Alle inzendingen over Vallen OR Kind OR Dood

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

De enige val die niet voor pijn en blauwe plekken zorgt, is de val in slaap…

doorwaakte nacht een roos ligt dood op zwarte grond zij zal.....mijn God!.....…

wolken vallen op daken en langs de kant van de weg, in plassen regen, kijk ik terug naar dode bloemen en gezichten achter ramen, die ik nog steeds tel, van één tot tien ze herkennen me niet noch de droefheid die ik draag achterwaarts naar het zwarte huis en de appelboom, mank door het sterven van seizoenen bij elf zoek ik mezelf…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

O, rozen, droef en schoon, ik heb u uitgekozen Voor àl mijn koude doden, rode en witte rozen. Rozen om 't dode haar, rozen op armen en borsten Vallen met zacht gebaar, of zij niet vallen dorsten. Rozen voor ieder, die met lachen, of kussen, of groeten, of schone melodie Mijn leven wou verzoeten.…

vallen is zweven in het landschap aan draden geweven, is hijgen geperste longen in de avondmist spreken in morse met de onderkant van de brug de pijlers van de laatste grap voor de aftrap vallen is aarzelend op zij gaan voor het dode lijk op het voetpad spelen volgens andere regels…

Je valt je laat iets vallen het valt wel mee Nee ik raak je kwijt voordat mijn woorden te laat, het papier is nog leeg ik wil je ze wel geven warme woorden tegen de dood levende zachte woorden om vast te houden om te blijven nooit om te vallen.…

je kunt je kinderen wel omzwachtelen met moederliefde maar vroeg of laat stoten ze toch hun neus vallen zich een buil of breken een been kortom... het is als bij garantie die heb je niet…

een kind begint te huilen de moeder troost het je kan niet alleen leven zoals de stengel aan het water je hebt iemand nodig die om je geeft dus heb ik de stengel geplukt en bij een ander neergelegd want het is beter dood dan altijd alleen te zijn…

Je lijkt ineens zo rood vannacht zelfs onverbloemd beschaamd vannacht zo openlijk van stuk gebracht Denk je dat je vallen zal? Je schrijft op het gedroomde meer waar zand je diepste waarheid leest Verwijten spoelen monddood aan verdronken in je vloed van woorden Je telt van nul tot éénmiljard Maar welke nullen tel je dan?…

Een blad valt niet het dwarrelt zoals ook jij het is, volstrekt niet logisch omlaag te vallen zo vond je mij…

Ik val ik breek naar het dal ik smeek laat me gaan niet hier blijven een traan moeilijk te beschrijven ik val het gevoel vrij het dal dichterbij het voelt goed en raar is dit wat moet nee niet waar ik val ik zie een hand ik pak en sta weer op het land deze keer niet gelukt het wou niet meer de gedachte die rukt we proberen het…

Die me laten weten dat je me vast houdt, ik hoef niet bang te zijn om te vallen.…

de woorden zijn zacht komen geruisloos binnen en vormen, onhoorbaar de zinnen van een verhaal dat zo opnieuw kan beginnen zo dicht voel ik het om mij heen maar het is niet meer dan een mantel van liefde waaronder alles verdween gevangen in mijn dromen ben ik op nieuw alleen en woorden vallen buiten zinnen in duizend letters UIT-EEN…

gevlogen door de tijd op vleugels van spijt verwaait het leven en lijdt voor wat niet is en nooit zal zijn oneindig het geluk waarheen deze reis leidt op slechte paden verkeerde wegen de ongelijke strijd van het leven tussen de doelloze pijn en het voorbije zijn verwijdert ons van ons gevoel kom, kom dan terug en laat me voelen…

in een land waar wij smullen van de vuiligeid het nieuws en daarna de thee in de file heen verbrand weer terug de tijd tikt snel veel te vlug klimmen klimmen klimmen op naar de top o zo diep dit dal van gal stop teken leef met me mee de straten van woede neem ik mee op een pad vol vrede het is tijd voor de rede tot dan mijn strijkt…

De zon zakt de nacht valt je moet alweer op pad De maan staat hoog de muziek roept je was al zolang je richting zoek Niemand weet waar wij heen gaan niemand weet waar wij zijn Maar wij behoren tot de stad Wij behoren tot de nacht lopen in het duister tot de zon weer naar ons lacht…

Vroeger viel ik vaak Als kind en toen steeds minder Dan wist ik dat ik vallen zou, (want m'n fietsband raakte de stoeprand) (of mijn voet bleef hangen achter een steen) Dan wist ik dat het komen ging, De schrik, de pijn, de tranen De bloederige knie Maar ook dat het meevallen zou En terwijl je viel, dan wist je In moeders armen komt het goed…

Als de avond valt Val je zoals Altijd ook binnen in me Dan schijnt het vergeelde Licht door de bovenlichten Van de deuren de donkere Traphal naar beneden binnen En komen rust en z’n broer onrust Hand in hand m’n kamer Binnen, je lach, nee ik Zeg het fout, je, hoe moet Ik het zeggen, je even Tot rust komen kwam hier Dan aan, samen met je…

tijd is nodig om op je plek te vallen eerst moet je ontstaan daarna zoem je wat rond veel later vind je op het smalste pad de meeste tijd om op je plek te vallen…

Jij, onverwachte Dood, weet jij het nog, van Elcerlijck en van zijn pelgrimstocht? Weer spinnen Nornen winter in de lucht En duiken eksters steil een curve omlaag De weg in waar zij vallen uit hun vlucht.…

zoals wind in bladeren verzonken maar ook in beweging zonder tijd zachtmoedig aan de dood ontkomen aan de verbinding met mij…

dood zijn?…

Zie je dat kleine sterretje dat twinkelt, lacht en wacht dat straalt en altijd schittert lichtpuntje in de nacht? Dat kleine gouden sterrtje dat mij ook lijkt te zien zegt schitterend klein sterretje straal jij voor mij misschien? Ik geloof dat jij daarboven mij zo nog iets wil zeggen wat tussen Hemel en aarde is en niet zomaar valt uit…

Wie is dat kleine sterretje dat 's avonds twinkelt zacht dat straalt en altijd schittert lichtpuntje van de nacht Dat kleine gouden sterretje dat mij ook lijkt te zien zeg schitterend klein sterretje straal jij voor mij misschien? Ik geloof dat jij daarboven mij zo nog iets wil zeggen dat er iets tussen Hemel en Aarde is en niet zomaar…

Na twee jaar dood vroeg hij is opa botjes nu ik zei wel ja na twee jaar zal dat wel maar wist het niet of bijna niet aar- zelde alsof alsof ik beter kijk dan jij alsof ik beter weten zou dan jou geopenbaard.…

* bij de verdrinkingsdood van het oudste kind Suzanna van zijn enige dochter Geertruyd op 11 november 1672 * beleefde=gepaste…

Maar ga ik op die ene dag Misschien wel met een stille lach Als mij de dood zal wenken…