Alle inzendingen over beek OR klatergoud

Mijn lustend lijf Op het groene naaldtapijt Scheurt mijn Kleren binnen het portaal Waar sporen van verlangens Een diepe wonde, Zomaar etter spuwt De verdoemenis naderbij Dat liefde soms is Als ongewenst klatergoud Theo wuestenbergs…

Aan de oever van de beek lig ik in het zachte gras In het ruisen van het water proef ik mijn gedachten Woorden van een zoete smaak fluisteren liefdesakkoorden Het ritme streelt mijn gedachten en laat de woorden leven Langzaam vaar ik mee naar het land van liefde Zweef in oneindigheid op mijn zoete gedachten Aan de oever van de beek…

Och, hoe schoon vlieden de beken door hei - en weidevelden heen waar speenkruid, duizendblad en klaver boterbloem, margriet, papaver aan ranke oevers dicht bijeen het welig moskarpet doorbreken zie hoge zwaluwen elegant over de windkraag balanceren torenvalken nauwgezet prooi bespreken in gebed en vlinders dartel koketteren boven het zongedroogde…

Door diepe beeken stroomt verlangen vervuld is mijn hart dat haar bron verkoos te monden in de glooiing van het Limburgse.. zacht en verfrissend kersenrood dat druppelt door de kerven, maken een warme gloed dubbele voldoening schenkt ze boven tussen bron en monding gebogen kom mijn schoone..…

er is niks op tegen op je bek te vallen daar word je groot van zolang er maar iemand is die de boel weer oplapt zonder eeuwige trouw te verlangen…

je bevert damt vrijheid van de beken af het speelse kabbelen is verstild tot veel en gretig knabbelen aan struik en jonge bomen die voor de burcht in groei worden gevild jij bevert in het stuwen van talent dat zijn rechten nog niet kent kom mest je burcht eens uit doorbreek die egodam laat gaan dat jong geluid…

Hij leek een halfzacht ei, maar toen ze kwamen en hem met knuppels onder handen namen hield hij voor 't eerst èn tot het laatst zijn bek. --------------------- uit: Traject (1955)…

Gelukkig dat er hoop in Brabant gloort: Kom naar de Beekse Bergen en verschaf je de aanblik van een fonkelnieuw girafje.…

lisdoddeblad door om te drinken waarop elke plant het slim idee vat, alvast de lippen tuiten Het hele moeras loom leeggezogen nippend groene bladeinden begeesterd is de giraf, het tafereel zet aan tot deelnemen het beeld met giraf, doet alsof hij heel grote reiger is, gaat op één poot om te vissen, dan voorts languit, hard op de bek…

Eenzaam in het gras bijt ze in haar eigen staart, venijn in de bek.…

De beek door het dal fluistert over verleden van een heel oud land.…

De beek is verstard; de rietkraag langs de oever huivert in de sneeuw.…

De beek stroomt statig, maar achter de brugpeiler spelen draaikolkjes.…

oordeelredactie beeldverschijnenbezoekers en daar sta je dan of niet, natuurlijk je kunt ook op je bek gaan moeten ze je niet…

Er zal weer blauw zijn strakblauwe lucht en wolken als zeilen Het groen en geel trekken zich uit het landschap terug Nog even maar is er klatergoud bladgoud in kruinen van bomen Langs stoep en straat waar wind vrij spel krijgt je de adem wordt ontnomen Het seizoen wordt oud en misschien wijs rijgt laatste bladeren aan…

(toen de lucht zich terugtrok in amber en turquoise wist ik, dat de avond zoeter was) geef me je hart- gééf het laat de aarde achter in zijn werelddans voorbij de glans van klatergoud en overschot schuddebuikend ligt de dag achter valse wolken, het spiegelbeeld van nu verlaat de avondval en witte vogels draaien rond een nieuwe maan…

Hoe is het met jou? Goed, en met jou? Met mij gaat het goed. Zonder verder iets te zeggen ga ik weer heen. Alleen, maar goed.…

Vandaag begint het grote sterven, de tv gaat op zwart, de radio zwijgt, vanavond. De kaken malen het zorgvuldig bereide voedsel, oorlog in de mond, een nooit voorbijgaande cyclus van het niets weten, niets denken. Is de leegte niet de leegte. Is de stilte niet de stilte. Is het zwarte toch altijd nog zwart. Het licht van de ster verschijnt ons…

Ik hou van jou zoals je bent niet anders dan anders maar ook niet gewoon.…

Ik zit weer op het dak Geen besef van tijd en zonder zorgen Alleen ik en mijn gitaar Niet snakken naar morgen.…

Iedereen heeft een dubbelganger wordt er gezegd waar heeft God de jouwe in Jezus'naam neer gelegd Gezocht in het Verre- en Midden Oosten niets van jouw evenbeeld om mij te troosten Europa van Noord tot Zuid, zelfs Afrika lachte Hij mij uit en gaf zelfs een trap na Nu zag ik duizenden Claudia's in Israël this must be heaven or this must be…

Kwel sijpelend vanuit de bodem De vorming van een beek Glinsterspiegels die samenkomen Stroming die je nakeek Dubbelloofvarens aan de oeverkant groeiend In een zweem van zacht groene lagen Het water zal hier langzaam vloeien Voorjaarsgeuren innerlijk behagen Een beek die zoveel schoonheid geeft Waar libellen wieken boven de beek Menig…

Gedaan met zingen neergeplet bek oranje- geel 's merels deel…

De beek buitelt speels over zichzelf heen de berg af -- en drassigt het dal.…

Een totaalplaatje...met omineuze gevolgen voor boeren en hopelijk ook rehabilitatie van en eerherstel voor de biodiversiteit in ons kikkerlandje _______________________________ DEAL OR NO DEAL Het is - zo klonk hij ook - heel uitgekookt Met aanbevelingen voor Adema: Voor piekvervuilers enkel Canada Of Polen, waar hij boeren mee bestookt…

Een beek stroomt eeuwig, stort zich in zee en heelal. Zo blijft steeds Gods Woord.…

Een gegeven paard Kijkt men niet in de bek Dat spant men achter de wagen Om het ook niet in het gat te hoeven zien…

Dus zwijg ik, ook al is dat klatergoud. En als mijn vrienden af en toe eens vragen hoe ’t met mij gaat, antwoord ik wat benauwd geheel naar waarheid: “Ach, ik mag niet klagen”.…

nodig is eenzaamheid speelt het wrede spel met de tijd voor wat het waard blijkt er staan ook geen aantekeningen meer in het dagboek dat ik maakte over vriendschap verleden tijd is verdwenen in de sleet iedere ochtend wanneer ik wakker word aanschouw ik nieuwe dauwdruppels het lijkt alsof er iemand moest wenen het ochtendlicht belooft klatergoud…

De meeuwen zijn nu eindelijk vrij ze zweven in het rond gevangen vissen vliegen van bek naar bek het krijsen houdt niet op wat eens een geestrijk ideaal weergaf verging in scherven vensterglas die in de zee verdwenen maar door de blauwe golven heen bleef schittering bestaan de toverkracht van het zonnelicht brengt iedere dag een jubelend…