Alle inzendingen over diep

van verdriet maar ook een schaterlach geeft tranen en ik leg ze naast elkaar ik zie nog een klein stukje van de bodem, daar kan mooi een beetje hoop neergelegd worden voor nog te leven tijd het prachtige paarse dekseltje sluit dromen af, ik pak zacht het doosje op en kijk stil naar het geheel in beide handen ligt nu vertrouwen de diep…

Diep van binnen Zijn mijn laatste woorden zoek Druppelen mijn zoute tranen Net over het randje Van de volgelopen emmer Ik zou wel willen schreeuwen Ik zou wel willen huilen Ik zou wel willen krijsen Maar ik doe het niet Diep van binnen Is het laatste hoofdstuk uit En toch kan ik het boek Niet wegzetten in de kast Ik pak het steeds weer…

Voor vluchtelingen hoeft de grens niet dicht: Wij laten ze gewoon in Friesland wonen, Want daar wordt straks voor alle allochtonen Het leren van de Friese taal verplicht. Geheid dat zij dan een retourvlucht boeken Om in hun eigen land asiel te zoeken.…

Diep van binnen voel ik me ziek. Diep van binnen wil ik er niet meer zijn. Ik wil naar mama toe bij haar en Knabbel zijn.. Ik wil niet meer leven op deze wereld. Mijn ogen staan echt wel open ook al zeggen ze van niet. Al zeggen ze dat ik fantaseer ik weet dat het niet zo is.…

ik schrijf gaat jou niet aan het zal je immers toch niet raken je zult mijn gedachten niet kunnen verstaan als ik vertel van mijn droom; het zoeken naar gevoel, dan kan ik nog zoveel duiden jij zult nooit weten wat ik bedoel zeg mij wat gaat er om in jou ik weet, nu gaat het mij niet aan alleen jij kent de diepe…

Het knerpende grind de fluitende vogels begeleiden je ten afscheid op je laatste reis Ik slik de brok in mijn keel hardgrondig weg Het grind knerpt, de vogels zingen Een steen op jouw graf een steen op mijn hart Het grind knerpt de vogels fluiten Ik voel alleen maar diepe smart…

vol verdriet niemand die het ziet ze weten het niet diep in mij heerst een onstuimige storm die zich niet uiten kan ik huil niet meer ik weet niet meer hoe het moet niks kan mijn verdriet nog stillen…

Hij kleurde haar dromen met liefde Met een zweem van diep purperrood Omringde haar wereld met genegenheid Diepe gevoelens kwamen zomaar bloot Hij benevelde haar met zijn heerlijke geur Zo intens suikerzoet en van passie vervuld Streelde zachtjes de blosjes op haar wangen Haar hart vol warmte en tederheid gevuld Hij fluisterde zachte woordjes…

Je omhelst me stevig ‘dit gaat even pijn doen’ en schroeit met salpeterzuur jouw hart in het mijne zorgvuldig, teder, zacht leid je diepe groeven door de grauwe korst van neergeslagen jaren waar ook m’n ziel lijdt onder de verzengende warmte waarmee het dieprode wordt ontzet en een vergezellend temperament geëtst, om jou, op gepaste…

Diepe verachting is in ons gekomen Voor de bloedbruiloft in wereldzaal, - En de vernedering: dat niet voorkomen Werd dit aanzitten ten dodenmaal; - Diepe verachting en de bitternisse Dat wij de beker dronken van het bloed En toch de hand niet vloekten, de gewisse, Die beker doopte in de rode vloed.…

ik ken de gaten in de tijd kleine overstapjes in korte afwezigheid even oplossen in het vreemde niets door het schouwen van pure energie impressies zijn niet echt fysiek maar iets tussen oneindig hoog en naamloos diep een vervloeien met de stroom die leven is delen en vermenigvuldigen in pulserende vertakkingen zo uit inertie…

ik schrijf heel graag een levenslied alleen de woorden komen niet wel de melodieën in hun warme meeslependheid die akkoorden raak ik nooit meer kwijt ik componeer met tranen van geluk arrangementen zing het refrein uit volle borst maar wat ik u wil laten voelen heel diep van binnen die emotievolle zinnen daarin schiet ik tekort…

ergens diep in mij ligt een sleutel maar ik kan er net niet bij ter ontsluiting van en om te ontdekken wie ik eigenlijk ben van een afstandje kijken en onder ogen zien wat ik van mezelf niet ken met het gevaar te stuiten op minder mooie verhalen en in een bos vol van emoties te verdwalen maar is het wel nodig al dat gegraaf in je diepste…

Al zo vaak verlangde ik, dat je bij me lag, en kon die gedachte niet weerstaan ging voor jou volledig overstag, wat heb je toch met me gedaan..? Hoevaak verlangde jíj niet, dat je bij me lag..? om niet alleen in gedachten hier te zijn..? als je door mijn ogen ons eens zag, kleurt je hart dan niet karmozijn...? Een perfect stel,…

daar achter die ogen daar achter die lach daar zit iets iets wat je niet verwacht daar zit het vol met angst voor het einde van ons samen bang dat ze weer vallen die verdomde tranen angst voor mijn gevoelens sterker dan die van jou zo bang, zo onzeker, omdat ik van je hou…

Wederzijds diep genegen zien ogen elkaar ontvangt zij en voegt haar bevlogenheid toe de wereld is lang al wakker zij draait haar lijf sloom in zalig serene droom vloeiend versmeltend in een tijdloos bestaan.…

ik voel het scheuren van de lucht nog voor een siddering mijn lijf kan laten verstijven het broeide al langer, sluimerde in stilte zeilde regelrecht af op een ontlading -je ogen bliksemen- gedonder schudt wakker een lichtflits opent ogen en deze keer breekt de nacht in meer stukken dan ik lijmen kan…

Zoekend naar de juiste woorden Malend door mijn hoofd Waar blijven toch de antwoorden Denk ik in mijn achterhoofd Steeds vraag ik me af Waarom moest het zo gaan Dan dwaal ik met mijn gedachten af En blijf ik er even bij stilstaan Ik hou me sterk, ik hou me groot Wil niets laten merken Geef me liever niet zo bloot Moet dit alleen verwerken…

Bodemloos diep in mijn hart Nu en dan verward Maar jij blijft wel bezit hebben over mijn hart Het verdriet blijft immens intens en Jou ooit mogen terugzien is en blijft mijn enige wens. Bodemloos diep in mijn hart Werkt enkel de helende kracht Die ik van jou verwacht…

Op het moment dat ik jou zag won je gelijk mijn hart en intens is de wens in mij om ook altijd nog al is het diep van binnen dat onbevangen kind te mogen en te blijven zijn laat me dagelijks mijn fluister zo beginnen…

Gevoed door de bron schijnt de zon nog feller geuren de bloemen dieper kloppen onzeren harten sneller Onze twee-éénheid die geleidelijk is ontstaan groeit iedere dag dieper dat kan niemand zijn ontgaan Vol verlangen heel diep en intens was het jij die mij riep mijn allergrootste wens *…

Hier heb jij het roer terug in diepe stilte draai met de wind achter de horizon die niet meer beweegt rond de rimpels van jouw lach toe omarm nu de stilte geef mijn hart nog een kans en gun mij de benen van een antilope wij zullen in dit stilteland een nieuwe zon gebaren naar diepere wortels rauw en ongekookt voor diepere lagen…

Het woord op jouw armenhuid en de adem van het ongeboren veulen met alle liedjes in de zomerwind gezonken beeldloos in een droom alsof het bed weer een eiland is te midden van diepe wateren lijkt het of ik eindeloos minnaar ben in een ademloze stilte, later op de oevers van de draverij langs de rivieren van het droomland.…

Je ziet er één maar het blijken Er twee, drie… Fonkeling in diep donkerblauw Hoogtevrees met beide benen Stevig op aarde Angst of verlangen om te vallen, Op te gaan in diep donkerblauw? Hoogte zonder plafond Of diepte zonder grond?…

deze morgen wou ik diep duiken in het herfstig rood ontluiken verder leven in een wereld vol fantasie waar sensatie onbegrensd lijkt…

in klank en beeld oogwimpers omstrelen zacht het schatvertrek in je ziel wat aan liefde is geborgen op bekende wegen van lente, zomer, herfst en winter dat je levensklanken helder en recht overeind houdt die tot ver in de hemel reikt nauw samengeweven……

De wijdsheid, het water, de trein op de brug. Ik voel je hier naast me en rij naar je terug. Nabijheid en verte, verbonden door staal met jou als geen ander in de klanken van taal.…

ogen diep donker stralend dwars door dikke huid week geworden dwalend mijn bonzend kloppend hart eer loden schoenen zinken zwemmend zoekend ogenblik om oneindig te verdrinken in mooi rond glanzend zwart…

Alleen de diep gewortelde boom laat staan zien we uit naar de lente als bloesems openspringen, Bij snarenspel vol melancholie in een lusthof van kostelijke vruchten, Een nieuwe kans, een nieuw begin.…

opgesloten in je eigen riool zoek je al blubberend door je eigen stront walgend van de stank naar de niet meer te lichten loodzware deksel van je eigen beerput…