Alle inzendingen over emotie OR onzekerheid OR woede

het even niet gaat Een klein stukje van je zwakte toont Kijk dan naar iemand die naast je staat En op een speciaal plekje in jou woont Huil dan even lekker uit Totdat er geen tranen meer zijn Maak dan geen geluid En vergeet dan even alle pijn Het was niet de moed dat ontbrak Maar je verlegt je grens Want huilen is niet zwak Maar de emotie…

Wanneer liefde in haat overgaat, voert liefde nog steeds de boventoon, immers: wordt haat gevoed, door de wortels van liefde. Echter: als liefde en haat, overgaan in desinteresse, kun je stellen dat: je het met beiden wel hebt gehad!…

het is waar kippenvel langs benen gaat tot in haren laat ontwaren dat emotie levend is zelfs al mis je meer dan tastbaar voelen, zoals een hand langs je gelaat of strelend zachte armen in een warm gebaar het is het ooghoekmoment de tonen van een melodie, de lach van pasgeborenen een leven, dat herinnerd wordt door hart en hoofd…

Toen ik je net leerde kennen Ging ik met gedachtes rennen Toen we beiden 22 waren speelde ik met je haren en jij met de mijne precies dat fijne Ik mis je nog elke dag hoe vaak ik dat ook zeggen mag…

Hoe simpel is emotie in tranen te "vangen" door een simpel verhaal of domweg verlangen? Er liep een traan door tot in mijn nek, misschien verklaar je me nu voor gek, maar ik schaam me niet!…

Die lach van uithuilen Depressie op het gezicht Dikke lip en een brok Kam glijdt door haren Stille gedachtes ongedeeld Ontkent het onvergetelijke Als in een droom Van verdrongen werkelijkheid Open armen ontvangen Stilzwijgend het verdriet Want ze omarmen Tegelijk hun verlies Tijd het verleden Niets komt terug Zoals het was In ander…

zijn gehoorzaam zijn laat het verstand ons bevelen waar ons emotie overweldigt om wat wij zelf niet meer weten…

Ze is een godin en draagt een sleep van jongens -- als een zwaan-kleef-aan.…

zoveel gedacht de laatste tijd nu ben ik mijn gedachten kwijt 't was te zwaar, die lange strijd die woedde in onzekerheid...…

verplaatst naar te dichtbij de innerlijke vermeende vrede is verworden tot het slagveld plots is ieder een ontheemde en heeft verdriet en woede zich in pijnlijke onmacht gemeld…

omdat de golf van letters geen een emotie nog raakt geen code gekraakt is alleen nog maar momenten snel wat neerzetten komen wij nooit vooruit men zegt nooit geen deadline stellen afwachten en verder vertellen in je hoofd het verhaal afronden niet opgeven maar verder rollen je grond aanvoelen wij moeten lijden moeten bloeden onzekerheden…

Woeste golven overspoelen verstand schuimende koppen hoofd in brand Gevoelens op en neer golvend door lijf en geest 't stormt in mij het maakt me bevreesd Geknepen vingers klauwende hand waarom neemt emotie toch telkens de overhand ? Ik wil gewoon rust niet denken, niet doen terug naar wat ? misschien terug naar toen ?…

ik weet dat het zo niet langer gaat vandaar dat ik zo raas leef je leven met haar laat mij met rust hou haar vooral lekker daar dan word mijn woede wel ooit gesust…

Woede vliegt er door me heen zo ga je niet met mensen om verbaal mep je in het rond mij krijg je niet verwond Je opmerkingen raken kant nog wal ze slaan echt helemaal nergens op 't is wel gezegd en dus gemeld al is het rustig en doordacht verteld Ik leer wel om er boven te staan al duurt het heel erg lang toch blijven die zinnen hangen…

woede verengt tot rode draad bepaalt woord en daad handelen in eendracht laat onmacht kantelen het evenwicht is zoek de schaal die doorslaat balanceert onhandig gedoe houdt de voeten paraat vluchten kan niet zonder plan gaat in rook op vuur negerend woede, verengd tot rode draad…

Mijn ingehouden woede, Niet om te zetten in zinnen, Alle illusies vervallen tot wanhoop Opstandig diep van binnen, Verwoest heel mijn doen en denken, Mijn ingehouden woede, In woorden niet uit te drukken, En hij is in ieders ogen De heer van het fatsoen !…

Zwart voor mijn ogen Een kolkende brij in mijn maag Adrenaline stijgt gestaag Ik voel me bedrogen Wie heeft het lef om buiten mijn vertrouwen om mijn ziel te verscheuren tot op het bot? Zonder schuldgevoel, zonder pijn Probeer ik moedig te zijn, innerlijk zo klein Want mijn hart is zwaargewond. Maar ooit komt de dag waarop ik dan…

Het vlies spant zich strak, tegen je liefde niet bestand de vlammen zoeken zich een weg door mijn lijf, ze stuwen mijn woede naar buiten. Een explosie van woorden, geluid, mijn vlies trilt na. Voel me leeggehuild, van binnen koud. Mijn vuur is gedoofd.…

Stampend en schreeuwend Ontstekend in een woedevlam Zo herinner ik me jou Toen ik je laatste biertje nam…

Als blikken konden doden zou je daar nu niet meer staan, zou ik pijlen schieten uit ogen zonder mededogen en was het gedaan met je eigenwaan.…

Woede heeft zijn nut... God wordt ook boos maar alleen als uiting van liefde...…

Je bonkt met een bord op het aanrecht en neemt een glas teveel. Je sluit de gordijnen, steekt er een teveel op en legt zonder wat te zeggen de hoorn op de haak. Het spookt in de nacht en slaapt in de dag. Je speelt met je leven en toch ga je door. Is het de kat op je kussen of het verkeerde lied waardoor je hart klopt? Ze vertelde…

na het woeden van de stormen wil ik je omringen met stilte waar je binnenin kunt schuilen met jou alleen maar kijken naar de spiegelende regendruppels rollend langs het raam onze oren alleen maar afgestemd op de taal van de regen die de aarde beroert in de stilgevallen tijd…

Als haar vader haar nadert om haar daar zogezegd te plagen laat ze hem maar stil begaan tot hij op de rand staat van haar veilige kring, ze blaast hij wankelt op z'n benen draait om zijn smalle as, en valt hij rolt naar binnen, raakt haar benen aan een moment is heel het huis en heel de aarde vol van haar boze adem vol adrenaline stampend…

Wees maar eens goed boos, Een hele storm die in je woedt. Maar wees morgen afgekoeld, Enkel nog een herinnering aan de hete storm. Wees morgen afgekoeld, Door de liefde en steun die je van anderen voelt. Wees afgekoeld, Geen bliksemende ogen meer, Geen zee van vloeken meer. Wees afgekoeld, En zeg Sorry, Dan zal iedereens jouw storm vergeten…

Tranen vloeibare emotie het reinigen van de ziel hoe lang nog? Zee zee van emotie het wegvloeien uit mijn lichaam. Emotie mijn emotie-lichaam ruimt op ruimt op de pijn, het gemis Hoe lang nog? Maan vanuit het duister zij begrijpt me, zendt haar zachte licht. Hoe lang nog?…

zieltogend te ontmoeten en vooral geen vragen te stellen alle antwoorden openbaren zich Ik zie U niet, ik voel U wel 'er is geen hemel, er is geen hel' maar U moest ergens mee dreigen niet om mij als mens te misleiden maar te leiden naar Uw evenbeeld ik vind dat wij niet op elkaar lijken maar onze gevoelens zijn identiek zo ook onze emotie…

Op een ochtend, uit het niets, overvielen ze mij. Heftig en onverwacht, nietsontziend, scheerde verstilde pijn langszij. Enkele woorden, angstig, hulpeloos en fragiel, gingen door merg en been. Huilend en ontdaan, onafwendbaar, was ik terug bij voorheen. Mijn diepste gevoelens, verstopt in vlees en bloed, kwamen weer tot leven en…

maar soms ook niet het zijn ook echt geen nare gedachten maar 't is of je ineens weer vroegere dingen ziet herinneringen zijn er om te bewaren en de fijnste lopen voorop in de rij waar blijven dan de andere ik leg ze eventjes opzij soms is het tijd om op te ruimen daar hoort dan ook alles bij ik doe mijn best ik zal straks merken de onzekerheid…

Ik zou wel groot willen zijn voel me soms ontiegelijk klein Klein in mijn doen en laten het voelt soms zo godverlaten Voor anderen een grote hulp maar kruipende in mijn eigen schulp Zoekende naar datgene wat ik mis iets wat er misschien wel helemaal niet is Ik voel me zo ontzettend leeg van binnen wil mijn gevoel weer terugwinnen Maar het…