Alle inzendingen over beethoven OR blad OR water

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

Een rivier zonder wateren is het land zonder aarde. Een boom zonder blad is een dag zonder dat ik jou heb gehad. Zonder jou ben ik vrij, maar ik voel me meer een lege batterij.…

Het wit dat aan je lippen zit lijkt het blad dat je leven vormt onbekommert en in schaduwzijde met of zonder water en licht. Gevogeld opwaarts keer ik met vleugels stijf vanuit een onmogelijke hoek mijn snavel op je dan rode lippen.…

zoals ik struin langs oester en blikken fanta hangt mijn geest reeds aan het verderf van moed te zwieren gelijk die witte reiger die me beziet vanaf de rijsdam tot aan de in verval geraakte steiger het is de overvloed die het lijden voedt met een onleesbare handschrift wiens tekst mijn mijmering in zwartgallige woorden in herinnering…

Papier spiegelglas water dat was vóór de geest De ziel van dit blad is de witheid geweest en de pijn is de pen die geheimen uitlekt Desondanks geneest: gewicht contra gewicht dichter contra gedicht pupil, blinde vlek.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Een boom verliest zijn blad, behoudt zijn diepe wortels, verliest zijn takken niet. Een mens verliest zijn jaren, maar niet zijn wilde haren. Zoals bladeren niet vallen, van zijn verbaasde mond.…

Zittend bij de beek met onze blote voeten in het water water zo helder dat wij de zandheuveltjes konden tellen, zagen wij die milde zonnige dag in alle rust even later vissen zwemmen die schenen ons iets te willen vertellen.…

spiegelend danste zij op maanverlicht water dat opkomend golfde zonder rust blad fluisterde tussen de sterren hun open gesprek zonder twinkelende starheid en aan buren geen gebrek in geel was de puzzel nooit te maken er waren stukjes die deze magie niet smaakten…

Je staat daar maar te staren Alsof je niets te zeggen hebt Liefde is een staat van zijn Een manier van er wezen Je houd van kunst Muziek die je drijft Beethoven die je aanbidt Dan ga ik op mijn knieën En bloedt mijn hart Een rode vloed van onzekerheid Maar het maakt niet uit Want de klank waarmee jij de woorden ik hou van jou uitspreekt…

's Morgens op het witte laken doet er een gelaat ontwaken -- dat ligt daar als een waterlelie op een golf water, op de peluw. 's Middags loopt ze in het bos te schijnen, haar ogen tussen bladen als twee kleine vuurjuwelen, kijkend in een laan -- bladen ruisen weer dicht, ze is gegaan.…

's Morgens op het witte laken doet er een gelaat ontwaken - dat ligt daar als een waterlelie op een golf water, op de peluw. 's Middags loopt ze in het bos te schijnen, haar ogen tussen bladen als twee kleine vuurjuwelen, kijkend in een laan - bladen ruisen weer dicht, ze is gegaan.…

Zei Ludwig 't in scherts Of werkelijk in ernst - Doen we de ouverture In een lagere terts Die de toets der kritiek Zeker kan doorstaan?…

Papier spiegelglas water dat was vóór de geest De ziel van het blad is de witheid geweest en de pijn is de pen die geheimen uitlekt Desondanks geneest: gewicht contra gewicht Schoonheid en beest dichter contra gedicht: pupil blinde vlek.…

het zangerige Cavatina van Beethoven dat het zonnestelsel binnen zweeft: wie hoort het dan in de sterren van Venus Urania? de serene Madonna met het kind op schoot geweven in gouddraad door engelen omringd haar mantel is wit met ultramarijnblauw: wie zal haar aanschouwen in de schaduw van de maan?…

We laten ze lappen voor flessen water en alle ellende komt als geklater over de drinkers heen. Naar bed naar bed zei Duimelot, niks meer drinken want da's veel te kort!…

ik zit aan het water en kijk naar de mensen die met hun boot bezig zijn een hond blaft, auto's tuteren ik vergelijk mezelf met het dore blad dat van de kastanjeboom valt de wankele stengel aan de kant van het water alleen meer blaadjes vallen in het water, het water alles wordt er in weergegeven zoals ik het zie verbogen en grauw…

er gaat een loutering door deze herfst elke gedachte dwarrelt naar aardse sferen eeuwen vergruizen in bos en laan adem vult zich met zilveren stem sprekend gelijkend met elk kleurig blad en over water in lucht verscholen; de plek in herinnering waar ik ben…

Als de blauwe boot over een vlakke groene zee in blauwgroen water staart en alle ogen van de witte huizen azuur luiken vist de kademuur eeuwen lang verhalen de boom zo sappig in blad grillig zijn handen uitstrekt hoor je een lach op Olympus.…

gestaag drupt water van blad op tak de stam wordt donkerder door lange tranen die in stroompjes naar beneden komen wegvloeien in de grond tot die verzadigd is en plassen blijven staan waar in spiegelbeeld de regen weer gewoon in stroompjes terug naar boven lijkt te gaan…

Wie wat wil zeggen heeft winter nodig kale takken zonder blad Spoor van vogels niet hun fluiten water ongenaakbaar hard en glad Wie dat wil heeft in zijn ogen iets gespaard dat kijken heet Wie dat kan weet in zijn zwijgen wat hij zegt het best bewaard ------------------------------------------------------ uit: 'Achter de rug…

'k ben de druppel in de oceaan 'k ben de zandkorrel in de woestijn 'k ben onzichtbaar voor wie me niet wil maar druppel of zandkorrel, ik blijf: van m'n leven niet stil.…

Mens van natuur, water bomen bloemen wat een mens maar wil alles kun je opnoemen, maar water denk ik stiekem en stil: staat bovenaan de lijst! Of het tweemaal de douche is, die ik me veroorloof een kinderbadje in de tuin een spuit flacon met verkoelend windje het is meer dan een fortuin net als die schitterende zee!…

wind snoeit dode stammen over mythische velden waar druppels bloed van schimmige helden in het ijzige morgenrood kappen de doodstrijd breekt los; scherp geslepen zwaarden zijgen in de geur van warme huid als uit honderden monden kreten verbranden tegen de verbasterde lucht herhaalt het kletteren het duivels vuur boven bange ogen…

Stuk voor stuk in elkaar gewikkeld en gedraaid sierlijk om zijn voorganger heengebogen staar jij met je lotgenoten naar de buitenwereld Open Naakt Onbeschermd Wachtend op de tijd dat je verkleurt vergaat en weggezet wordt opgaat in de massa in het niets Net zoals het leven…

Op een dag zal ik een hut gaan bouwen met één hand. In de ander houd ik de bomen vast en het zeilen van de grote zon. Alles bloeit in het begrijpen; zeepbellen, de zomer, wind blauw, wit en roze bloemen die lachen vanuit het heden naar morgen. Om het stilzwijgende van liefhebben en het bewegen in licht en op een dag…

Het waaide, wat wind Het vloog, een blad Het daalde, kwam neer recht voor me, op ‘t pad Ik reed, ik zag het blad, het grind Erover heen, het gekraak Dat wat ik mooi vind…

Zomer lang jaloers op vrijheid van de Gaai, die huist in bladerdek - herfstblad, zeilend op de wind mag zich even Gaai voelen.…