Netgedichten

netgedicht (nr. 82.674):

Onbereikbaar blauw

ik draai
zwaai naar
en aai de golven
dompel in het
witte schuim
dat weg flitst
van de rafelige
kammen die
zich kuivend
verheffen

naar het
onbereikbaar
blauw van
de hemel
terugvallend
hun draai
eindelijk weer
vindend uitlopend
op rul zand
van het strand

waar ronde
schelpen
hun laatste
gebeden
murmelen
tussen
scherplange
messen en
aangespoeld hout
in organisch zout