Alle inzendingen over Wind OR Polder

Ganzen, waarschijnlijk achtenveertig boven het weidelandschap in vogelvlucht jij gaf ze jouw dromerige wensen mee mooi en wonderbaarlijk vrijzinnig dat royale, gezamenlijke vliegen hedenmiddag boven de voorjaarspolder langs de snelweg Utrecht – Amsterdam jij herhaalde een stemming uit het verleden overpeinsde een door zijn menselijkheid…

Naast Kinderdijk en de polder Groet werden nu grachten werelderfgoed. Vraag bij Lowietje ranja met een rietje als je met Baantjer 'n terras aandoet.…

Een boer uit de polder met koeien brengt stalmest die flink ligt te broeien. Hij lacht en hij zegt net tegen zijn knecht: 'Wat zullen die kachels straks loeien...’…

Eenmaal buiten rukte en trok de wind aan haar kleding, jas en rok zelfs onder haar kleding moest ie zijn nee buiten lopen was bepaald geen gein! Ineens schoot ze in de lach, want als iemand haar nu zag: haalde ze vast en zeker ‘t nieuws nog wel: immers, foute aanrakingen vallen onder Me too toch wel? Dus ook de wind!…

ik zag je hand in het laagliggend land de polders, kwelders en zee jij gaf eb, daarna vloed maar wij namen de klei en leefden er mee uit zand van het strand groeiden duinen jij liet de winden daar struinen wij braken met dijken en pieren de golven omdat zij ons met hun kracht zouden hebben bedolven jij wakkert de wind tot orkanen…

Is er nog geen land te winnen Niet van het Wad maar van de Eems De 1ste Eemsvlakte Dat is toch niet ondenkbaar Dan kan de Oostpolder blijven Vaste polder, vruchtbare grond Ik ben niet van het landje pik Maar vooral van de landaanwinning…

De stacaravan in de polder wacht.…

na zijn goede bedoelingen loopt hij op de klippen van zijn zwijgen met weinig meer dan kreupele woorden trekt hij diep de polders in nooit was de helderheid van de duisternis in zijn verscheurde ziel zo nabij…

ik kan de werkelijkheid zo raken hoef niet eens een lange arm te maken waar verleden door mijn vingers glijdt raak ik langzaamaan mijn wortels kwijt nog opent de dag met zon in een weidse polder maar wind vlaagt scherpe kruiden waar rust en stilte heersten lopen nu jong en oud in exotisch lange drachten hun avondwachten luidruchtig…

Naast huizen Van gebakken steen, Naast hofjes Met drempels En hinderpalen Steek ik dit Ene brugje over En kom langs Opspringende Fonteinen die Het leven, mijn Leven en dat van Jou bezingen, Terecht in een Onvermoede hof Van Eden - wuivend Riet, kwinkelerende Vogels van allerlei Soort en pluimage Die de vrijheid…

Zijn Hollanders in polderen bedreven, de Belgen hebben het tot kunst verheven!…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Verborgen stemmen in boomtoppen, orgelpijpen in de storm, gewogen in het ritmisch krakend riet het huilen van de wind als wolven van dit seizoen zich niet foppen laten door mee te spelen met zijn onbestemde instrumenten van het fluitend griend, wat voor buitenlieden als concertzaal dient, bij de woeligste plas recipieert het…

Voor stadse meid en Greetje uit de polder Voor breezerboy en 65+ Voor druktemakers, voor de scepticus Voor elk terreurmoment draagt u de folder En maakt u onverhoopt een aanslag mee Dan vernietigt deze folder zich gedwee…

De een zit in een hutje op de hei, Een ander in een koestal in de polder, Een derde bij zijn schoonmoeder op zolder, Een vierde vond zelfs onderduik bij mij. En straks is er geen enkel kamerlid Dat nog manhaftig in de kamer zit.…

Een wolkje dartelt boven de polder en verdwijnt even in het niets Honderden vogels met de kolder verzamelen zich wat later boven mijn fiets met een vrolijke bui want plots rolt er over mijn jas een smerig iets…

soms in banken vlammend aan zee vee in weiland op wolken die zachte stilte in razende treinen voorbij de polder beneveld gekneveld door miljarden druppels zie ik niet wat ik heb gemist…

het land naar zee grenst oevers over de wrakke kwelder die met water lijkt besprenkeld morgen is de zee weer haalbaar dichtbij en draaien kolken onbemand de wisseling van wacht, eb naar vloed in tijden nooit gekeerd, onhebbelijk staar ik naar het Wad dat steeds opnieuw in dromen aanlandig mij verrast zij is als een viool ter hand…

Op de grens van wind en water Bewegende wimpels, streep in de lucht Klotsend het kluiswater en aan de einder Wieken de tweetakt vleugels voort Op de grens van warmte en regen Wenkt de wal vol ongeduld Aan groen uitgeslagen touwen Trekt de patrijspoort en de mast Twee identieke zwart-gele fietsers Snijden geruisloos de polder in Een poes…

ik kijk naar een roerloos schaap in een lege polder en naar een trein die in de verte richting Jorwerd zoeft ontwaar een verglijdend beeld vol ongekende ruimte nog ongeschonden in tijdloos verzonken groen…

De oude Adriaan bedreven steen, raakte als zeiler aan de grond; ving als stelling te weinig wind. Boezems pompen door de polders: trotseer de wind; overleef het toerisme. Naast dat kloppend hart van Kinderdijk kwam draaiend de ligger tot leven. De witte De Regt maalt weer graan. Gerecupereerd.…

Grijze polder in de mist je aanzicht licht beneveld de landerijen zijn in rust de oude boer die prevelt De zwarte aarde, vette klei zo uitgekleed en naakt rust uit van drukke tijden de oude boer die waakt De natte sneeuw striemt op de dijk de zwaluwen vertrokken een ijskristal en warme thee het worden dikke vlokken Een kraakwitte polder…

Een polder, door een bomenrij omzoomd, Wil men moedwillig onder water zetten, Omwille van verdragen en van wetten, Opdat daar Westerscheldewater stroomt, Waaruit, zo hoorde ik die and’re dag, Je jaarlijks maar één visje eten mag.…

spiegelreflex stilleven van tomaten in de zon vrienden van vroeger het lange luisteren de wind onder het dak de gedachte aan morgen de dichte gordijnen omhullen nog de warmte de dovende haard zwijgt het koude zeil wacht op mijn stappen naar boven…

Scheuren door polders en over boerenwegen van dorpen naar steden dan steeds heen en weer of de zon nu scheen, of in zware slagregen dat kon me niet schelen, ik zat toch in het leer steeds sneller en sneller schoot ik alles voorbij elk maximum overschreed zo die brommer met de wind om je kop voel je, je pas echt vrij niet verstandig, maar niet…

Die is gekrompen, spuugt nu geen vuur ik lach om het kind, kijk verder naar het spel van wind en wolken. Dan ineens zegt het kind: Oma....hoe moet dat als je een engeltje bent? Stel dat dan die wolken er zijn, dan zie je ons nooit meer, da's niet fijn!…

Oost-, Buitenveldert-, Polder-, Kaag-, Aalsmeer-, En Zwanenburgbaan, dat zijn de zes namen Van banen op Schiphol, die zes tezamen Volstonden ruimschoots voor het vliegverkeer Daar hoefde volgens mij geen baan meer bij Toch geeft men nu de Baan van Benschop vrij…

tot polder te kijk De mensen die er in wonen Blijven zichzelven gelijk Maar éénmaal per jaar is de stilte Tot de hemel toe van u vervuld En belijden wij zonder woorden Onze dankbaarheid, onze schuld ------------------------------------------ uit het werk van Ed Hoornik (1910-1970)…

m’n vrinden slechts zelden ziet men mij daar nog toeven hij ligt daar nog wel als vroeger, de IJsseldijk de molen van Zalk als ik naar rechts toe kijk schuinover naar links liggen de Wilsemer hoeven maar mijn polder is veranderd met A50 en Hanzelijn waar vroeger de rust was, zal nooit meer zo zijn.…