Alle inzendingen over Nobelprijs OR Mo Yan OR Nooteboom

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Vroeger in Europa besliste de politiek Nu in Europa sust de politiek en als de onrust dreigt toe te nemen krijgen 500 miljoen Europeanen om die rede van Noorwegen De Nobelprijs voor de vrede!…

Ik die geen leerlingen heb en geen bediendes, ik die mijn kaas alleen eet en de verkeerde mensen in de verkeerde steden zie ik ruik bloemen op het ijs, en zie de dood op een schommel. Ik die ook wel weet dat een woord maar een vertaling is, een armzalige code van iemand voor niemand, ik die zelf woorden gekocht en geerfd heb uit het groot…

Het leven je zou het je moeten kunnen herinneren als een buitenlandse reis en er met vrienden of vriendinnen over na moeten praten en zeggen Het was toch wel aardig, het leven, en flarden zien van vrouwen, geheimen en landschappen en dan tevreden achteroverleunen maar doden kunnen niet achteroverleunen. En ook verder kunnen ze niets…

En als we ons zelf nu een achterlieten? Daar gaat het, zonder groeten, mokkend en tobbend op zoek naar iets beters. Het kijkt niet eens om. En wij? Wij moeten eerst wennen aan dit stralende landschap van vroeger en later, van lichtende tijd zonder nu. ---------------------------- uit: 'Zo kon het zijn', 1999.…

Als een koning op een nors eiland gaat de wind heen en weer door de avond. Ik jaag op mijn onzichtbare leven. De vleugels van mijn ogen branden. Zwarter worden de vogels. Een koperen avond schalt in de bergen. Onder de houten bomen graast de rust, maar niemand gelooft het. Alle struiken verbergen soldaten. Het gruis van de regen likt aan…

Het gedicht hoorde hoe het werd geschreven, het zag de reusachtige hand waaruit het leek te ontstaan, woord voor woord, het hield zichzelf nauwelijks bij. Bij, zag het geschreven, en als echo zei het zichzelf, bij, bij, maar toen was de hand alweer verder, gejaagd door de zweep van het krassen, het heimwee naar vorm. Het doet pijn om niet…

Dit ben ik vaak geweest: een man op een landweg, een man in een vliegtuig, een man met een vrouw. En dit ben ik vaak geweest: een man die zich onder een steen wou verbergen om geen licht meer te zien. Deze twee mannen, ze dragen mijn koffers, ze lezen mijn kranten, ze verdienen mijn brood. Samen trekken we door het geluid en de lucht…

Dagen, weken, maanden ze verstrijken. Ik val in slaap met de streling van jouw beeltenis op mijn netvlies. Nog geen woord gesproken dan alleen een groet. We tasten elkaar af met onze blikken in het voorbijgaan. Geschonden en geschaad door het leven Ben ik in staat opnieuw te geven. Het regent zonnestralen op mijn gepijnigd hart. Je maakt…

Geboren: een gezonde jongen. Hij huilde, dus had sterke longen. Een gulle lach, blonde haren. Zo verstreken de kinderjaren. Een fijne jongen, mooi, bijna een man. Vrienden, vriendinnen hij nam het er van. Tot op een dag die ik nooit vergeten zal. Een tumor in zijn lijf zo groot als een bal. Artsen, ziekenhuizen, chemokuren. Hoe lang ging…

Ik wil je hand aaien, en zeggen dat de pijn milder wordt. Je wang strelen, je tranen wegkussen. Je helpen dragen. Ik kijk je aan, geen woord over je lippen. Je sluit je af, ik kom er niet door. Het geeft niet, ik warm me in jouw schaduw. Wanneer de hemel naar beneden komt, vulkanen zullen zijn. Moet ik je dan vertellen dat ik…

Jeroen, je naam in duizend kussen. In de zwoele geur van liefde. De geur van duizend violen vermengd met duizend rode rozen. De zoete geur van samen zijn. Verlangen, hunkering versmelten in het nu. Al dromend duizend en een nacht. Het heden van het stil verlangen…

Als ik mijzelf weer heb opgeraapt. Weer durf te lachen wanneer jij naar me lacht. Dank ik jou. Ik zou het gewoon moeten kunnen zeggen. "Bedankt dat je er bent". Je weet niet wie ik ben kent alleen mijn naam. Een groet in het voorbij gaan. "Bedankt dat je er bent". Je bent de back-bone van mijn bestaan.…

Een blanke man met blauwe voeten ligt in de heldere kamer eenzaam op zijn bed zoals de maan, door geen wolken gehinderd, haar weg slijt zonder vertedering. De man let niet op de maan. Hij heeft de symbolen van zon en maan, goud, zilver, as verbrand in zijn lichaam. angstig teruggekeerd uit een wildernis spint hij een nieuw metaal uit de helderheid…

De zee onafzienbaar waarin iemand verdwenen. Op de glanzende vlakte de eenzame roeier. Komt hij of gaat hij? Mengt zijn tijd met zijn woorden, ment dat voortdurende tweetal. niet in die van de meesten, juist in de zijne, in die gedichten van zelf en van wereld is het al tijd…

Nergens in dit helaal heb ik een vaste woonplaats Schreef hij op zijn hoed van cypressen. De dood nam zijn hoed af, Dat hoort zo. De zin is gebleven. Alleen in zijn gedichten kon hij wonen. Nog even en je ziet de kersenbloesem van Yoshino. Zet je sandalen maar onder de boom, leg je penselen te rusten. Berg je stok in je hoed, vervaardig het water…

schimmig vanavond jaagt die mist de velden de maan sluipt terug in dodelijke bomen nu is de grote rafelaar gekomen een herfst een doodgaan een gekwelde smeekstem hoor... ademend beweegt de aarde van heimwee om mensen te bezetten met een adem van verdriet om koeien zwaar en zwijgend in zich vast te zetten als schepen, vastgegroeid aan het…

zoals regen zoekt een natuurlijk versmelten en planten hun aarde ten zeerste bevroeden zo drijvend op een lange zijden zeewind blies jij in mijn gebied je oevers, mistiger, heb jij verdriet voortdurend op mij ingesproken zoals ook regen steeds zoekt een natuurlijk versmelten. en groeit nu dit bitter stromen rustiger, zijns ondanks, en…

Zo kon het zijn: iets smerigs verlangt iets vuils voor de ochtend, de geschilderde roos wil in het meesterwerk. Het kleine wil nog iets kleiners voor onderweg, het grote koopt in bij de reusachtige dingen. Je kunt je moeilijk verweren. Je ziet de vlinder, alweer een hand groter, je ziet hoe de bloemen de grond omwoelen,…

In een duister woud, zeker, en het midden al jaren voorbij, hoefde ik geen volkstaal meer uit te vinden. Niets wat ik had te zeggen kon daarin nog klinken, mijn woorden waren weer latijn geworden, onleesbaar, gesloten. Dichter, klerk, geheime diaken van de kleinste gemeente, de afkerige sekte van verhulde beduiding, gewend naar zichzelf…

De jonge man aan zijn tafel is een oude man, gewikkeld in een krant. Het is middernacht, de diepvriesmaan vermoedt de weg waarheen maar wil nog niet. Een geest beheert het boek waarin het lot gelegerd is, de schrijver is afwezig, 'komt zo terug', pas op de winkel! Uit het verleden sluipt een zin, gecamoufleerd, de laarzen op de straat…

En vannacht, in de stenen stilte van mijn kamer, het huis op het eiland, onder het web van sterren, de palmen roerloos, kwamen die andere stemmen, Auden en Frost en Elisabeth Bishop, Pound en Cummings en Sylvia Plath, woorden op mijn schouders, in mijn haren, tegen de ramen, dichters, gedichten, droombeeld, verhaal, getijden van toen, ooit,…

Poëzie kan nooit over mij gaan, noch ik over poëzie. Ik ben alleen, het gedicht is alleen, en de rest is van wormen. Ik stond aan de straten waar de woorden wonen, boeken, brieven, berichten, en wachtte. Ik heb altijd gewacht. De woorden, in lichte of duistere vormen, veranderden mij in een duister of lichter iemand. Gedichten passeerden…

Zij is een huls van vlees die stilligt op een steen, een vlinder met een vlinder om zich heen, en hij is iets dat wegdrijft en weer terugkeert, liegt, breekt en steelt, liegt, wegdrijft en weer terugkeert. ------------------------------------------------------------- uit: 'Open als een schelp, dicht als een steen', 1978.…

Ik heb het allemaal zelf bedacht: de dansen, het water, de auto, het ijs. Alleen jou, jou heb ik niet bedacht. Jij was uit de doorzichtige tijd gekomen misschien zoals ik, misschien anders. Jij had een miljoen jaar wereld als een eierschaal achtergelaten en daar sta je boven op het bestaande een vlinder in de winter. Tot het ogenblik…

En op die middag lieten zij de wereld achter. Langs de weg spinifex, dieren met namen die op bloemen leken. De zon was iemand die hen tegemoet reed, pas bij schemer werd hun willen minder, de weg sloop uit de spiegel, een voorgoed voorbij gevoel. Nu zouden zij een slaapplaats vinden, hun naakte lichaam in een ruimte oprichten zonder houvast…

Ik ben onzichtbaar in het café, als een stoel – met een kop koffie.…

(Moeder Teresa; Agnes Gonxha Bojaxhiu) Tegenstrijdig echter slechts in detail klein van postuur, groot in daden met hart zo patri- cisch, zeker met goud omrand voor de minderbe- deelden binnen 13* jaar zowel zalig- als heilig echt verklaard door twee pausen geïnformeerd, op de hoog- te van...** Albania, Tirana, september…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Verdorie zeg, het mocht alweer niet wezen. Al schrijf ik snelsonnet na snelsonnet, gevolgd door column, hartekreet, couplet die soms wel honderd keer worden gelezen! Zal ik eens zeggen wat ik er van vind? Ach nee... laat het maar waaien met de wind.…