Alle inzendingen over Mist OR gedachten

In de grijsgrauwe mist probeer jij te vatten elk onbegrepen woord zichtloos, zinloos blind voor gedachten zie je jouw beeld kleurloos, koud klinken klanken kil in het duister waar vergetelheid geen warmte brengt tot aan de dageraad…

Mijn stem is zwijgzaam in mijn hoofd roffelen de woorden en verdrink ik in ongeboren gedachten wisselwerking lijkt verloren zit in een fase van optrekkende mist die gepaard gaat met momenten van verstilling mijn spiegelbeeld is mijn gedaante niet meer sinds jij mij de weg naar het onbekende wees…

heb mijn woorden op je altaar gelegd kaarsen aangestoken in het bewierroken van zinnen mijn gedachten aan jou gezegd zacht kringelen de strofen in de grijze mist van ons gedicht naar boven langs muren en pilaren van gebed pijn en verdriet openbaart zich dan de pure poëzie…

Woorden verwrongen in een orkaan Gedachten wervelen door elkaar Opzoek naar het oog, de kern, het hart Van wat ik wil zeggen Woorden zijn wat ik zoek Leegte is wat ik vind Alles loopt door elkaar Twijfelachtig Verdwaald in een mist Zo dicht, dat ik mis Stilte is het resultaat Dat mij niets doet zeggen…

Op dagen dat de zon weer eens weigert te schijnen omdat de mist te dicht is steek ik ter verlichting een kaarsje aan en denk aan jou Als jij in maanloze nachten de slaap weer vervangt brand ik in gedachten een kaarsje voor jou tot je uiteindelijk mijn dromen verlicht…

kon Dat is wat ik zou wensen Wanneer de mist verdwijnt En plaats maakt voor de zon…

De gure grijze decemberwind doet mij dieper in mijn jas verschuilen Waterkoude regen vult ras de kuilen Maar killer ben ik onbemind Haar warme liefde is bevroren Toch vraag ik me vaak af, mist ze mij zoals ik haar, als ik met een vreemde vrij nu ik haar niet meer kan bekoren Mist ze niet die kleine dingen Hoe wij passioneel dansend lachten…

Je ogen kijken smekend willen zo graag begrijpen In je hoofd hangt een giftige mist die voortschrijdt met verwoesting Jouw handen grijpen de mijne Hulpeloos kijk je uit het raam ziet kinderen rennen maar herkent je kleinzoon niet En meegevoerd door een warme traan verdwijnt er weer een stukje van jouw leven…

De weg ga je dadelijk achter je laten maar de mist lijkt niet te verdwijnen, want de mist kun je namelijk niet verlaten, behalve als de zon weer gaat schijnen.…

Langzaam schuifelt zij door de paden van haar leven Haar trage gang bereikt de laatste deur zelfs daar blijft zij nog even stilstaan in verwondering over het niet meer weten haar leven mist…

Vorst aan de grond kleurt het landschap grijsgroen in het vroegste licht hervat ik het leven ben op weg en ontmoet groet vroege vogels nog diep in hun kraag vorst aan de grond hangt koud boven het land kleurt het leven tot waas ik ontmoet snelheid als een schim uit de mist groet geschrokken wijs op mijn voorhoofd en raak onzichtbaar…

Daar zoeft wat zonne-lichternis Door 't miezerige mist-gordijn... Een ziel, die niet zo triestig is, Maar toch niet blij kan zijn. 'k Ben bang, dat ik eens zelve word Gelijk deez overtrokken dag; Een kind dat nimmer tegenmort, Maar nooit meer zingen mag.…

Als eindelijk de mist is opgetrokken uit mijn hoofd staar ik nog even voor mij uit `k ben lichtelijk verdoofd Van alles wat mij nu gebeurt of ik nog moet ondergaan wetend, dat zeer binnenkort mijn leven ophoudt te bestaan Maar ook weet ik berustend nu wat straks mijn deel zal zijn want als hieraan een einde komt ben ik voor eeuwig…

Er zwerft een roep in de mist. De roep van een vent - wie is 't? wie is 't? Hallo! Het is hier om te stikken - Daar hangt een hart te koop Daar staat iemand te likken Aan de donkere stroop Van bedorven verdriet - Heila! doe dat niet! - doe dat niet! Hallo!…

Ik mis hem zo, is wat ze snikt en zit daar met beide ogen dicht, ze verloor hem, twee maanden geleden en het doet pijn. Ik voel me zo alleen, is wat ze mompelt, kan toch maar beter nu bij hem zijn, wat héb ik hier nu nog? Ze heeft gelijk, want al heeft ze kinderen, die kunnen nooit vervangen, wat hij voor haar was... Haar maatje, haar…

als over de vlakte nevelslierten de paarse bodem bedekken ik de honden gadesla en mijmer over de stilte en hoe ik het vroege uur bewonder dan in mijn ooghoek de zwaaiende soldaat zie staan en als in de avond nauwelijks de kilte verdwijnt ik dan dicht bij het vuur de vlammen zie veranderen in vraagtekens om de boodschap van de…

De nevel in het hoofd verdicht tot dikke mist waarin ieder vervaagt tot een wazig silhouet zonder lichaam of geest Woorden missen zinnen blijven suizend steken in de file naar het brein waar ze stil verdwijnen achter nevelige wolken Ogen staren niets ziend naar een verre horizon eenzaam leegte tranend weggevallen tegen grijs zonder…

ogen Mijn hoofd verijst en vriest de plooien glad En hersens kronkelen versuft in beperkte kring Gedachten worden ijzig en ideeën gloeien Mijzelf wegdenkend geniet ik van deze aanblik De superkleine wereld zwevend om me heen Hoe kan ik intens met forse teugen zwelgen In dit zo gevoelvol herkenbaar neerlands weer Ik miste het zonder het geheel…

Mist kent alle verhalen en omzwervingen van ieders ziel vannacht keek ik in haar als onder het water met beide ogen open, kinderlijk verwonderd door onbekende vormen geuren en één roep, gezang kon net zo goed een vogel maar ook een lied van sirene zijn er was een zachte, verleidelijke dwang om die te volgen tot het uiterste…

Het mistte, één dag kou Het mistte, één en al dauw Ik miste één dag jou…

langzaam pakte de dikke grijze mist mij in ik kon nog net mijn hand voor ogen zien in duizenden lichtspikkels werd het inkomend licht gebogen tot een feeërieke schijn voor de ogen er waren geen geluiden meer van buiten door demping was de wereld afgesloten van het leven de vochtigheid benauwde mij maakt het ademen zwaarder…

De mist, al-nauwer, dan bleek, dan grauwer klemt om ons dicht.…

soms de woorden die ik zou willen vangen als we met meerderen samen zijn klanken een enkel woord waar is de zin nu gebleven ik grijp hier en daar plak het aan elkaar voeg er wat bij en er ontstaat iets wat er op lijkt de woorden ze blijven stromen ik zie ze vóór me verdwijnen naar een plaats waar ik nog niet ben en zo raak ik in de mist…

zoals je maar eens in een leven bemint intens en naïef mijn horizon kim en einder verte van mijn dagen na zachte schade hoeden zich alle verdere dagen voor de schuwe schaduw van verdriet…

Deze dag is als een moede man die in een straat grijs en stil, zijn droefheid niet verkroppen kan maar toch niet huilen wil. Over natte wegen zweeft een waas van onverschilligheid, het is net of alles wat er leeft opzo'n grauwe dag in stilte lijdt. Daar...even laat de zon zich zien door een miezerig mistgordijn en de hoop,dat er toch misschien…

De adempluimen van ‘t grazend vee versmelten dampend met de mist zodra de koppen neergaan naar ‘t gras. Nog even en de zon neemt alles mee het schimmig beeld, vlammend gewist voor een schilderij van koeien aan een plas.…

wat klein van stuk Maar sterk en vrolijk, en hij rook ook lekker Hij had een bruine pet, een zwarte jekker En ogen die verlangden naar geluk Zo wandelden ze samen, hij en zij Hun entourage was de stille hei Zo liepen zij, het ideale paar Op 23 meter langs elkaar Een liefde door het noodlot uitgewist Een meisje en een jongen in de mist…

Wanneer de ochtendmist niet prijsgeeft al wat is en ik in mijn auto door de versmalde wereld rijd dan weet ik: het is weer herfst…

Novembermist domineert Het dorp waar ik woon Vrijwel niets herkenbaars Meer te zien, alleen waarneembaar Vage schaduwen in de Koude natte najaarslucht Opgelost in een brij Van bitt're tranen Van het huilende mensenkind Dat mijn oog verblindt…

geluid verdrinkt in de verte dichtbij mist benevelt het zicht het leven verdicht het is hier en nu kijk ...…