Alle inzendingen over DEINEN OR VROLIJK

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

met het gezicht vooruit rechtopstaand met de wind in de rug flits ik terug weg van obstakels en puin naar zachte moederarmen waar ik gedachteloos dein als een pasgeboren kind…

wat klets je toch wat dein je de dolfijner mierenneukend door de golven van jouw taal of hou jij papegaaien op jouw stok? die na-apend woorden sporen rijm dicteren aan de haal…

De eenden in de bosvijver, duiken vrolijk heen en weer, het ontlokt ons een lach, keer op keer. Zelfs de kleinste vogeltjes, zoeken en plekje voor hun nest, hoe en waar dat moet komen, weten ze zelf het best. Het bos zwaait ons uit, takken deinen heen en weer, de blaadjes fluisteren "tot de volgende keer!"…

zo moet een boom zich voelen op weg naar de lente sappen die opwaarts stromen tot ze zonlicht vangen in zijn kruin nieuwe warmte ontluikend in een blad dat de kracht van deinen en ruisen onder de nerven krijgt…

Een thuishaven zijn, voor wie weet, de zeemeeuw, die gelukkig mee wil deinen op het ritme van mijn zee.…

Wind stoeit met water stoeit met strand, zand stuift over wuivende duinen, onbesuisd, onder meeuwen die deinen, dansen op het ritme van de branding, golf op golf op golf, Nehalennia's hartslag.…

fluisterend dein ik op de zee van je zuivere woorden waar niemand iets mee kan en die ik slechts kan horen het strand ligt aan je voeten die bloot wat sporen achterlaat gekabbel van de golfslag ligt de branding in mijn hart…

ik wil je armen om me heen je warme handen strelend langs mijn rug kus me zachtjes overvloeiend en fluister alle lieve woorden die er zijn omdat ik er op teer mijn lief op dein als ik vandaag de krant weer lees…

Ze flaneert, op mannenjacht Haar borsten deinen zacht Lippen en nagels schreeuwend rood, het middel bloot En boven fraaie benen op hoge hak, het bewegen van haar billen 'Welke man zou mij niet willen?'…

In alle tijden wordt de mensheid getroffen door veranderingen gewoontes geloof en levenswaarden deinen steeds op twijfelzuchtig moeras d' Almachtige en Zijn hemelgeesten zien deze grillen aan met scherts hun Eeuwigheid heeft er alle ruimte voor.…

Gor deinen beminde strelen langzaam weg op de oneindige klanken van een luit hoog van een parterretrap Zingend en dansend spinnen spinnen zij rond elkander Velours sluit klappende vergezichten uit van succes…

Langzaam begint het te deinen en ik onderdeel zonder zelf en met velen, verstrikt in het woud van woeste woorden.…

spiegelingen op het water tonen de dingen in realiteit geen foutje te bespeuren tot wind speelt met de werkelijkheid de lijnen deinen verder open verdwijnen door onzichtbaarheid rimpelend verlaat het beeld zijn vorm doch... zal het sterven in geborgenheid!…

nog zijn de meningen verdeeld over schietlood en kompas tot averij komt het niet meer een eigen koers in oude klompen niet giftig opgetuigd met woeste tijden van weleer ze deinen in broos water de golfslag al voorbij het laatste zeil gehesen overstag was er nooit bij lager wal zal hen niet raken hun vrijheid is te groot zo ver uit…

Die schöne Formen dein's Gesichtes, Dein liebes Lächeln, süsses Weinen, Das alles scheint mir so wirklich Dann Finster kommt, alles vernicht's Und macht mir schwach unter den Kleinen Obwohl mein Herz sich reizt um dich. Wie weiss ich, was ich machen muss?…

de seringen voor mijn raam beginnen spontaan te blozen verwonderd zie ik ze deinen op de wind alsof ze flirten en ik weet die leuke buurman loopt weer langs ik lach ze uit, hou stoer mijn eigen wangen in bedwang ~~~…

Kom, laat mij zingen, vrolijk zijn... Kom, laat mij dansen, als een harlekijn Kom, laat mij liefhebben, dat voelt zo fijn Kom, laat mij gewoon vrolijk zijn... Kom, laat mij alles positief bezien...…

De steen op mijn maag Veroorzaakt een sleetse Plek op mijn shirt Toch doet het pijn Het verlaten hart Pompt radeloos om Wat er is gebeurd Toch doet het pijn De glimlach van mijn moeder Op haar sterfbed, Geen traan, niet getreurd Verloren jaren Verdwenen in de mist Begraven in een witte kist We hadden afgesproken Met z'n allen Vrolijk…

't Klaproosrood doekje om 't blonde hoofd geknoopt, Voor 't huisje wit, door wingerd half verscholen, Weegt op de handpalm 't meisje purpren kolen, Lacht met den bruinen venter, eer zij koopt. Oranje wortels, druiven als violen Fluweelpaars, in blauwe dauw gedoopt, Roodwangige appels, welig opgehoopt En bronzen peren heeft hij aanbevolen…

Mijn kerstwens voor allen is eenvoudig en klein gelukkig samen te leven gewoon er voor elkaar te zijn Denkend aan onze naasten aan familie en dierbare vrienden ook aan hen waarvan je denkt dat ze het misschien niet verdienden Saamhorigheid onder de mensen en er te zijn voor elkaar een prettig kerstfeest lieve mensen en een heel gelukkig…

Als zij vrolijk is Klinken er klokjes In haar stem Als zij boos is niet…

Ik schrijf een kort gedicht Het moet niet zwaar zijn, maar licht. De woorden moeten als wolken langs de blauwe lucht varen en met een zucht tot bedaren en stilstand weten te komen.…

Mijmerend over de dag ontspruit bij mij een glimlach vrolijk was hij een hele dag zo blij ik kijk terug en weg is hij zo vlug…

Twee verrijkte mensen liepen vervolgens vrolijk uiteen hielpen elkaar, vanuit het niets, weer even op de been.…

Het zonnelicht verrijst zo vrolijk als uw wezen. Als lachte 't u op uw verjaardag toe, Begaafde maagd, zo zacht van aard, zo uitgelezen, Wier liefelijk gezicht ik nimmer moe Lang wens te zien verrukt en opgetogen. En mij nog lang te spieglen in uw ogen. 1675…

Zij aten hun buiken rond in de honingboom en gingen varen op de vrolijke zee. Trof de bliksem hen niet van de dood? Welnee - zij ademden eenmaal diep en vielen in lachen uiteen. ------------------------------------------------------------------- Uit: 'Al ben ik een reiziger', 1959.…

Eva, warempel, zij bloosde terwijl hij haar borsten greep Haar nog eventjes liefkoosde en zo in haar speeltje kneep Adam eerlijk hoor, hij lachte terwijl hij liefje, Eva, zoende Dat zij dat allang verwachtte bleek beslist ruim voldoende Eva voelde zich best bloot onder Adams familiaire blik Op haar zwartbehaarde noot eensklaps zag ze…

gadegeslagen Alleen maar eindeloos gierend praten en praten zo naderden ze de plek waar beide gister lagen Een kuil die beide gisteren niet hadden gezien doemde daar volkomen plotseling voor hen op Voor ze ‘t wisten gleden de meisjes elf en tien, in spiegelgladde modder en kregen een kleikop Zo stopte het avontuur van deze zonnestraaltjes die vrolijk…

dit gedicht is als met helium gevulde vorm kleur en vrolijkheid dansend door de wolken naar de zon in mijn kinderhand de levenslange schrik de holte van het touw dat is ontglipt schoonheid die eenmaal losgelaten zelf de weg naar boven heeft gevonden…