Alle inzendingen over dies irae OR miserere OR doodsklok

Wat voordeel meent gij dies, o vijand, op te steken? Wij liggen in 't verderf, doch hopen op genâ.…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

Wat is het dat mij in de schoot geworpen wordt meer dan men redelijkerwijs van een man verwachten kan het is als het velijn dat me van het vlees getrokken wordt nog voor ik slachtrijp ben en dat in ogenschouw neemt en soms ben ik een schaap in wolvenvacht doend alsof ik een wolf in schapenvacht ben ondertussen aanstalten makend te…

Die vraag hoorde je maar al te vaak, in slagerijen, kaaswinkels en wat dies meer zij. Nu echter zou je dat wel eens goed kunnen opbreken, in het strafbankje zou je terecht kunnen komen, wanneer je met minder in de schijnwerpers komt.…

parmantig paradeert puntig de pointe hand in hand met provocerend proza een wonderlijke optocht ontrolt zich aan mijn ogen opgetogen, terneergeslagen eeuwige trouw, op de hak genomen liefdesmijmering, vers in geheugen lettergepenseeld vergezicht een bontje met een kort lontje verwondering, verbazing, woede liefkozing en oorwassing doodsklok…

in nette kleren Er is zelfs niet vergeten om je nog één keer te scheren De fris gewassen handen op de borst tesaam gevouwen En een gelaat dat roerloos stilt, in blindelings vertrouwen Daar lig je dan in ’t wit satijn door ieder te aanschouwen De naasten laten nog een traan omdat ze van je houwen En op de achtergrond klinkt zacht het stemmig Miserere…

jij die zo vaak op mij Frans, Spaans, Fries, priesters en wat dies meer zij blijft nu – ik voel je, man – als een paal achter me staan er is iets goed misgegaan: alle tegenwerking ten spijt clashte uit een zee van verwijt een vis tegen mijn damwand aan en veegde me van het veld de toekomst kijkt ons blozend aan: een wieg, een kar op…

t zwart asfalt tot aan de grens van ‘t aardse bestaan Vriendelijk informeerde de chauffeur of ik de bestemming wel zeker wist Onderwijl opende hij een achterdeur en noodde mij in de eikenhouten kist Nog eenmaal keek ik over ’t bestaan zonder iets van pijn, verdriet of wrok Heel blij kwam ik in ’t onbekend aan maar ergens ver luidde de doodsklok…

Nu scheldt en schreeuwt er iedereen, En noemt het dwaas, brutaal, gemeen… Want ‘men’ weet in ’t eenvoudig zeggen Een diepe, boze zin te leggen: De mens is steeds geneigd het kwaad Te zoeken, ook waar ’t niet bestaat; Dies houd uw tong en penne in, Want laster schijnt hem vaak gewin.…

Soms weet ik niet meer hoe te dichten: zo heel klassiek, met ritme en dies meer of heel modern: zonder te zwichten voor elke dwang of honing of van sneer. Want dit is zeker: wat behagen soms kan aan Piet is gruwel voor Margriet, dus zal ik me maar niet gaan wagen om nog te dichten voor vergeet-Me-Niet.…

Laatst ging ik in de hof, daar schreef ik op een linde, Ik sneed in een pompoen de naam van mijn beminde; Het schrift was eerstmaal teer*, men zag daar anders niet Als dat het groen gewas beschreidde mijn verdriet: Maar als* ik naderhand hier weder kwam getreden, Toen stond ’t uitgepuild* al wat ik had gesneden; Dies* riep ik…

binnen HUN kaders willen vangen altijd alles willen sturen -lees: moeten- daarbij elke, maar dan ook elke vorm van artisticiteit vermoordend Zaden plettend, bloemen in de knop verkrachtend, schofferend, voeten tredend Voor al die schrijversclubjes, de zichzelf toch zó belangrijkvindende zielige gezelschapjes, jury’tjes en wat dies…

ut is stille in diese nagte veur mie sterfe ene mensch in verslete kragte mee durfe siede ghie die doot anne ghie bluuf immer dich selfe unne werme ende fiere manne oltiet praot ghie mee dene laghe so gul ende sterreck in't fandaoge ende surge ghie feur haore sigtbaore piene tu draoge…

Dies neemt de roosjes, als ze zijn; Het leven met zijn nukken; En doet het soms een beetje pijn.... Het leer' voorzichtig plukken.…

- een oproep - een oproep om de créateurs van onze snelsonnetten die ons poëzie verschaffen als 'ons dagelijks brood' te voorzien van je kritiek in lyrische coupletten en wat dies meer zij: je repliek als commentaar door jou verwoord - een hint - Zes regels, een repliek of een bewering, abba cc in eindrijm, heel koket…

Gehavend is het peloton vertrokken Geschaafd, getekend, armer aan illusies In voorportalen van hun eindconclusies Toch strijden ze weer fier en onverschrokken Zo brengt De Val ons retro-romantiek Van taaie-ouwe-krijgers-heroïek…

- Te ontbeidene dies ghebrukens van minnen. Die wrede raet Die daer jeghen gaet, Bedrueft die cracht van minnen sinnen.…

Dies sprak zij, neem dees doos, hierin de Maagdom leyt, (In 't dooske zat een vink.) De min was nauw vertogen, De doos was op-gedaan, de vogel uitgevlogen! Ach, Maagdom, teer gewas!…

hoeveel is er al over geschreven Hoeveel is er al over te doen De kleuren die door jouw worden gegeven Zijn die van één en een miljoen De herfst met vallende blaren Eikels en kastanjes beukennootjes Alsof het er niet voldoende waren Liggen op de grond, worden vertrapt tot mootjes De herfst met regen en harde wind Soms stormen vlagen en wat dies…

in diese struukgewasse naobie braome ende netelgroei soekt die griesbruune foggel siene plecke ende raopt klien biestkes fur siene keinders in die nestebaole ut foer um tu lefe ende um selfe ientloos tu singe fur ons allemaole og, miene gotteku dies beeske skreewt dun leegte fol rolt geluuje deur miene siele icke kenne nie mer dencke…

Ay, dies gaet nu sgoonheit tersiele, gheberste die muur endie ruyt! Die sine ooren wil vernilen, die maecket sulck gruwsaem gheluyt.…

In paradijzen nestlen slangen; De slangen hangen boven ’t hoofd, Waar gouden en blozende appels hangen: Dies wacht uw vingers, wacht uw hand, Noch vat de Dood niet met uw tand!…

‘Und alle diese Siege verdanken wir nur Einem. Das ist unser alte Gott.’ Wilhelm, I.R. Wie met zeekre stijl vertrouwd is, Heeft gemerkt dat keer op keer Wordt gezegd dat God zo oud is: ‘Onze oude God, de Heer.’ Altijd weer die Oude, Oude, Die ons zo'n goed hart toedraagt, Wat dat toch beduiden zoude?…

Dies en heeft twist noch onruste bij ons geen stede, En wij leven aldus in rechte weelde een paar: Want waar zodanig akkoord is, pais ende vrede Gebonden met Gods hand, wat kan gebreken daar?…

Als zij 't venster nu ging sluiten, zou de minnezanger buiten Haar in de onderkeurs bespiên; En dies zocht zij, schaamrood, schuchter, Met de vingers om den luchter, Achter 't saai gordijn te vliên.…

Dies ik mijn vrouwe bad mij klaarder te verbreiden Haar onverwachte reên; en zij verhaalde' het doe. O rijkdom van mijn hart dat overliep van vreugden! Bedoven viel mijn ziel in haar vol hart van deugden. Maar doe de morgenstar nam voor den dag haar wijk, Is, met de klare zon, de waarheid droef verrezen.…

De roef der Goudse schuit is thans mijn Helicon; De schipper, mijn Apol; de vaart, mijn hengstebron; Dies vang ik aan... o Ramp! mijn potlood breekt aan stukken.…

Dies ik mijn vrouwe bad mij klaarder te verbreiden Haar onverwachte reên; en zij herhaalde het doe. O rijkdom van mijn hart dat overliep van vreugden! Bedoven viel mijn ziel in haar vol hart van deugden. Maar toen de morgenster nam voor de dag haar wijk, Is, met de klare zon, de waarheid droef verrezen.…

je niet je krijgt het als toegift net als liefde en vriendschap om wie en wat jij bent je gedraagt je al een winnaar ook als je verliest want wie in zichzelf gelooft hoeft zich niet te bewijzen de jaren die jou tellen zijn optelsom van momenten die sinds jouw geboorte steeds in het nu ingaan dat jij vandaag met dankbare glimlach dies…

Orkestraal stuwt maat voor maat haar leven voort, gezwind sterft zij een duizend doden om de gunst, de roem of wat dies meer zij Haar tegenspeler tilt haar hoog, nog hoger dan de choreografie gegeven was en zij ‘ stort ‘ neer Zo tragiek het publiek meevoert van op- naar ondergang Ja, er rollen tranen van louter hartzeer Zij ijlt…