Alle inzendingen over bevrijding OR brahman OR afgrond

. ---------------------------------------------------- Brahman I, p. 129 Sonnet XXIII in de cyclus 'In de Hoogte'…

Voor mij is hij rond de wereld is een afgrond en, natuurlijk het regent elke avond Voor mij is het rond Het leven is een avond en, natuurlijk voorbij de afgrond…

Sinds die dag sta ik oude doorgestreepte tijger in een jong lichaam in een ander licht dat mij ontkleedt, onverbiddelijk de veters van mijn zekerheden losmaakt mijn gewoontes en dromen losknoopt mijn ogen open kust voor de schoonheid van de afgrond en met zachte hand mijn onsterfelijkheid uittrekt De afgrond is geen afgrond…

Kennis wordt begrensd door een afgrond, pas dus op – of je valt erin.…

Gelukkig zijn is durven dansen met één been -- boven de afgrond.…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

raken zachte vingertoppen vertrouwen, zoeken vochtige lippen de weg naar elkaar zachte vleugels van talrijke vlinders raken, even tintelend, soms fluisterend, verlangen vliegen op toppen van opzwepende hartstocht, hoger, lager, sneller, dieper, even proeven zij de opperste grens van ontlading, verdrinken in golven van verhitte bevrijding…

Hoor bescheiden lopen in ronde vrouwelijke vormen maar zie hem ontspannen bevrijdend vrijen met snaren ogen gesloten in rokerig blauw licht zijn lichaam vrijt sensueel tegen haar glimmende houtwerk haar lopende klanken van boeien bevrijd.…

Nederland werd bevrijd op 5 mei 1945 en iedereen juichte, het volk vierde feest, de oorlog was voorbij. Nederland was vrij en men was uitbundig, de bommen en granaten waren verleden tijd. Een begin kon worden gemaakt met opruimen van de puinhoop, die de bombardementen hadden aangericht.…

hieruit putte zij de liefde zacht tot uitspreken bedaard eindelijk vrij verzucht gehoord in een windvlaag bewogen fluister-woorden…

het leven in duizend dingen verborgen ze nestelen zich in hoeken om ook weer uit te verdwijnen als een hond blaft het naar mij ik neem geen nota om alles te onthouden mijn dingen vliegen ook weer uit als een wild konijn ontglippen ze in alle onzekerheid het verdwijnen bevrijdt me van mijn verleden van dingen die voorbij zijn en verloren…

En dan toch moeten kiezen voor bevrijding. Op zondag geboren op zondag verloren.…

kom hef met mij het glas laten we samen drinken er is voor ons in het terminus al plaats gemaakt laten we dan proosten op de weg te spoelen ballast de veters losgeknoopt van 't strak korset van schijn laat varen nu de humbug van dat ik nog steeds mooi zou zijn zeg me alleen maar met je ogen dat je door het vuur zou gaan voor mij…

Liguster bloeit vrijgezellenhout blaast pijpen om te dansen.…

Bevrijdingsdag, geen moment te verliezen onzekerheid over wat je wilt, moet en mag. Angst vanuit het verleden en voor de komende dag zoekend naar ruimte om te kiezen.…

een luide roep rondom dwingt stemmen af, die geloven in verborgen holtes van een weggezwegen dag je mag verbloemen wat je niet wilt zien een deken leggen over alle zwarte dieptes waar hun witte onschuld rust maar de wereld draagt haar erfenis van uitgemergeld leven in de kamers van de dood toen hun nood niet verder kon liep er slechts…

Lengten van dagen zijn gemeten in de engten van ruimtelijk vervagen. Een verbintenis, gevoed door afwezigheid, gevuld met bloemrijke momenten zonder een zweem van vergeten. Innerlijk nabij in vrije vlucht, zonder vaste grond of horizon in zicht, in het strakgespannen lichaam gevangen en tegen klankbare muren in weergalm het verzoekende hart…

en dan kom ik weer naar je toe je lach in goud vertaald vertelt me duizendvoudig hoezeer ik één was met je jeugd al dronk jij meer van mijn verleden de stilte bevrijdt enkel die begrepen heeft wat sterven is geen onvermogen jij was er één van want de nacht draagt de kleur van je ogen…

De groeven van de lange winter schuilen onder mijn nieuwe huid, En het hart, zacht dichtgeknepen, springt met frisse veulens naar de groene grasoverkant… Die zweem van vrijheid prikkelt mij en doet het dartel lam in mij verrijzen. Even blikt - met wasemogen- dit oude leven achterom… En kijk, het grijze schaap wordt lijk.…

onze bevrijding ooit eens bevrijd wel roekeloos in loop der jaren niemand kan zeilen en niemand kent de wind haal het zeil aan of laat het los hangt van de wind af en van de zeilers in de wind zou heel wat zijn…

Zij, die streden voor onze bevrijding en vrijheid. Zij, die blijven strijden voor een leefbare en rechtvaardige wereld. Zij die strijden tegen armoede en honger. Zij, die strijden voor vrede en harmonie voor ons allen. Zij, die thans waar ook ter wereld onvermoeid strijden tegen onrecht in welke vorm dan ook.…

Ik wil bevrijd van al dat logge stroperige dreigende grijs van hypocriete denkbeelden van wapenleveranciers de slavernij van het geld de onderdrukking door multinationals van griezels en graaiers en van het waanidee dat arbeid adelt van de overheersing van digitale robots van eenzijdige bevrijdingsfeesten van mensen die vinden dat vrijheid…

de betovering van wie wij samen waren is voorgoed voorbij herinneringen als uit een ander leven blijven voor eeuwig maar in dit leven slaat de bladzijde nu om naar een nieuw hoofdstuk zonder jou of ons met alleen mezelf en mij eindelijk weer vrij…

kruisen staan haaks op het groen rust wortelt in vrede stiller dan wit lijken vergaan de strijd is gedaan laarzen marcheren blikken vooruit de dood daagt ze uit het grote gelijk van heersen en macht die het leven veracht ze vliegen in V- de lucht is nog vrij als ganzen op rij naar het rood van de einder dood als bevrijder…

Niets is me vreemder dan het Zelf, het Zelf dat nimmer door de poort van verrukking zal gaan omdat ik ongewild “ dukkha “ ( 2 ) eens in mijn tijdelijk hart heb gesloten. 1 asceet 2 lijden 3 brahmaan)is een brahmaanse priester en de hoogste van de vier varna's van het Indische kastenstelsel.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

niks, ik zit gewoon blikken zijn niet verboden blauwe halve maantjes zien de stoute bruine sterren van de brahmaan wat doe je dan? je wast mijn haar bij de dorpspomp giet je bekers water over mijn hoofd 's avonds loop ik de woestijn in alleen onder de groeiende maan tot de stemmen achterblijven eeuwig wil ik hier zijn…