Alle inzendingen over Onbereikbaar

trage woorden tillen je uit de tijd achter ze gaat een stiller leven schuil niet verder weg dan de schaduw achter het kampvuur het nabije was nog nooit zo onbereikbaar…

Ik wil zijn gezicht mooi naar mij het niet openscheuren want hij kiest dit weekend voor mij Ik wil zijn stoppels zijn wasverzachter hij is zo anders dan de mannen van mijn vriendinnen met hun kriebelzaad Ik wil zijn woorden zijn ingehouden liefde gereserveerd voor mij onder kleren onbereikbaarheid…

De toekomst schijnt zo duister, zo onbereikbaar. Of ben soms ik het, die onbereikbaar is? Wat moet ik nog alles verzinnen, om mij zelfs te beminnen?…

Ongrijpbaar lijkt het geluk Onrijp voor het korte Leven dat ik wellicht geleden heb Wachtend op meerdere jaren Uitkijkend naar het pad dat mij misschien zal leiden Naar datgene dat onbereikbaar leek…

Ogen ontmoeten geslaakte kreten stilte verstomd blikken verdwaasd Herkennen 't zelfde moment de onmacht het onbereikbare Treinen vertrekken in verschillende richtingen ...…

Wanneer stilte geen laatste woorden meer brengt en gordijnen sluit voetstappen op de donkere traptreden het duister inhalen dan vouwen handen zich samen onbereikbaar voor een nieuwe morgen…

Voorbij schrijdt voor mij de tijd slepend traag in het habijt van uwe onbereikbaarheid. Laat komen tot mij wat alleen in slaap mij dromerig raakt: uwe poedelheid blinkend naakt.…

Ik ben me terdege bewust van je aanwezigheid ik ruik je parfum toch ben je niet tastbaar waardoor ben je zo onbereikbaar? zo afstandelijk speel ik met mijn gedachten of haal ik herinneringen op nooit zal het weer zo zijn ik treur nu al weer jaren…

Onbereikbaar en zo verdwenen op klaarlichte dag. 's Nachts vervaagt je gezicht. Alsof je vlucht voor mijn fantasie. Alleen je naam herinnert mij aan een lustgevoel voor drie seconden lang.…

wanneer was het dat je me optilde me vasthield en lachend zei dat ik de liefste was misschien deed je dat niet is het niet gebeurd was ik niet het kind om vast te houden had je me lief op afstand als ik onbereikbaar was misschien dacht je dan dat ik de liefste was…

Verborgen verlangen diep weggestopt nooit meer die schaamte voorbij Slechts dromend over jouw verschijning van avondrood tot morgenstond Onbereikbare warmte waarom ben ik met al mijn gevoel overgeleverd aan jou...…

eenvoud in het vergeten zijn onbereikbare gave een verre herinnering.…

Onbereikbare mens, lachen we samen? dansen we? in levende cellen de troostende dans.…

Dat voorwerp dat diep in je tas hoort Of op schier onbereikbare plekken Dat blijkt als een wilde te lekken Het privacysproeiende paspoort In afwachting van actie uit de Kamer Hanteren we voorlopig maar een hamer…

Gestolde dromen uit mijn kindertijd Nu tastbaar maar toch onbereikbaar Een plotseling besef dat wonden openrijt Ik leed te veel aan weggooiwoede Vernielde poppenspul in koelen bloede Enkel mijn dromen bleken onverslijtbaar…

Want daar bij mij ook ‘krimp’ heeft toegeslagen Is alles onbereikbaar in mijn schuur. Nu draag ik van ellende hoge hakken, Alleen al om een tang te kunnen pakken.…

het onbeschrijflijke slaapt onzichtbaar achter de bergen waar meestal ook reuzen wonen op die onbereikbare hoogte sluimert de poëzie waar ik net niet bij kan soms schittert zij in jouw ogen…

Je kijkt me aan maar ik zie je niet verblind door de scherven van mijn verdriet Je praat tegen mij maar ik hoor je niet Doof door het geluid van mijn razernij Je raakt me aan maar ik voel je niet Immuun voor de warmte die jouw hart verspreid Je staat naast me maar toch ook niet Kilometers gescheiden door de grens in gedachten…

Ik voel me vreselijk alleen Al zijn er zoveel mensen om mij heen Vrienden kunnen niet vervangen Als mijn hart brandt van verlangen Als je houdt van die ene persoon.....zo onbereikbaar Al staan ze allemaal voor je klaar Je lichaam huilt, heeft groot verdriet Maar er is niemand die het ziet.…

de weerspiegeling in mijn droom gaf een close up van je ver gezicht alsof ik je even kon aanraken met ogen dicht zelfs op de tast onbereikbaar blijf je als een fata morgana van een liefdes-oase in een eenzame nacht…

Onbereikbare liefde is als vloedgolven van de zee Telkens weer probeer je het aan, maar het lukt niet Het is te koud en te ver weg Het voelt onprettig De gevoelens zijn hevig en blijven in een cyclus om je heendraaien Je kunt er niet bij, hoe graag je het ook wilt Misschien kun je het beter loslaten.…

Wil zo graag Nog even die Jongen zijn van Zo'n jaar of acht Spelen in opa's Tuin, schaatsen Op de gracht, Wil zo graag Nog even weten Wat ik toen dacht Mezelf kortdurend Verliezen in mijn Gedachtengoed van toen - Maar 't zijn, ontdek ik nu, Onbereikbare bestanden Opgeslagen in de hersenen Van toen - 'k moet leven Met…

het leven is lang niet altijd leuk nieuwsberichten en bange dromen en dan ook nog een keertje jeuk op een plekje waar je niet bij kan komen. je draait en zwaait en wringt en wiebelt je ellebogen kraken ervan maar nog altijd jeukt en kriebelt dat plekje waar je niet bijkomen kan. je draait je in kreuken en bochten en vouwen het…

ik draai zwaai naar en aai de golven dompel in het witte schuim dat weg flitst van de rafelige kammen die zich kuivend verheffen naar het onbereikbaar blauw van de hemel terugvallend hun draai eindelijk weer vindend uitlopend op rul zand van het strand waar ronde schelpen hun laatste gebeden murmelen tussen scherplange…

Ik zet mijn dromen in de uitverkoop ze zijn mooier dan een spiegeling in de lucht fijner dan de puurste zijde smaakvoller dan de lekkerste wijn kostbaarder dan een geslepen diamant sterker dan de wind onbereikbaar dichtbij als je wil zijn ze van jou…

Langs de kromming van haar rug kleven op dunne huid eilandjes van onbereikbare verhalen. De zon zakt in de kruinen van de bomen en alles wat niet meer zou gebeuren.…

de koude nachten zijn vervreemd van het warme schijnsel ze staren ijzig in de verte verdwaald in het land van nimmer verstrikt in poelen vol moeras is het onbereikbaar immer verder weg dan het ooit was…

Wat al die jaren onbereikbaar bleek, Wordt snel gefixt - ja ècht - nog deze week!…

App Thuisbezorgd was uren onbereikbaar Moet ik vanavond op een houtje bijten Waaraan heb ik dat ongemak te wijten Wie maakt er zo laat nog mijn potje klaar Daar komt mijn vrouw aan met een bord vol eten Mijn “thuisbezorgd”...hoe kon ik dat vergeten…

We leven langs de kalender waarop de jongste dag ontbreekt we koesteren de graven waarin dromen en innige liefdes rusten marmeren platen scheiden ons van de onbereikbare hereniging we zoeken tevergeefs de hemel op aarde en weigeren te sterven wentelen ons tussen de dozen van onbereikbaar omzien eindeloos verkleumd verpozen wachtend…