Alle inzendingen over dood OR sereen OR rust

De kerst was rustig en sereen Dankzij de engel in ons midden Je kreeg de neiging te aanbidden Het alles dat vergeten scheen Uit een bokaal kwamen gedichten Ieder las hardop ‘t zijne voor Terwijl het buiten nog niet vroor Ontdooiden binnen de gezichten De Christus straalde door de ogen Van de allerjongste van vijf maanden Nog flarden hemel…

Toeristen op zoek naar rust herademen hier: hun domein. Stilte is hun zeer dierbaar. Die verdween uit hun tuin.…

Innerlijke rust je van de stilte bewust onder het maanlicht.…

ze is zo sereen, zo onbereikbaar in haar najaar ze doolt door haar voorjaar legt besneeuwde vingers in haar moederschoot lachend als een zomerkoningin en verdriet hebbend in het winterzonlicht…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

‘s Avonds als ze wakker ligt In lange stille nachten De echte wereld achter zich Verzonken in gedachten ‘s Avonds als ze slapen wil De rust maar niet kan vinden Donker, koud en ijzig stil Zoekt zij naar haar beminde ‘s Avonds in haar warme rust Droomt zij van ware liefde De minnaar die haar teder kust De prins die zij verdiende…

uit heksenketel ontsnapt,rustig thuiskomen in een toverbos joz.le bruyn haiku 27/01/202…

nog één keer strijk ik door jouw haren vol ongeloof en verdriet wat eergister nog gewoon was is dat vandaag helemaal niet twee-en-een-half, je kwam net kijken rende zo de wijde wereld in nu jouw ogen voorgoed zijn gesloten zorgt jouw einde voor een nieuw begin…

, die rustte in mij…

Sereen zacht ademt het meer De koele dampen langs de oevers In het nachtlicht weven de sluiers Een mistgordijn van zilveren rook Langzaam versluieren de sterren Het nachtlicht wordt in vaalheid gedoofd De aarde is nu onderworpen Aan de adem van het koele meer Sereen in mystiek gehuld Laat het koele meer zich dragen Niets laat zich nu nog…

aan de oevers van de tijd op de tempelklok .......is een vlinder gevlogen en ingeslapen sereen en stil luchtledig geen haat momenten zonder tranen worden kristallen stralen van geluk…

Geniet eens van een Zen moment met alleen stilte om je heen Als je dan zo Zen bent heel sereen is er niets wat je nog stoort want een Zen-moment is een staat van "zijn" dat altijd bekoort…

Het niets maakt alles kwetsbaar of volheid het niets creëert integerheid en leefbaarheid Het niets maakt de ruimten sereen alles beslaat of ontstaat uit niets, gemaakt uit de creatieve ziel van deelbaarheid.…

En ik krijg kippenvel wanneer zij danst de dans van leven en van dood; hij staat niet in het krijt maar zij staat in het rood. ------------------------------------ Bijna 40 jaar later (herfst 2013)…

verstild en sereen gevoel… ik laat je vrij van het kunstmatige omhulsel de wind voert je mee… ik kijk je na…..…

de zang van zijn zoemt de dag sereen tot vrede niet ontvluchtend maar bezinnend in 't luisteren van een loom spel als van sterrenlicht of geklapwiek zonder vorm of eeuwige winden als van de kinderen die wij waren en nu en altijd zullen blijven…

Gelaten hoort ze het slechte nieuws aan met sereen getoonde kracht een opwellende traan glinstert in haar oog en breekt haar gelaat in ongeloof en diepe onmacht…

Gisteren toen de maan nog gloeide als een lamp boven het land toen alles nog was zoals het water stil en sereen toen pas besefte ik dat alles tijd heeft en langer leeft als iedereen…

dode akkers lijken het maar niets is minder waar ze liggen slechts zacht te rusten zijn straks in het vroege voorjaar zo goed als gebruiksklaar misschien geldt ‘t ook voor mensen zijn ze niet dood en slapen maar ze liggen slechts zacht te rusten zijn later in de grote zomer klaar en levensvatbaar…

Een uur geleden waren ze nog hier Zij sherry, hij een borrel met een bier Slap lullend over geld en afvalkuren De klok slaat drie, ik breng mezelf een toost ~Op één jaar rust, geniet er van, en proost!…

rood en zo gaat één leven nog vaker dan duizend keer duizend keer duizend keer duizend keer dood…

ik zou eigenlijk iets moeten zeggen over politiek, maar kan helemaal niet spreken: ik zie 't bloed in twee sporen over jouw gezicht heen lopen, je ligt achterover met je handen in een kramp en je bent dood, dat is helaas de werkelijkheid.-…

Dood, net als in mijn droom Je bent dood en dat is wat ik voel De geest die was er ook Nu, hier bij mij De geest praat ook, tegen mij Hij is er en hij is er niet Dat is wat de dood tegen mij zei Ook zei de dood; De geest gaat weg Slapen, in rust, zonder jou erbij Toen plots vaagde hij weg Inderdaad, zonder mij…

Zachtjes loop ik op mijn tenen alles is sereen Ik kijk om me heen heel stil verklaren kan ik niet Maar het maakt me woordloos stille kracht die mij De kracht geeft om het negatieve te negeren…

De stilte Sereen Leegte En het alsmaar dreigende Geluid Laat het niet eindigend zijn Dit leven als voortuin Zal men dan ooit verder het Universum In gaan Of niet meer als een baan Om de maan Heen…

Een sereen landschap waarin twee schitterende meren, als ogen, mijn ziel trachten te doorgronden. De vreedzame reflectie van haar warme straling verzacht haar contouren tot een uitnodiging haar te betreden. Twijfelend neem ik het in me op. waar haar openheid me nood voel ik de broosheid van haar diepere leven.…

mijn nek, mijn buik, zo warm ik voel je harder worden als ik je omarm Mijn verlangen wordt wild en sterk iets wat ik aan jou nu ook merk langzaam kom je bij me binnen niets liever wil ik dan jou nu beminnen Helemaal gaan we in elkaar op je brengt me vrijend naar mijn top lust en liefde smelt samen tot één met zn tweeën op de wereld.. zo sereen…

Als ze danst, wordt de beweging universeel, de aarde, sterren, bloemen, alle stromen alles wordt in haar wezen opgenomen, betreedt met beide voeten elk werelddeel, ze draalt niet in haar zinnelijke vlucht, deelt met iedereen haar serene vrucht, in elke wenteling, wordt de aardse tucht vermeden, draait bomen, groene heesters uit de grond, baart…

Er trok een rilling door haar heen, of ze voor ’t eerst de woorden hoorde, hoe troostend was dit, hoe sereen. O Heer, verzuchtte ze, dat U mij stoorde in mijn verlatenheid, ik ben niet meer alleen. ---------------------------------------------- Voor dit gedicht mocht ik op 5 oktober 2009 de zilveren veer ontvangen.…

Gisteren zat ze daar, een vrouw in een strandstoel, een lichtgewicht, ineengedoken, bijna onzichtbaar, een schraal figuur, pal in het midden van het strand, ze keek voor zich uit, recht naar zee, bijna onbewogen, de handen in haar schoot gevouwen, ze had iets sereens, en toen het avond werd, verdween ze even geruisloos als ze was gekomen…