Alle inzendingen over doornen

met mijn stil schrijven schenk ik jou elke kleur waar elk woord vloeiend op gelijnd wit zou drijven het zachte blauw van een zomerhemel het natte grasgroen in een ochtenddauw een rode roos zonder doornen wat goud en zilver in een hartendoos met de kleur van liefde…

Doorns deren, enkel harten. Schroeien, schaven, langzaam weer. Tranen trachten, verdriet te bedwelmen. Stromen, stormen, beglijden mijn huid. Verlangens verliezen, innig gevecht. trance in tranenput, de druppel gedroogd. ----------------------------------- Meagen, 12 jaar.…

Doem der doelen - dacht de dichter, - Die Dorst der doornen . Donzige dunne diertjes dwalen drastisch – Degene die durven doch denken – Dreiging der demonische drempels doordringend – Doortasten dove duiven.…

Geen geraas deze morgen alleen geruis en gekwaak zachtjes nog voorzichtig en gezoem huidbedwelmend gestreel van achtergebleven engelen een gewaad dat in de doornen steken bleef en het lekte verholen uit vissen spartelden op de waterlijn en hapten ademloos toe het was de stilte vlak voor de verdoving…

nu uit de tuin de rozen verdwenen zijn kale stelen en doornen grijnzen boven het bladertapijt alles ruikt naar vergankelijkheid zoals vochtig mos veert onder je voet en moddergrijs glijdt trekt de tijd zich in zichzelf terug schijnt maanlicht warmer dan de naakte winterzon…

Voetstap voor voetstap wil ik gaan over groene woorden met blote voeten door het zachte mos voelen de kiezelstenen verborgen in fluweelschijn bukken als een doorn scherp door de zode dringt het zou een rozentak kunnen zijn gelegd voor harde voeten maar om gras loop ik heen de adder wil ik te mijden.…

Eens bloeide hun naam met de gloed van de periant de kelk in smaragd de bladen geweven goud en het lied dat zij zongen boven de doornen de rand van de leegte De duisternis boetseerde hen In klei leefde de droom Niemand herinnert zich nu hun as in de urnen van de tijd Niemand…

Gris me spies me vast op de doornen van je liefde pluk mijn pluizen van vertwijfeling en blaas ze in het windpad kloof mijn bast naar bloot hout en pel mij uit mijn dop rol mijn naaktheid in je handen ik capituleer staak verzet bied me geheel aan u onbedekt een willoos bloot.…

Doorn van rozenstruik aureool van eeuwen strijd hoop in druppels bloed. Onuitgesproken zoals de decemberwind, woord op de lippen. Het ‘zelf’ zonder vorm niet de dood te verzwijgen, in ongeborenen. Gedreven wolken biedt vredebewonderaars hun rustpauzes aan.…

Rimpelloos water weerspiegelt de witte maan licht in duisternis Ongeziene wind laat bladeren bewegen bewijst haar bestaan Roos, bloem van liefde alom word je bezongen je doorns doen mij pijn De rododendron laat na een fikse regen de aarde blozen…

eenzaamheid wil me grijpen of is het de overgang ik bevecht het met al ik ben wanneer grijze demonen de kop op steken, uit 'n erfenis van 'n ver verlee keer op keer zette ik ze bij 't grofvuil daar ze niets toevoegden aan als doorns in het oog verschijnen ze, achteloos droog ik mijn tranen (die ik vooralsnog niet uitgenodigd had…

Huil de woorden van je af Sla de doorn uit je hart Sta op, en overwin je angsten Leef, en maak fouten Sta op en grijp elke kans Doorsta de levens dans En je zult zien en voelen Dat je er echt toe doet, Je verdient een dikke tien!…

Als men mijn afkomst aan mijn spraak ontdekt Dan is dat immers in mijn oog een doorn. Maar raadt men toch waar of ik ben geboor'n En wijt men dit dan aan het dialect Dan wordt men woede dadelijk gewekt En die kan groot zijn, mijn Martinitoorn. ---------------------------------- uit: 'De tweede ronde', 2005.…

waar in scharlaken rood duizend vergane rozen hun kleur de wereld bedekt in velden verloren dromen zal de pijn van ongeschonden doornen menig hart doorpriemen in hun strijd met de dood sluimert de nacht in de tuin der helden kleurt weer een roos scharlaken rood…

ik gooi mijn eigen ramen in en dans op de scherven vergeet de scherpte; pleisters komen morgen ik pluk de klaproos in mijn tuin en zie haar blaadjes vallen vergeet de doornen; die heeft ze nooit gehad ik leg me in mijn lege bed en knuffel met mijn kussen vergeet de leegte; mijn dromen vullen mij…

Hebben ze soms doornen gezaaid op je weg? En wil je dat ik me hierbij neerleg? Ik heb je nodig zoals je ziet Waarom kom je dan niet?…

Tere rode blaadjes in omarming zijdezacht symbool van grootse liefde maar ook de kleur van haat De scherpe groene doorns aan haar trotse ranke steel schilderen rode druppels uit het gewonde vlees Waar we ons bezeren aan wat haar zo eigen is en de pijn beminnen worden haat en liefde EEN…

Als tedere bloemblaadjes openen van de witte roos in maagdelijkheid zo puur onbevlekt in zachtheid van diepe liefde zoete geuren van beminnen zit er een steel van doornen die het hart bloeden laat want ieder die het pad bewandelen gaat weet dat niets is zonder pijn en zorgen van verleden het nu en morgen…

Gij geliefde die ik naar ons bruidsbed tilde waar ook rozen lagen met hun doornen lange nachten kozen niet altijd vrijen tot in eeuwigheid als wij sterven liefste gaan wij in hetzelfde bed in onze eigen armen mag het niet zo zijn prevel ik met laatste adem: het was zo fijn in ons domein…

kunnen wij nog spelen in een tuin waar appels rozen zijn als ik ze pluk komt klein venijn de oogst verstoren verhaalt haar doornen toch ga ik af op bellefleuren manden vol met schitterende kleuren de rozen in mijn hand heb jij geschikt tot oogstpalet en zo hun warm aroma blootgelegd…

voor het tonen van een mens is géen eenduidigheid geboren met pijn en bloed in naaktheid van bestaan in zijn dualiteit draagt hij liefde en angst in zich bewust van leven en sterven struikelt hij zijn pad pijn van doornen wordt gevoeld doorleefd als bitterdrank schoonheid bloeit als witte roos in het centrum van zijn hart…

het lot bepaalt nachtelijk dromen de zoektocht in leven ligt voor jou uit als een weg over rozen waar doornen vertrapt het kwetsen voorkomen van dit eenzaam hart dat ongeschonden naar liefde toegroeit aanvaardt wat moet zijn leeft elke dag waar levenslijnen elkaar nooit raken maar samengaan zij aan zij…

Velden zonder eind doch met kraters en vluchtende meeuwen ontnemen het zicht aan getemde vatbaarheden die eens gerangschikt mij de weg wezen tussen hoge struiken met spreekwoordelijke doornen nu snijd ik me aan filmloze stunts waar zwarte klavers de toekomst lijken te omheinen van een wedergeboorte in een schoot die ik zonder liefde mag…

bij tegenwind ledigen woorden zich in hardvochtige lucht de gangen van het oneindige blijken door tomeloze tijd versperd tussen doornen van meedogenloos heelt de mildheid van een moment misschien verbeeld ik me dit alles, ik zoek scorend vermogen, godin ja jij, ook al lijkt je huid vermomd, genoeg is, mijn hart op je mond…

een laatste roos wil ik aan jou nog geven haar hart bepareld met mijn tranendauw zij was niet bestemd tot het eeuwig leven een laatste roos wil ik aan jou nog geven Het goddelijk zaad werd niet tot bloei verheven haar scherpe doornen staken mij in diepe rouw een laatste roos wil ik aan jou nog geven haar hart bepareld met mijn tranendauw…

diep in gedachten verzonken denken aan aan de fel witte vonken eens gewapend met kracht weggevaagd dode pracht toch zal een bloem uitkomen en klinkt gefluit niets weggenomen de roos heeft gebloeid rood een takje met doorns dood zonnestraal weerkaatst op zee jij ging heen en ik mocht niet mee…

je ogen spiegelen mij als liefdesranken van rode rozenwoorden waar gevleugelden tussen de nog tere bloemknoppen hun donsjes bewaren met liefde gevoed mijn hart verwarmen in tijd gerijpt door zon zullen we geluk plukken als rode rozenwoorden zonder doornen ik beloof ’t jou… in alle eenvoud…

Sterren stralen aan een pikzwarte hemel een vallende ster en ik mis jou wat doe je met mijn hart steeds weer wijs je een weg naar een hemel daar bij de maan wat doe je met mijn hoofd keer op keer raak ik uit balans je droomt mij luchtkastelen maar het pad zit vol doornen wat doe je wat doe je lief…

Hij vult beide handen met dieprode doornen rozen slaan taal stuk in glas in lood het kroontje speelt met de schaduw rond haar gezicht maar laat in ogen de lach verbloemen beneveld worden stelen verzopen in de laatste steken haar huid blijft lelieblank de striemen leven onderhuids…

Ik heb aan de bloemen geroken , de roos , de lelie; en de bromvlieg boven de kruisbloemen horen zoemen langs het pad de doornen en de distels Nu ik mijn jaren overzie doorstroom mijn hart een blijde melodie door Uwe hand geleid zover te zijn gekomen met de hoop dat er nog vele in het licht wandelende jaren zullen komen…