Alle inzendingen over Station

in de metro zat je en je schreef een gedicht tussendoor op je ipad het gerommel in de tunnel in het donker van het ene station in je leven naar het andere alvast het verlangen naar een cappuccino en wat kletsen in de kantine en dat elke keer weer gelukkig nog net voor die dodelijke knal…

dag oude vriend zei ik net aan het station of misschien dacht ik het alleen de weg wordt krap en ik moet achter je gaan lopen ik herkende je aan je jas nu over je smalle schouders als een vaatdoek op een houten stoel het stof paste zich aan je jaren aan…

reizigers kijken onbeschoft in de intimiteit van de achtertuinen langs het spoor zij kijkt bleek naar het vermoeide ochtendgelaat in het raam met vluchtende achtergrond één zak op het tafeltje één zak in haar schoot het station van Leuven rukt haar weg uit zijn dromen…

Achter het station strekt zich de polder uit. Er staat een boom op het punt al haar bladeren te laten vallen. In de vroege novemberzon toont zij nog eenmaal haar volle pracht. Hij denkt aan treinen die hij wel gehaald heeft. Wordt dan de boom. Blij als een schoolkind met een geschonken uur.…

Denk ik aan jou dan lig je niet in de natte klei Van een kerkhof in Monaghan; ik zie hoe jij In een laan tussen de populieren loopt Op weg naar het station, of blij Naar de tweede mis op een zomerse zondag – Je komt me tegen en je zegt: ‘Vergeet niet voor het vee te zorgen !!!…

Daar zijn de dagelijkse namen weer van de stations op vastgestelde tijden, men leest ze en voelt dan vaag het oude zeer dat men zich uit die sleur eens wou bevrijden. Men kan als willekeurig reizend heer aan krant en sigaret zijn aandacht wijden en zich verblijden dat men meer en meer in 't rechte spoor en op de rails blijft rijden.…

Al sinds de ochtenddauw in touw verbonden met een lijn verbeiden aanwezig voor gezette tijden routine lijkt in ogenschouw De vreugde daar te staan, te staren op langsvarend bries bravoure aan zijde lokt het zijn retour naar waar de wezens innig waren Elke vezel voelt gerust iedere tel verwacht de hang herkenning in zichzelf te slaken…

nog zie ik hem oud en bestoft binnenkomen langs het perron in de drukkende zomers hitte ook de stilte neemt weer bezit met puf kraak en schuif rammelende ketting geluiden maar geen mens was te zien of bewoog toch hadden wij hier aan het eind van de wereld echt afgesproken om ongestoord even te kunnen koppelen en rangeren…

in rode waas verdween hij in het duister zijn sporen glommen wijkend in het niets nog hoor ik haar liefkozend zacht gefluister stationwaarts treurend achter op mijn fiets het leeg perron liet mij in droef gekluister in ’t vale licht verdween ze als een flits niemand die nu met mij nog praat of luistert weer heel alleen blijf ik mijn eigen gids…

de wijzers in het groot radiant leunden tegen het avonduur ik had wat tijd en genoot riant van het dampende clair-obscur mijn gedachten spoorden naar de zon felrood onder het glazen fries bij de kiosk op het perron plantte ik hijgend mijn valies hier gonsde 't van gezelligheid onder de hoge stalen hemel wereldgeluiden stegen wijd…

en voel ik de leegte met gesloten deuren het is goed ik zal niet klagen een stad als dit verdient nou eenmaal beter maar toch wil ik je bedanken dat jij de bakermat was van mijn reizen en dat ik in jou dikwijls dacht dat ik niet spoorde als ik dronken in de nacht aankwam bij jou en jij je poorten voor mij opende Oud station…

de stroomtrein vertrekt uit Dunedin vroeger stapten goudzoekers in zij droomden van rijkdom en weelde al hun gezwoeg bracht meestal niets het Victoriaanse station bezoek ik nu als toerist op het Octagon, met zijn museum kijk ik naar gezellig gewoel een stad niet te groot, niet te klein de wijken verspreid met veel groen en altijd dichtbij…

Ik volgde hen over ’t perron - de vrouw, de man, het kind – de trap af en uit het station… Waar Amsterdam begint scheen over het water de zon en woei een voorjaarswind.…

De kap buigt koud over beton En tijd hangt ingeblikt in klokken Verkrampt bewegend soms met schokken; Dit barre eiland heet station Achter een zwarte horizon Zijn alle treinen nu vertrokken Ofwel ze liggen tegen blokken Hier languit naast een leeg perron. Geen mens te zien.…

verplicht, lange stramme ijzers en gevoelens smelten samen in een optisch bedrog, uit synergie een eigen doel beramen met de losse eindjes in hun zog, strakke teugels in luie loom, trage cadans verdwijnt langs kale biels en in rood en room geblokte bomen, onveilige signalen werden genegeerd, niet opgepikt in de tussenliggende stations…

reclameborden als windvangers schaars stationsmeubilair in een winderig exterieur waar treinen slechts mondjesmaat stoppen en de tijd geen naam mag hebben…

Wie kent niet zo'n triest station waar je altijd staat te wachten in de kou, de regen, de mist. Duffe mensen op het perron. Boze blikken op de klok. De trein is een kwartier vertraagd. Mensen, misbruik zijn woord niet, -God- vloeken van ongeduld, gejaagd. Een lege bank, een vieze ruit. Ik heb een zitplaats, tweede klas.…

Als reiziger ben ik vandaag geschrokken Mijn juffrouw op het spoortoilet verdwijnt Om 'nieuwe normen' wordt ze naar het schijnt Met schoteltje en borstel doorgetrokken De grote boodschap die NS ons gaf Daar veeg ik kort gezegd mijn .... mee af.…

het tochtte op perron waar een paar verdwaalde mensen wachten tot hun bestemming weer op tijd en krachten verder reed was alleen met jou zag de coupés passeren de lichten van de ramen langs ons flitsen en jij ging niet mee het kaartje in je handen voor het verbreken van alle banden heb ik in goud gelijst het tocht altijd op het…

ze aten in voorbijgaan de kleuren van mijn roos vraten aan mijn lach in jou maar steeds verwachten hun heimelijk plezier tochtte koud door het centraal station ik hemelde gedachten kon die bocht helaas niet om de stengel knakte toen jij niet verscheen jouw bloem mijn roos en ik bleven alleen…

moeten vangen, alleen mijn lach zocht je maar op je zag mijn handen praten met m'n vrienden hun ogen dronken het verhaal gezichtloos koos de voorste rij niet iedereen kon triomferen aandoenlijk was een eerst proberen je hoestte door de rook streelde opgeblazen ego's en gaf de dichters je applaus ik moest je laten gaan op het station…

Daar zit een oude dakloos in 't station verpakt. Hij reist niet meer en woont nergens. Hij zit enkel neer. Te kort duurde het afscheid. Een lange trein bracht hem hier, op het spoor van een lege doos om in te verdwijnen. Wat haalt hem weer weg? Geld of een vrouw, wie weet? Wie zorgt voor hem of sterft hij af, verzakt en ontspoord?…

in zijn hoofd dreunt een trein de cadans van het leven nog eenmaal met haar dat ritme beleven nog eenmaal met haar de wereld ontdekken het station binnenrijden en nooit meer vertrekken met haar de toekomst inglijden nog eenmaal de vrijheid tegemoet in zijn hoofd dreunt de trein waarmee zij is verdwenen, voorgoed…

Als die mij nogal lief zijn - vrouw, bomen, vrienden - van mij heen zijn wil ik een snaterende grijsaard worden, wonend op het Maliebaan-station en in de zon.…

boerderijen met gulle hand over het oude land uitgestrooid een beekje een hooiberg een tractor in de verte koeien vredig zonder doel van het ene hier naar het andere op het centraal station fiets gejat en nee ik heb geen euro is er gelukkig weinig meer van te merken --------------------------------------------------- uit: 'Planeet…

Het treinverkeer heeft ruim een halve dag Rond Amsterdam volledig stilgelegen De nacht op het station viel bitter tegen Voor wie van kou en spanning wakker lag Een back-up zette 's ochtends grotendeels Het leven voor die lui weer op de rails…

Nu ziet hetzelfde station ons hier weer staan: de reis voorbij, het leven - gedaan.…

Zondagavond, stil station He daar komt een trein Jammer maar helaas De andere kant op van waar ik had moeten zijn Ondertussen mis ik Studio Sport De zon is onder, het wordt nu koud Ik wacht nog steeds op mijn trein naar huis Maar de speaker meldt nog steeds oponthoud…

Door het station weerklinkt slechts dof gemurmel in vale schemer; ergens branden -stekend rood- twee locomotieflampen. De schouwburgzalen zijn zonder enig leven, duister, drukkend, stil; gangen en hallen dreunen van krioelende mensen. Hangt daar helemaal achterin de winkelstraat een oranje maan?…

Het enige waar de baas van 't station op let is de vraag wat we van de reis hebben geleerd.…