Alle inzendingen over droom OR waanzin OR angst

Er is een oorlog gaande verderop, En alles wat we doen is die verlengen, Door wapens, kogels, tanks daarheen te brengen, Waarom hoor ik haast niemand zeggen: ‘Stop!’? De afloop is op voorhand al bekend: Wéér een herdenking bij een monument.…

Kind van klein groot van zorgen mocht de hemel jou splijten in waanzin of volkomenheid dan toch geen controverse die de liefde bedaart tegen heel jouw zijn en het kwaad waarvoor ik jou zal behoeden klein van leven voor de dood beducht geen angst voor de nacht die jou baarde zorgen van groter die kleiner lijken te wezen wanneer de…

Wie wil met deze waanzin nu nog voort?…

'uit niets ontziende angst de hand aan jezelf geslagen om een punt te zetten achter het leven' de dood is slechts een punt achter het leven dacht je wellicht om dit relaas te verwoorden ben ik midden in de nacht uit bed geslopen om de waanzin van duisternis te ontvluchten heb ik het licht ontstoken om op te schrijven wat jij hebt…

ronddwalende zielen op zoek naar kleur wit vertekend strompelend verder, vastgeketend in de mist der waanzin. vervagen zonder tijd in grauw stuifmeel...…

Plukte mand vol paddestoelen voor omelet op boterham ging me toen zo anders voelen mijn gedachten leken gezwam zette van papavers toen thee om weer wat tot rust te komen nou, het stopte mijn diarree maar had daarna vreemde dromen vrat hortensia's uit mijn tuin mekkerde daarbij als een geit hersens drukten tegen mijn kruin vlogen toen…

is schoonheid alles wat zinnen voelen maar niet omvatten door de kijkgaten van onze realiteit verken ik werelden die waanzin erkennen de zwarte engelen breken hun vleugels om zonder hemel oneindig te vallen holle mensen verstenen in luchtledig schreeuwen zodat mijn beeldenstorm verheven zielen spaart is de realiteit niet de waanzin…

Er zijn dagen dat ik naar beneden kijk, mijn schoenen het enige rustpunt zijn. Iedereen om me heen denk ik weg ik moet wel want ze vertrekken steeds. Onverzettelijk onverbiddelijk te blijven staan waar ik sta te blijven zitten waar ik zit de tijd nemen die vertraagd is. Geen treinen razen me voorbij nee ze kruipen voor mijn voeten ze smachten…

mijn kwetsbaarheid deelt in oorsprong waar tijd als ballast wordt ervaren, het sterft voorbij de reizen die ik nog had willen verzamelen ergens spint de hemel nog wat garen sproeit de kater zijn water als kaneel over het verdorde gras, schuift de zwerver aan bij het ontbijt de zee blijft het gras maar maaien en kolft haar borst als nooit…

Sorry Giraf, het ging niet om jou maar om je genetische komaf, iets van doorheen de eeuwen er was namelijk iets met Europese regels en zo begrijp je wel, Marius? dus daarom maken we jou nu af en daarom voeren we je in stukken aan de tijgers en aan de leeuwen het was niet persoonlijk bedoeld, giraf en ik voel best wel…

Ik was vrij Van al mijn zorgen Ik liet ze varen Met de wind Ik was vrij Maar ook zo kwetsbaar zoals de onschuld Van een kind Ik was vrij Maar veel te vrij Ik liet de aarde Onder mijn voeten gaan Nu ben ik geketend Aan mijn vrijheid En bevrijd Van mijn bestaan…

verdragen, loochenen als non-existent Door het krijten is mijn zicht beloken Langzaam vervagend schimmig bestaan Gedachtenflarden resten, haast tastbaar Achter iedere deur vermoed ik jou Blijvend verloren, alle sporen gewist Een schreeuw gesmoord, een snik verstikt Door ijdel vermoeden verzwolgen In de golven der waanzin…

Zomer in het vakantiedorp likt zijn stoere liefdeswonden, zijn hoge voorhoofd zweet kent zijn weerspiegelingen humor die langzaam slijt golven schuimen aarzelingen vertrouwde levensvrienden die niets meer van hem aannemen, eigenlijk nooit zijn gedichten lezen bij schaamteloze zee die alles overspoelt achter waanzin van zijn dromen…

Ondanks de waanzin van vele personages dromen we hemel. Mijn god is groter dan ik hem kan voorstellen, want god is alles. De ledematen zijn deel van grenzenloze puurheid.…

o droom, zelfs jij sprak mij ervan onstuimig in nacht en ontij woelde ik de droom, jij brenger van beelden van heden en verleden want was er geen pad in het duister tussen bomen in stilte slechts mijn angstig gefluister en twijfelende gang dwaalde er geen waanzin tussen het lover op zoek naar mijn adem in een krankzinnige dwang o droom…

Dorpsmussen kwetteren op het grasplein de avondvlinder valt van een bloem het regionale nieuws valt zwaar op de maagdelijkheid de waanzin van de schemering is de waanzin van de eeuw geworden over de natuur niets dan goeds.…

Was het een kleine droom van de grote wereld of was het een grote droom van de kleine wereld? was het een warme stilte in een koud huis of was het een koude stilte in een warm huis? Was het een vooruitgang of was het een dwaling? was het een triomf of was het waanzin? was het hoogmoed of wa het ketterij? was het een zegen of een vloek?…

droom dan je dromen in stilte maar als je leven wil laat het komen laat het stromen je grens over je angst opzij leef je droom wees vrij en alles wat je toekomt zal van jou zijn je droom, je waarheid je vreugde, je pijn omdat je leeft omdat je streeft naar geluk…

droom dan je dromen in stilte maar als je leven wil laat het komen laat het stromen je grens over je angst opzij leef je droom wees vrij en alles wat je toekomt zal van jou zijn je droom, je waarheid je vreugde, je pijn omdat je leeft omdat je streeft naar geluk…

Verjaarde dromen Komen dan toch weer terug Nog indringender…

De slaap wijkt en ik Word sluw verzwolgen Door de duistere blik Van het immense zwart Bang voor de geesten Die mij altijd weer vinden Met hun handen wurgend Doden ze mijn spiegelbeeld De tijd verdwijnt In deze nachtelijke ruimte Als een uitgeholde rots Gevoed met fakkels doordrenkt van bloed Een groot toneel Met beulen voor het slot…

Bron van Angst. Bron van Moed.…

' Het regende en God verzonk in gepeins (maar eerst rukte hij zich nog los, hij hield niet van hun manieren) en al peinzend waadde hij door leven en door dood, door waanzin en nalatigheid, door waarheid en door angst, zag hoe zij frunnikten aan elkaars jas en daalde peinzend af langs de smalle trap van hun rede — 'Ik heb het geweten…

in het duister van zijn denken knaagt angst aan honderd vragen al even zo veel dagen verliest hij alle tijd in de schemer van zijn hart zaagt twijfel aan zijn poten hakt pijn hem steeds in moten verliest hij alle strijd in het donker van zijn geest maalt waanzin zijn gedachten al, ik weet niet hoeveel, nachten verliest hij voor altijd…

Tot ik dat weet Blijf ik dromen Iedere nacht In diepe angst Want ik weet Dat je wacht Mijn onderbewustzijn…

Een silhouet tekent zich af in vroeg ochtendlicht het verbolgen lichaam spreekt naakte waarheid waar geen enkel woord nog in ontbreekt hier raapt zij hoop tussen gevallen sterren stapelt dromen tussen wit papier en alleen haar hart dat wankelt van gedachten dwaalt nog in de waanzin van bestaan…

Angst is een slechte raadgever, die term begreep ik nooit want angst - en raad geven, zijn twee aparte compartimenten. Angst voor spinnen of aardbevingen laat zich zelden of ooit binden door een horde complimenten. Angst een slechte raadgever, nou dat mag ik hopen want bij angst laat ik mijn emotie volop rennen en lopen.…

Fiets pakken uit schuur lege flessen in fietstas lucht voelen binnenstromen in longen danken, dat je zomaar fietst beschermende kleding hebt jouw benen trappen iets te doen glasbak mensen te zien Dan...iemand met rollator jij stapt af voor praatje, zomaar zij deinst achteruit. Ik stap op vlug weg weer terug.…

Vlucht voor de strompelende waanzin, verbrijzel de speeldoos in je hoofd, ijl onder het maanlicht de nacht in. Aan één breekbare draad, als een spin, van je huis en je zinnen beroofd, vlucht voor de strompelende waanzin. Als een kruipend gif heeft de weerzin haast de gloed in je ogen gedoofd, ijl onder het maanlicht de nacht in.…

ik zal nooit méér zijn dan de kou uit bomen van winter wanneer het vonnis zich laat herhalen onbesproken in ieder wankelend antwoord omdat men weet dat ik mijn waanzin bevestig in het braken van schimmen net onder mijn huid waar ik hen voed met broze gedaantes en zwartgeleende tijd eenmaal in mijn droom weten…