Alle inzendingen over Dood OR Angst OR Verdriet

handen wurgen zwart ogen gillen wit en angst vervloeit langs muren die de stilte zat zijn en elkaar spinnen ragen rood het harigt op de poten ze hoeken voor hun leven rennen voor de dood ze trekken draden treurmuziek in webben vaag verdriet want als de prooi gevangen is eindigt abrupt een levenslied ze wroeten in mijn geest vernachten…

'Ik ga dood' sprak ze met onvaste stem en keek me aan alsof ze de dood al voor haar ogen kon zien alsof ze haar blik vast wilde klampen in mijn herinnering alsof ze hoopte dat als ze het verteld zou hebben de angst met de woorden haar mond uit zou vloeien fout.…

“Denkend aan de dood kon ik niet slapen”… ik wil niet meer leven, ik wil het eigenlijk niet. ik heb geen streven meer Verdriet, verdriet, verdriet… Toen ik geboren ben Had ik een hoop van hoop, ik wist dat alles goed zou komen ik had zo mooie zoete dromen… Waar is dat alles nu?…

Vriendschap is een open deur een huis om in te schuilen en als het soms eens moeilijk is een schouder om op uit te huilen vriendschap is aandachtig zijn en steeds opnieuw luisteren naar verdriet, weemoed, angst en pijn en tussendoor een bemoedigend woord fluisteren vriendschap is verbonden zijn in angst, verdriet en lijden en als de ander…

leeg als een uitgeknepen spons lopen vol in de nachten, met angst, verdriet en pijn zit er niet op te wachten, hoe zal het morgen weer zijn ...mijn gedachten.…

wat een ramp in Japan dat een tsunami dit veroorzaken kan wat een power, wat een kracht wat een pure overmacht veel ellende en verdriet angst over de nucleaire straling in dit gebied…

vergeten angst vergeten verdriet vergroten woorden tot spijt die niets kan wegnemen tot schaamte die verdiept op mijn wangen donkerrood te bang om te verliezen…

Angsten zorgen pijn en verdriet verstop het niet Ga er heen als het er is Kijk ernaar zodat je Jezelf waar nodig bij kan staan…

de oerkracht van de angst glijdt als een trage trekschuit door het stil gevallen lijf denkt hoofd en dingen stuk wekt de geest uit een schijnbare slaap in de oerkracht van de angst valt het leven dood en ligt het ijskoude water dat het hart omsluit in de oerkracht van de angst…

Als ik naakt een duik doe in het Marnix-zwembad te Amsterdam fier, fris en frank warm voorgedoucht ontdaan van stof en stoffelijkheid denk ik aan mijn dood , mijn sterven denk ik, zou het zo gaan, zal ik zo vergaan zo aangenaam, zo warm, zo oerstil, zo behaaglijk zo lief, zo mooi, zo blauw, zo schoon, zo fijn, zonder pijn, verdriet, angst…

Vroeger toen ik jong was Was de dood ver verwijderd Nu en na Meer dan een halve eeuw Verschijnen beelden Van de vele gevallen geliefden -Zij die mij vormden Troostten inspireerden Onvoorwaardelijk liefhadden Om mij Het kind -Nu ouder Word ik bang Twijfel aan mijn goedheid Aan een Hogere macht Ik wens niet te geloven In een Hogere…

Dan weet ik nog niet wat ik zeggen zou, want het is de laatste stap een stap die ik moeilijk nemen zou, want ik blijf bang voor de dood!…

dit is het seizoen van de raven ze zitten overal zwart gevederde grote raven krijsen dood en verderf nu de bladeren vallen van bemoste bomen vallen ook de mensen met bosjes tegelijk de meesten verzetten zich anderen steken hun armen in de lucht en rennen door de wind over het zand van het strand zij schreeuwen de vogels uit hun…

Jouw teken van leven teken van liefde gaf mij tegelijkertijd angst angst voor wat me kon overkomen als jij er niet meer zou zijn We kenden elkaar lang doorliepen alle processen van elkaar begrijpen accepteren van elkaar leren van elkaar houden het was een lange liefdesband waar we jaren aan bouwden De laatste jaren spookte het…

al voorvoeld er is iets echt niet pluis Meer kan ik nu niet zeggen hier maar mijn verdriet is groot Oh lieve God bewaar haar nog ik wil haar nog niet geven aan de dood…

Wennen, nee dat kan ik niet Dek de tafel, als altijd Barstensvol verdriet 'k ben je kwijt. Tranen over m'n wangen Wanneer ik je bord zie staan Stervensvol verlangen 'k wilde met je meegaan. Je bestek leg ik naast 't mijne Zodat ik je als 't ware voel Binnen 't bereik van 't mijne Snap je wat ik bedoel?…

Verdriet zo intens, verdient echt geen mens!…

De zon schijnt Maar ik voel zwart Iedereen lacht Maar ik word getart Getart Door verdriet Langs buiten Zie je het niet Het is mijn masker Ik zoek de kracht Ik lig ervan wakker In de nacht De nacht Duurt lang Het zoeken naar woorden maakt me bang Ik zoek licht Tevergeefs Want vanbinnen Zit ik dicht…

Papa Ik wil zo graag met je praten Maar je bent er niet Over de kleine dingen des levens Leuke anekdotes Over jouw kleindochter, Jouw lieve deugniet Over hoezeer we je missen Hoe je in alles bij ons bent Over ons verdriet Over de schone dingen Je zou al glimlachend knikken En zwijgend genieten Ik weet dat je ons op de een of andere…

Als het verdriet te diep is Als de tranen niet meer komen Dan denk ik in mezelf, De tijd heeft de pijn doen intomen Maar niets is minder waar Ik lig te woelen, En kan geen slaap vatten Net daarin sluipt het gevaar Als de eerste vogels ontwaken En de onmacht is aan het kolken Als de ochtendzon schijnt over de daken Dan zoek ik jou in…

De dagen worden lichter maar ik word zwart het is hier donker koud en bar Ik werd gekatapulteerd naar het verleden het is terug dof hier in het heden Ik wil er uit maar zit zo vast het zit op slot het is een last Ik wil wel huilen maar het komt er niet uit alles is locked het zit onder mijn huid Het zijn emoties die het daglicht…

De bittere kou die hen omarmt Het felle vuur dat hen een beetje verwarmt Het opgedroogde bloed op hun huid Er is geen weg meer hieruit harde klanken van gevuurde schoten Zoveel bloed wordt er vergoten De angst om te dichtbij te zijn Hun hoop is maar zo klein De dingen die ze zien staan op hun netvlies Hoe kunnen ze thuis leven met zo’n…

waar pijn overheerst vloeien tranen angstige ogen sluiten zich zacht in die rust van dromen waar sluiers breken hoorbaar verdriet een lach aanvaardt zal jouw kracht in het flirten met de dood dit leven omhelzen als enige hoop…

Laatst vond men in een labyrint een wanhopig, verdrietig mensenkind het was zo bang want wat duurt het lang als je nergens meer een uitweg vindt…

Vuisten tot bloedens toe stuk geslagen op gepantserd glas tranen gehuild met droge ogen schreeuwend zonder geluid struikelend over keien die rotsblokken bleken licht wordt schemer schemer tot schaduw schaduw tot angst wat blijft over voelende handen in wanhoop zoekend het kan erger fluistert de wind en ik prop mijn oren…

Mijn angst is groot, verdriet nog groter. Waar gaat het met de wereld heen? Mijn hart doet pijn, mijn handen trillen. Wanhopig, radeloos, alleen. Toekomst verloren, hoop vervlogen. Waar moet het met de wereld heen? Verdeeldheid zaaien is tranen oogsten. De onderwerping, is zo gemeen!…

Jankend aan verre kusten de zee zelf de dood in haar armen de kracht van destructie alom boezemt angst in metershoge zeeën boezemen angst in onverwacht in een verlegen gebaar zich terugtrekkend voor de aanval ze jankt de zee haar zoute tranen over duizend doden in veelvoud die ze afgeeft aan de stranden nadien verlicht door…

" meer geen "Jude" meer geen ster meer geen vrienden meer geen ouders meer geen angst meer bevrijd... ... in de dood.…

rust liefde en geluk leven angst ellende en sloop dood wispelturige stilte…

verborgen verdriet er is niemand die het ziet niemand ziet je angst niemand ziet je pijn niemand ziet die ene traan niemand is met je begaan moet het alleen dragen aan niemand wat vragen verborgen verdriet dat door je ziel heen schiet en je hoopt in het verschiet dat iemand die ene traan van verdriet wel ziet…