Alle inzendingen over Melancholie OR herfst

Ik keek naar de hemel waar het oog van een olifant naar me keek vanuit een kauwgomballenboom en alles wat ik wist is dat er water binnenliep door het gat in mijn schoen Ik liep door een veld dat niet eens echt was met 100 tinnen soldaten die aan mijn schouder stonden en alles wat ik wist is dat er water binnenliep door het gat in…

Melancholie is hartzeer, maar heelt, als alle wonden…

Het is even zo Dat ik me laat gaan Inzien dat het overwicht Zich met mij heeft verstaan Dagen met enkel regen Of bezwaarde wolken De aanwezigheid ervaren Van uitzichtloze wegen Waar ongerijmde gevoelens kolken Die mijn geest niet verklaren Het zou moeten zijn Als dat ik word gedragen In de door mij gevoelde Onderscheidende…

ín de winter, die vaak grijs is gemutst zoek ik de romantiek van de witte koude draag dat nog bij me als jeugd en verte, ik aan verlangen bouwde al gaat dat werkelijk voorbij, niet tegen te houden, het vertelt nog van toekomst dat moest ook wel toenmalig vriezen, ver onder nul, als ik de schaatsten onderbond dwong mij wel die richting…

ik speelde met een houten vogel in een dorp op een wintervacht waar we Brahms hoorden aan de gracht en ons bogen over een kogel we liepen samen over het veld in een jas en een mand vol waar de componist zagen zonder haar als de koude oorlog zonder held we waren anders dan de leraar met zijn jas en versleten sjaal die ons interesseerde…

ik dwaalde door de straten van Parijs vergaapte mij aan die mooie oude stad genoot van het overheerlijke ijs alsook van haar die ik het meest aanbad we wilden wat vragen over de toren de winkels op het schoon geveegde plein in het centrum kon je het koor horen dat begonnen was aan een nieuw refrein ze zongen duidelijk, en hielden wijs genoten…

de vuurtoren seiner van stavast stuurt in nachtelijke uren haar lichtende codetaal over ondoorgrondelijk water dat golven als rollende stenen naar de voet van de duinen stuwt in dit zeelandschap waar lichttoren en duinenrij van geen wijken weten stroomt ondergronds een ongekend verlangen…

alleen binnenmuren vertellen over de stilte in de buitenlucht een oceanografische stem verhaalt met lange halen over wat voorbij gaat zonder enig gerucht en de kunst van het op volle zee verdwalen…

schoorsteen de blauwe sluier rook die over de daken reist de overgroeide kuil bij de rivier een vogel die in de verte roept de verdwenen zandweg de afgepelde oude verflaag het is een dag vol nevel en dauw de beklemmende middag het stuurse zwijgen het dorp dat nooit mijn dorp werd de korst van afstand en vervreemding het is de melancholie…

het hart van de storm een oceaan van wachten slaapt zonder wolken houtduiven koeren droever dan mensenverdriet de boom zucht ruisend een heldere pijn in oude zielenlagen het gras nat en zwaar iemand wil schreeuwen een stem met honderd kelen zo luid en zo bang…

als verwaaide klanken en geuren van tijdloze jaren als vergeelde kindertekeningen in vage tinten vol melancholie…

Het is maar goed dat je in de lente, zomer en herfst van je leven niet weet, hoe je in de winter van je leven belazerd wordt.…

wanneer de nevel zal verdwijnen en de zon piept door de bomen dan is de tijd gekomen dat herfstkleuren zullen verschijnen het bos wordt stilaan kaal de vele bladeren op de grond kleuren schilderachtig in het rond in een tafereel van pracht en praal voor de dieren wordt het even wennen aan een omgeving zonder lover ze moeten oppassen voor…

Ik zie je door dikke druppels op de ramen, mijn engel van lijn 8. Jouw profiel zo afgetekend en toch zo zacht, slechts de spiegel en het donker brengt ons samen. Ik staar naar natte stadse straten, naar mijn buitenwereld, spiegelend vervormd. Een regenspoor dat mijn beeld misvormt laat ongemoeid het gezicht dat ik niet los kan laten. Neonlichten…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

hoe de avond valt over de schemering van verlangens ontluistert het hart zich in deemoed van valse openbaringen, niets is nog genoegelijk in de sfeer van melancholie de tuindeuren half geopend, het terras wankelt hierdoor zichtbaar in fragmenten van oude woorden, waarden zijn vluchtig en toch blijven de sluizen van de nacht grijpen naar…

Hubert En wakkert mijmering aan vol herfstdromen Toch bekruipt mij ondanks al dit schoon Een vlaag van melancholie en droefheid Elk seizoen, ’t lijkt allemaal zo gewoon Maar de herfsttijd beaamt ‘t eind der strijd…

Dit is het jaargetij van snottebellen, verstopte neusgaten en kriebelhoest, onstoken keel, geschraap, gesnuit, geproest. Mijn eigen niesbuien zijn niet te tellen! Daardoor rijm ik met weinig fantasie: helaas, wat opkomt is alleen “hatsjie”!…

De zonnehoedjes zijn gegaan - Ik had niet eens gemerkt Dat ze gekomen waren, Dood die eerder in het Oog valt dan het leven Dat eraan vooraf ging - Drie seizoenen zijn voorbij, En ik merk dat mijn adem Louter heeft stilgestaan, Ze stokte daar waar Het leven om mij heen Onmerkbaar is verder gegaan…

verkleurde bladeren dwarrelen door de lucht strooien hun melancholie voor mijn voeten neer die landen om te zweven ze hebben dat geluk lopen naar het einde het is nog ver genoeg…

twee paarden wreven de hoofden tegen elkaar de wind liet rimpels achter op het water het was hier dat de melancholie stokte en ik jou ononderbroken missen kon…

is jachtig de herfst is mooi de herfst is machtig…

Huidmond gesloten Ademt niet mee met het seizoen Valt eerloos op de grond Laat eerder los dan was voorzien…

het schrijnende verval van een boeket zonnebloemen moet van Gogh met een gevoel van melancholie hebben opgescheept doch dit weerhield hem er niet van dit tafereel met sublieme penseelstreken op canvas vast te leggen voor de eeuwigheid…

Weemoedig klinkt geruis mijn bloedbaan zingt een verlangend lied op 't ritme van de wind door samenzang met regen wordt melancholie ritmisch weergegeven in gedempte melodie…

Nog sluimert melancholie in haar nevelbed of romantiek hult zich in dwarrelende winterpret De donkerte staakt zijn verzet tegen plaagstootjes van licht en aarzelend tovert de wereld zich een nieuw gezicht…

somber en wat te zwaar maar ook hoe paradoxaal iets van een oprecht verdragen als bij een brok in de keel die je maar niet krijgt weg gedronken wanneer melancholie de kop op steekt kan je er niet om heen en misschien is het maar beter zo…

het begon nog maar net de duisternis toen een sperwer door het bos jakkerde geen blad bewoog het begon nog maar net de melancholie ik liep op tenen toen roerloze donkerte het licht niet vinden kon…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…