Alle inzendingen over De duistere reis

Zij beminde De reis trok zijn sporen Zij schoor mij weer glad d' Amuse Gevolgd door soep en hoofd en dessert viel goed Tijd leerde ons dat liefde voor elkaar levens dan juist schoort…

In de donkere wagen reed ik alleen, Alleen met mijn lief door de nacht; Wij spraken geen woord, wij hebben stil Aan onze liefde gedacht. De lantarens wierpen een haastige schijn Door 't raam en begluurden 't gezicht, Dat luisterde naar het gehuil van de wind, De ogen op mij gericht. En telkens als weer hun matte gloed De schone vrouw…

Reis. Flarden gedachten en beelden flitsen langs ramen voorbij. Het dendert van binnen, station onbekend. Reis door je slaap en rust. Rust.…

liep ik soms het paradijs in en uit voor me lag het grasveld oneindig groot en aan de overkant dat ongekende verre vreemde land hollend wilde ik daar naar toe na lange tijd bereikte ik het vreemde oord in de verre verte zag ik de kinderen ze waren zo klein ineens net als hun stemmen mijn duizelend hoofd was licht vrij en vol de reis…

Je wil op reis je hebt je koffers gepakt de kleur grijs is geen kleur Je trekt de deur achter je in het slot je wil immers ......op reis Je steekt je hand op begroet de buurman die je een goede reis wenst Je rijdt naar het station en wacht,wacht op de sneltrein je hebt immers:haast Je kijkt verbaasd naar het lege spoor…

Rozenkrans Tederheid Gevallen ziel Ontmoetingen Wachten Langs de straat Mensen die spreken in de bus Wees paraat Bliksem Tussen mensen Regen die stroomt Even de stilte Dan gedroomd Dat alles goed is Dat het leven een reis is Met de bestemming ongewis…

stap in de trein neem plaats ga naast me zitten vind ik fijn bepaal het doel ik volg jij beslist waarheen jij weet wel wat ik voel we komen daar terecht waar wij elkander dachten te zien in de jas waarin we samen passen in de kas waar onze bloemen onenigheid verzoenen op de uitkijkpost waar jij je schoten loste om aandacht…

Toen een dame rustig afsloot, voor haar allerlaatste reis.…

Je ging op reis en ik ging niet mee Alleen op pad Niet langer met zijn twee Het meisje waar ik mijn leven mee deelde Het meisje dat ik streelde Tot de slaap jou in zijn armen sloot Want in de mijne Hoor jij niet Niet langer Ik hoor mezelf, ik fluister Dat ik zoveel van je hou Dat ik even later beseffen zou Dat je eigenlijk Een vreemde…

in het tonen veranker ik mijn ziel met beelden die wazig hangen te dromen aan de baleinen van mijn doorwaadbare ogen morgen zijn ze gedroogd en staat het spel strategisch opgesteld voor het doel dat geen onderweg kent maar slechts een obstakel voor de geur van bloemen onderweg…

Elk jaar onderneemt ze deze reis soms vaker dan 1 keer Om even kort bij hen te zijn Mijm'rend over hoe het was tot die 'man' hen velde met zijn zeis. Voor hen geen retourtje zoals voor haar een enkeltje zou het blijken te zijn Voor de ene plots voor de and're verwacht De pijn van toen is inmiddels verzacht.…

Op reis in al mijn herinneringen zoek ik – waar ik naartoe ga.…

Iedere morgen maak ik die reis. ’t Is toch bijzonder, die gedachten. Geen auto nodig of een trein. Een paar seconden en ik kan daar zijn. Daar is ook mijn geliefde. Samen lopen we daar. Vol met romantische gedachten, door de geuren om ons heen. Genietend ook van elkaar. Intussen zit ik alleen maar rustig op de rand van mijn bed.…

ik reis en kom voorlopig niet aan weet waar ik naar toe zal moeten maar ken de weg niet en het echte doel en zal als ik aankom het waarschijnlijk ook nooit weten doe ik boete? deze reis moet worden gedaan door iedereen daarom reis ik die van mij zoals behoort uiteindelijk ook alleen…

Ga met me mee Naar die verre woestijn We begraven je verdriet Als we daar zijn Ga met me mee Met je zorgen voor later We gaan naar een meer En smijten ze in ‘t water Ga met me mee naar dat verre oord Pak al je angsten We gooien ze daar overboord Ga met me mee We reizen almaar door Naar het begin van je wereld Waar je de paniek…

In het duister speelt het duister zachte, warme melodie voor mij. In het duister kan ik wonen in het duister kom ik thuis. Niemand ziet nog wie of waar ik ben: in het duister ben ik weg van mij.…

Ik word zo langzaamaan verkiezingsmoe De strijd gaat doorgaans niet over de feiten Maar over wat men iemand kan verwijten Uit elke sloot komt weer een oude koe Maar straks doet iedereen weer trouw zijn plicht Een kalf verdronken...kom die put moet dicht…

Leg reis aan! Bittere borrels of melk en saffraan. 't Leven is een gladde baan. Bitter en zoet uit eenzelfde kraan. Leg reis aan! leg reis aan!…

Jeugd is goddelijk, met haar kracht en haar passie – maar ze komt te vroeg.…

Zo eindigt steeds onze gezamenlijke reis. (En toen het duister werd, is nog het kind dat alles droomt wat hier is opgeschreven doorkrabbelend bij kou en tegenwind die nacht op de bevroren vaart gebleven.)…

Precies waar we ons bevinden, kunnen we gelukkig worden, wanneer we dat niet zijn. Voor de dichter is dat hier, waar nu zijn vingers schrijven. Hier staat hij in zijn middelpunt, temidden van zijn eigen tuin. Straks drijft hij in zijn oceaan, die zijn eigenste badkuip is. Daarna rust hij uit in bed. In het centrum van de wereld. Waar…

Op den eerste sneeuwdag, in december 1827. - Ha, oude Kennis! weer in 't land? Ontzie een Koudkleum, zo 't kan wezen: Mijn levenskerfstof geeft u dra Zes kruisen met een krap te lezen. En, deed mijn jeugd, min kil van bloed, De citersnaar uw roem gewagen; Gij hebt het loon thans in uw hand - Betaal…

Mijn laatste reis is zo begonnen ben alles verloren, heb niks gewonnen mijn laatste reis is nu gestart. mijn liefde voor de medemens kwam recht uit de grond van mijn hart. 'k wou alles voor de medemens geven. ja dat kostte zelfs menigmaal bijna mijn leven. mijn laatste reis is nu bijna voorbij.…

Klankkleur van klinkers gesproken zinnen verdichten vezels vol vervoering gevangen verlamming Snaren trillen warme draden rood, blauw en geel versmelten tot zwart hoe diep en duister kunnen zinnen zweven…

Senryu Duistere nachten verbergen mijn gevoelens verlicht door sterren…

Jouw zomerfluister is een zwachtel op mijn zere huid, jouw tere stem be- zingt de taal van het zo grijze evenwicht in ons verwante en weke duister. - - - met dank aan J.S. Bach voor zijn fuga in f/ Wohltemperiertes Klavier II…

jouw kwaad in een dik gewaad met gebalde vuisten vrat het rillend door het duister je kon het buitenskamers horen het stapelde zich op klaar om geslagen te worden met jouw lange handen op haar smoelwerk in de laatste ontmoeting heeft zij zijn geest gebroken en de kans bestaat dat dit eindelijk voorgoed is…

De lange donkere gang verstopt in een lucht van natte jassen vochtige sjaals en bont gevoerde wanten toont nog even duister en somber alhoewel het welkom warm is wensen, hartelijk en oprecht worden door de kamer gesmeten als waren het pepernoten stemmen gaan door en langs elkaar, met af en toe een glimlach langszij dan weer een schitterend…

Ik taste in het duister, zoekend naar jou hand. In mijn hoofd gefluister, hij is nu in Gods land. Ik deed mijn ogen open, en zag jou bed weer staan. Ik voelde tranen lopen, ik moest alleen verder gaan. Ik kan het niet bevatten, wat dit met mij doet. Ben je nu niet eenzaam, of gaat het je goed.…

Met het duister verbonden. Ergens toch nog iets. Een antwoord, maar nog niet gevonden.…