Alle inzendingen over beschaamd

gloeit de liefde door mij heen ik zie opeens verandering nu zijn het mensen en gèèn lijken het echte zien wordt nu ook kijken er komen blosjes op hun wangen ze bewegen nu heel elegant het lachen gaat van hand tot hand mijn kinderen zijn terug van weggeweest opeens ontstaat er een uitbùndig feest ik buig mijn hoofd, sla mijn ogen neer beschaamd…

O, brave dichters, dichterinnen, word niet zoals ik blijf elke dag de vezels van uw hersenspieren flexen denk niet, als ik, 't komt morgen wel, vandaag moet ik relaxen: uw hoofd gaat zwellen, als uw buik, en tot uw grote schrik ziet u des morgens in de spiegel een pedanterik de teflon-buitenkant van minderwaardigheidscomplexen beschaamd van…

umbra mortis (in de schaduw van de dood) onder de boog van walviskaken stond zij met open of gesloten ogen in haar tent en tergend traag bewoog de burqa toen naar het huis der vele woningen in het hart van het dorp het hoog hotel amos volgde haar beschaamd over zijn volgen maar argwaan had woning in hem gemaakt was het wel een vrouw?…

opgelucht en beschaamd ga ik weg ik neem mij voor vaker te gaan.…

Maar mijn vertrouwen werd beschaamd. Onverwacht, ik had het nooit gedacht. We groeiden uit elkaar... De middelbare school had ons gescheiden, weggehaald van iets vertrouwds. In het begin was je er altijd voor mij, en nu, nu is het voorbij... Ik dacht dat ik je vertrouwen kon.…

De pissebed, onder zijn steen had beschaamd en stil gezwegen, maar riep: Ik hèb mijn fabeldicht gekregen! Moraal: 't Helpt niet te klagen: chotochot; 't best is: je schikken in je lot…

Nu staan wij daar beschaamd, niet waar? Hoe zullen we ons verschonen? De lucht is warm, de lente is daar, Het groen komt zich vertonen. Och, lieve Heer! zie gunstig neer! Wij klagen nooit ons dagen meer; Wij willen dankbaar leven; Och Heer! wil ons vergeven!…

Voor politiek bedreven uit onze namen Vrijwilligers proberen nog te redden wat kan Liefdevol vereende krachten, met macht, vrouw en man Maar alle zakken met sokken, een paar duizend paar Verwarmen niet alle zestig duizend voeten daar De duizenden slaapzakken helpen maar zovelen De rest blijft in de kou, geen slaapzak om te delen Beschaamd…

Nu staan wij daar beschaamd, niet waar? Hoe zullen we ons verschonen? De lucht is warm, de lente is daar, Het groen komt zich vertonen. Och, lieve Heer! zie gunstig neer! Wij klagen nooit ons dagen meer; Wij willen dankbaar leven; Och Heer! wil ons vergeven!…

fascinerend beeld verstrikt in eigen slijmerige draden ik ruk en trek val neer sta op ren weg bijna was ik meegesleurd in de netten van de ondergang afgekalfd in meedoen aangevreten worden bewustzijnsverlies, verrottingsproces met de laatste stuiptrekking richt ik mij op en kijk in jonge glanzende ogen en zie een toekomst, een flair beschaamd…

als je honger ellende dierenleed en verderf steeds dichterbij ziet komen steeds meer ziet naderen richting je eigen erf natuurlijk blijf vooral lachen want de wereld is kolderiek en zot nog even en we moeten het door ons zelf bevuilde nest verlaten – een wereld zo ontlooft het opruimen moet gebeuren door nazaten en wij mogen slechts beschaamd…

Beschaamd kijk ik om me heen. Gelukkig, niemand, ik ben alleen. Tegenover me zie ik de grote rivier. Het is donker, maar de overkant zie ik vanaf hier. Mijn schoenen doe ik uit en ik woel door het zand. Ik hoor het water klotsen tegen de waterkant. Voorzichtig loop ik naar het water toe. Ik trek mijn broek een stukje op en stap erin.…

Maar is zij deze ijlte doorgestraald, voert zij geen zielen mede blijde en lichter, dan knielt aan de overzij beschaamd vóór hare voet Gods droeve tovenaar de dichter.…

ooit, niet aangetast nog nooit was je zo open en zo welbespraakt je dichtersaard kwam eindelijk tot zijn recht in vaak moeilijk te doorgronden zinnen geslecht kon je nu aan het uiteindelijke afscheid beginnen maar ik wist dat er iets heel verborgens in je huisde nooit uitgesproken, nooit uit de kast gekomen dat enorme intense verdriet, dat je beschaamde…

Fel wou, niet mocht, niet kon, toch moest hij 't uiten, * Midas' barbier, Midas' beschaamd verdriet: Hij groef een afgrond ver van 't stadsgebied, En borg 't geheim onder een berg van kluiten.…

ik heb beschaamd mijn knip geopend mijn chip was leeg, de schuld moest cash voldaan en heb mijn eigen zegeningen meegenomen. de profundis op mijn knieën heer bid ik geef mij de vrede die mijn ziel ontbeert verlos mij van de gang der moedelozen en de dorre eenzaamheid die mij verteert…

Mijn angsten, voor zijn vervolgers verborgen en....., beschaamd ben ik weggegaan!!! Já....., ook ík heb die mens daar zien staan, en......, ook ík heb níéts gedaan!!!…

Zo heb ik zelf, het klinkt wellicht banaal, vaak last van tamelijk genante lekken, beschaamd zit ik hier met een slip vol vlekken. De herkomst is in meerderheid rectaal. Is het een falen van het darmkanaal ? Mijn vraag over die vochtbevrachte winden, bij wie kan ik daarop een antwoord vinden ? Is er misschien een dokter in de zaal ?…

In 't leven slecht begrepen, Veracht, miskend, gehoond, En na de dood met lauwren Door 't nageslacht gekroond: Ziedaar hoe men de daden Van grote mannen loont. 0 laat ons liever de blikken Beschaamd ten gronde slaan, Wanneer wij zitten gebogen Over onze geschiedenisblaân; Of aan de voet van zijn standbeeld Met vriend of vreemdling staan…

'k Werd waarlijk bang voor 't gloeien van haar ogen, En sloeg voor 't eerst beschaamd mijn ogen neer. Zot, die ik ben, nu heb ik haar verloren. En ik had zelf tot vrouw wel zin in haar, Een beter man zal zeker haar bekoren, En ik, helaas! ik zwerf vast hier en daar, Och was mij ook een brave vrouw beschoren.…

Spoorslags is ie stil, blikt beschaamd omhoog zegt, ‘t is de stoep die me bedroog! Waarop ik zeg, die stoep treft geen blaam als je niet op je mobiel over straat was gegaan, had je nu verder geweest dan waar je nu ligt!…

En toen gij plaats naamt in mijn zachte zetel gelijk een knaap, zo schuchter en beschaamd. "Ik kom misschien wat laat en ongelegen, maar God heeft mij gezonden met een last." Ik sprak: "Wie tot mij komt van Zijnentwege is mij ten allen tijde een lieve gast." Ik bood u spijze, ik dronk met u de wijn.…

' Fiorella zei, beschaamd van al het vliegen "wij doen het voor 't milieu en voor 't klimaat en ik verzeker u, zonder te liegen dat daar geen enkele vrouwenmaat op staat Voor één keer géén exotische locatie met zongebruinde gladgeschoren lijfjes ondeugend kijkend glimlachende wijfjes het dure vliegen raakt zo uit de gratie!…

Men vertelt, dat iedereen verbaasd en beschaamd naar de kleine dwerg met zoveel lol op de schouders van een tweemeterzesenzestig lange reus met het gezicht van een trol, stond te staren.…

Ai, schone dochter blond, die ’t hulsel en paruiken Des gouden dageraads verwelkt en verdooft*, Die de sneeuwwitte melk en leliën doen duiken* Van ’t zilverblanke vel van uw eerwaardig hoofd, O Margarieta schoon, o uitgelezen bloeme, Strooi uit uw braaf* verguld en lang gouddradig haar, Dat* de zonne beschaamd, verwonderd is en hoe me* De…

Nu word ik met beschaamdheid wakker, En zie, dat het zo laat al is. Mijn lieve Schepper, onvolprezen, Om uw goeddadigheên, tot nog; Laat mijne ontzinde dwaasheid toch Vergeven en vergeten wezen. Zie, hoe wij voor uw Majesteit Ons buigen, in de feestmanieren. Ei maak nu, dat we u eeuwig vieren Met heilige gehoorzaamheid.…

en maak de dwaas beschaamd, Die 't goud veracht, als zonder waarde: 't Is in de hand, die 't wél besteedt, Een mild geschenk, dat de Almacht deed, Uit deernis deed aan de aarde. Wij gaan met bus en schalen rond En strekken u onze armen tegen.…