar is het wel het eerlijke bedrag, Waar dominee voor collecteren mag, Of zijn de bouwers weer te goed vertrouwd? Een dronkaard heeft, om fraude aan te duiden, Besloten om de grote klok te luiden.…

Langs de hoge kerktoren, voorbij de boer met overall, Door de tunnels, over bruggen, en af en toe een waterval. Nog maar een paar honderd meter. Je voet beroert de laatste tree. Dan verdwijn je in de avondschemer, en neemt het late zonlicht mee.…

De vrouw wist in de nacht van zaterdag 20 op zondag 21 februari te onsnappen uit de gevangenis van Breda. Ze had met een lepel een tunnel gegraven en kwam aan de buitenkant van de gevangenis via de stoeptegels naar boven.…

Helder, vriendelijk licht schijnt in de zaal, waar de wanden met trotse afbeeldingen van Breda's werken en belevingen spreken vol stille, maar levendige taal. Boekenkasten bergen menig verhaal over welvaren en beproevingen. Grijze laden houden beschermelingen, ogen streng als de waakzame generaal.…

De wind van het jaar tweeduizendvijftien zwerft door het grote bos bij Breda's Zuidkant, fluistert in hoog lover, op begroeid zand geschiedenis, lang vergeten misschien...…

Breda 's grote begraafplaats bloeit vol geuren van krachtig lover en verfijnde plant. Wil dit het denken aan vriend of verwant, reeds gegaan, maken tot verzacht treuren? Wilde bijen zoemen lustig, keuren bloemen, bovenal de aarden lavendelwand, waar de waterlelie rood en geel brandt: vijver vol libelles liefdesgebeuren.…

De kleur van het trotse Breda schemert zacht binnen slanke zuilen, hoog in de toren, wiens roommantel blank glanst bij avondgloren, straalt over de Markt vol lichtende pracht. Zingend klokkenspel met galmende kracht zendt zijn klanken door het duister, treft oren van ieder, wie het luiden mag bekoren.…

Eigen stad Breda stuwt zegenrijk en port om te onthullen wat samengaan kan: hoe toonkunst de tolk van wijze schrijftaal wordt.…

Breda 's grote begraafplaats in het late zwart wordt kleurig gestreeld door zachte handen uit Hemels licht, die liefkozend landen op dit oord, waar men rust na vreugde en smart. Lampen vol glanzend groen bemoedigen hard het verlegen roze, dat teer wil branden naast lage schimmige loverranden.…

Het is morgen voor zijn Vrouw, Hij leeft den dag, De avond strijkt voor het Kind, Wanneer de tijd variabel is, Het Kind is stervende hier, Als vuur dat dooft, De morgen Vrouw vervloekt de tijd, Tot de klok die slaat, Mannen van geschiedde dagen, Marcherend te voort, Bij het verlichtend dorp, Waar de kerktoren stomp is, Luid koor…

Ergens in Breda 's grote tuin vol graven staan, keurig opgestapeld, woningen van wilde bijen; ronde openingen in 't hout bergen woelige werkhaven. De diertjes zoemen rond om zich te laven aan bloemen, die stil opbeurend zingen tot mensen, die hier overdenkingen, door vrolijke bloei geleid, verhalen.…

opent er slechts een droevig ronken overblijft van een kind dat, angstig in een wereld, verlangt het sterven omlaag te halen woorden kruimelt uit gebeden om te ontsnappen aan schreeuwende stenen van maan na maan zwaar en zonder rust door het dagelijks openbreken van eigen falen het brood zo nodig, al was het maar een enkele hap de kerktoren…

Wat moeten mensen daar aan de overkant, waar niets te zien is dan een stil veerhuis, een kerktoren achter verre bomen. Andere dag: alleen grijze vrachtwagens op het dek. Mannen in grijze uniformen. Een wijd open mond die onhoorbaar iets roept. Dat is oorlog. ----------------------------------------------------- Uit: 'Dooltuin', 1995.…

waar blijft de wind om kerktoren en klokken van mijn gemoed? waar blijft de wind in mijn binnenste? de wind in de schaamte? de wind in mijn angsten?…

lijkt er niet te zijn God bestaat niet, wij zijn ons brein vanuit onzekerheid vormt zich een nieuw equilibrium hoop liefde ik hou van je en dat maakt me sterk waar begin je of waar eindig je denken aan de toekomst vraagt om stevig contact geen blackberry, geen auto, geen huis wel elkaar laten we Europa met haar open wonden verlaten de kerktoren…