Alle inzendingen over eenzaam OR verlaten OR afscheid

ik ben bang voor 'houden van' door de gevolgen van de vlam als eenling ga ik door het leven met te veel trots om op te geven terwijl ik de vrouwen op afstand houd zijn veel van mijn vrienden al lang getrouwd uiteindelijk zijn dan ook mijn schoot en handen bezet dan wel door een kat, merlot en sigaret…

Ik wil niet dat je ruzie maakt want je bent zo lief Toen die nacht jouw stem gedempt en vervormd door de broze tussenmuur Ik volg je silhouet Je gelaatsuitdrukking Traag, je gaat weg En met het sluiten van de deur ben je er niet meer Mijn kopje koude thee Je bent zo lief zo lief [Opgenomen in de bundel "Dicht in de Buurt" (Groningen…

De drank bereidt ons niets dan gal, En morgen vond ik mij weeral Verlaten. Geen liefde meer, geen hope meer. ‘Hebt gij mij ook, o Heer, o Heer! Verstoten?’ De wolke zwart daarboven drijft; Het licht verdwijnt, de hemel blijft Gesloten. Alleen, alleen, zo gans alleen! Hier helpt geen klagen noch geween Noch smeken!... Welnu!…

De nacht weer, de slaap weer vergleden, Wéér de eenzame herfst van het licht Aan de ruit, wéér de klem op mijn leden, Of mijn ganse bestaan is ontwricht. En mijn ogen sluitend, mijn handen Geperst aan mijn borst, bij mijn hart, Voel ik starend 't onzalige branden Van mijn liefde en haar vlijmende smart.…

Ik heb mijn hart ferm gesloten voor het geval er een ander binnen komt geslopen en ook al klopt hij hard ik laat hem buiten staan alleen jij kan zomaar binnengaan je bent gegaan maar ik weet het zeker je hebt me niet verlaten.…

Soms kun je het niet meer aan Niemand om even mee te praten Je voelt je zo eenzaam en verlaten Nu moet je alleen verder gaan. En toch gaat het gewone leven door Maar wel heel anders dan voorheen Niet meer bij elkaar, maar zo alleen Je vraagt je af: waar leef ik nog voor?…

terwijl jouw geur waar ons thuis op is gebouwd vervaagt en de smaak van je hongerige mond en gretige vingers van mijn begerige huid worden gewist door de lauwe lenteregens terwijl de zachte voorjaarswind onze kille, harde woorden, met afschuw gevuld, voorbij de warme veiligheid van ons paradijs verdrijven hoor ik het verre gefluister…

de voordeur laat me uit galmt vriendelijk geluid van kettingen en sloten vrijheid die zij buitensluit tralies zijn nooit echt gebroken ramen kijken op me neer donker in hun blikken ogen zullen nooit verschijnen alleen een trage armzwaai gezichtsloos achter de gordijnen het vage licht valt vuil verzuipt de kleur van klinkers die…

tuinwallen voor het laatst overgebleven huisje is eveneens weinig hoop de laatste inwoonster leeft hier al meer dan zestig jaar heeft het grootste deel van haar leven hier gesleten laatste jaren vaak voor ’t huis op een bankje gezeten doch met de eenzaamheid is ze nu echt wel klaar alles is hier in de loop der jaren verdwenen jongeren vertrokken…

Soms verlaten vergeefs roepend na een enge droom stil liggen huilen onwetend of ik hard genoeg roep mijn stem niet gesmoord in stil liggen huilen Het is een stempel van verlangen naar geborgenheid in een veilige schoot een stempel in mijn ziel, mijn fado zonder weemoed…

Eindelijk is er niemand meer die je nog verlaten kan niemand vond een juist verweer geen vriend of vrouw of man Zo volmaakt onredelijk was jouw felle woordenstroom in de zakken van jouw jas geen enkel spoor van vreugd of droom Zelfs het vloerkleed vlekt jouw gemoed en de horizon bestaat nog slechts uit de stalen spijlen van het bed…

Je zei al vaak dat je het gevoel had, me kwijt te zijn Maar ik reed alleen weg op de fiets, de zon in Ik reed slechts weg, met mijn lijf en mijn doen Ik keek vaak genoeg in de zon, denkend aan jou Jij verliet mij en liet de deur op een kier staan Deelde alles met anderen en was mij eigelijk al vergeten Zo druk met het delen van…

hij heeft de blikken die jij hem vol liefde hebt geschonken tot op de bodem leeggedronken jullie samenzijn had niet alleen de fraaie schijn van liefde maar voelde ook diepe verlatingspijn afscheid met schrik in je blik maar ook weten dat ik terugkom want in voor even is geen vergeten pas later kwamen staan en gaan in…

bam bam bammerde bam daar ga ik dan bam bam ik lig in de mars der doden bam bammmerde bam klik klikkerde klik luiden de trommels van treurende boden zij slaan op de hik hikkerde hik hik ik hoor het schoffelen als valse violen snaar slof snaar snaar de juiste tred om achter doden te dolen het blijft een hopeloos gebaar slof slof…

Omdat ik niet wil dat je me verlaat.. Schrijf ik dit.…

Ik weet nog dat ik je voor het eerst zag je stond met je blonde haren in de wind je lieve stem vanaf het gras je huid door de zomer getint Nooit werd iemand zo door mij bemind Ik heb al pijn in mijn buik, weet al wat er komen gaat Ik vrees het moment dat ik jou gedag moet zeggen en alleen in mijn bed mijn tranen de vrije loop laat. Drie…

ik heb je niet geofferd op het altaar van je geest het koele rooddooraderd marmer witte slechts wat is geweest geen bazuinen op het orgel de beeldenstorm voorbij in gebrandschilderde ramen kleurt valse zon bij voorkeur stukjes jij ik ben gegaan zonder graf of steen het sterrenkoor zingt volle borst voor jou alleen…

zonder aanwijzing of bericht heb je het vertrouwde zelfgebouwde nest verlaten ik wacht, verstoken van je tederheid hoe ver ben je gevlogen?…

We zochten en dolden, holden als gasten op het net. Overal waar we kwamen, was wat te beleven, te geven. We dachten, dat is het leven. Rustten uit op gedachten van anderen. Sprongen met woorden van letter naar letter, proefden emoties, spuugden gal, schopten trapten naar iedere bal. Geen regels weerhouden het spel van destructie. Vluchten remedie…

je zwaaide in gebaar de rest bleef hangen vol verlangen in opgedroogd verdriet ik wist dat je daar liep op laatste benen nu ga je er vandoor traceer slechts enkel spoor maar laat de planten groeien die ons in bloei ooit konden boeien…

Ik zwaai als een verlatende moeder. Zij zwaait nog harder. -------------------------------- uit: 'Jaja de oerknal', 2013.…

radeloos en bang vecht ik al zo lang eenzaam en verlaten te bang om over angsten te praten iedere dag en ieder uur sloopt het mij dooft 't mijn levensvuur…

Zonder een verlangen vraag ik mijzelf waarom ik alleen mijn eenzaamheid niet wil verlaten en wacht op dagen die zwijgen en woorden die volgen wanneer ik mijzelf weer zichtbaar maak.…

De woorden zijn stenen die vallen in de cirkel van beloftes die nooit breken in de verlaten schaduwen van vrienden die niet in vijanden geloven en minaars die alleen hun eigen eenzaamheid beminnen.…

eenzaam verlaten en alleen er is niets dat me nog kan raken niets dat ik nog voel mijn hart voor eeuwig afgesloten niemand vind ooit de weg niemand kan me nog helpen niemand kan iets doen aleen ... de Dood…

kruipt de Stena-line langs de horizon terwijl de zon afscheid neemt van de dag door de zee te kussen een eenzame minnaar loopt langs de vloedlijn wiens voeten omarmd worden door de zee al is 't voor heel even…

Een gore zee; Aan 't strand daarvan: Van lieverlee Een eenzaam man. Zijn blik is naar Verlatenheid - Geen uitzicht, waar Men die vermijdt. In 't niets verglijdt, Zonder misbaar, De hooploosheid Van weer een jaar.…

Denkend aan de woorden en de wachtende ogen die verlaten wat ik niet meer kan bereiken. Of niet kan verzinnen waar de eenzaamheid me dwingt en steeds begint met gebroken vertrouwen.…

Het zicht ontroofd de muziek gedempt Eenzaamheid hangt als een klamme deken om mij heen Voetstappen verlaten verdwijnen in de mist bewimpelen onuitgesproken woorden In dit van god verlaten land loop ik in de wolken met mijn gehele zijn Versluierd voor elkeen slechts vergezeld door fragiele flarden als stille getuigen…

Tot het licht voorgoed afscheid neemt van haar ogen. En haar masker lijkt op haar trouwe wanhoop die niemand begreep toen ze haar liefde in scherven zag vallen en hij een afscheid werd die haar slechts het geduldige stof op zijn foto en de naamloze pijn van haar eenzaamheid gunde.…