Alle inzendingen over glimp

Een klein steuntje maar misschien en hopelijk als het ergste verdriet wat wegebt, kun je ook weer een glimp van een zonnetje zien?…

rond je gezicht accentueerde zo de vriendelijk huiselijke stemming van jouw leven aan je gebaren hing initiatief ogen hadden de uiteindelijke regie toch was er geen enkele sprake van een overheersend aanwezig zijn juist de combinatie van contrasten zorgden voor een harmonieuze lijn toch speelde ook op jouw gezicht de glimp…

Ver achter mij Ben jij gebleven Een stilstaand beeld In mijn geheugen Een gebroken droom In duizend stukjes Een vriendschap Niet toereikend Zo lang gewacht Op een glimp van jou Een zachte aanraking Vertrouwensvol Maar jij bleef weg Hoop en dromen Verdronken langzaam In tranen van stilte En koos jij ervoor Mij als wegwerpmens…

onuitputtelijke lieve liefde hoe onvermoeibaar heb ik je gezocht noord en zuid oost en west in diepste diepten en in verste verte hemel en aarde heb ik bewogen water en vuur uitgeput en moedeloos op mijn schreden teruggekeerd en thuis gekomen poets ik mijn spiegel schoon na zoveel lange jaren en zie daar onmiskenbaar een glimp…

Het is alsof ze zweven in de mist, hunkerend naar een vertrouwd gesprek met het verblindende licht van een overspannen zon; een glimp van verstandhouding voor het geheel, gesloopt, verwordt tot groot boeket. Goed gekapt liggen de bomen tussen het kreukelhout, geschokt, te wachten op een nieuwe bestemming.…

ze klikten kordaat op hoge pootjes ging zij haar eigen weg onverwacht stopte ze draaide zich om wuifde haar laatste emoties pal in de zon ontging mij haar sprekende mimiek ik zag slechts de glimp van een gebeeldhouwd gezicht later heb ik haar nog gesproken maar de spoken zijn gebleven wij konden er niet mee leven ieder zijn…

in een laatste glimp van de ondergaande zon zag ik het strand weer stuiven tegen de achtergrond van dieprood licht jouw donker wuiven wind brak ons spel vandaag zat stormachtig tegen we ploegden door het zand dat nog nat was van de regen de hemel klaarde bij de laatste paal decoreerde deze avond ik zag je voor de laatste…

Een glimp, waarin het eerste licht als traan geboren wordt, handen verleggen schaduwen over mijn verweerd gezicht, geleefde wraakgodinnen verhangen zich aan gouden ringen, alles afgewogen, blijft zonder gewicht, de maat van kwetsbare dingen.…

Ik zit klem, hoe kom ik hier uit, hier weg, wie helpt mij vergezelt mij desnoods alleen in gedachten, naar de Gouden Poort met vrije vogels in de glimp van het licht tussen haar deuren? Wie voelt mijn liefde trekken aan de netten die ons verbinden?…

Welvaart in stad en land, zie het licht onder de wolken in de toonzaal van het aardse paradijs, zie een glimp van onszelf in de blikken van toen de schoonheid van hun aandacht hun verlangens in jongere jaren van de wereld – dezelfde als de onze We bewerken en bewaren we bouwen en verbeteren we scheppen de schoonheid waarin wij willen…

Slechts af en toe Zie je een glimp Van een geleefd leven. Achter gesloten ogen Staart ze in het verleden Tijd maakte haar moe En bracht haar hier. De oude zij, Ze wil niet meer.…

Evenbeeld dat niemand kent, Glimp van binnen, als mijn schaduw, Projectie die mijn wezen schendt. Durf ik te kiezen, wélk ego ik verafschuw, Die van vlees, of mijn profiel, Met gedachten somber, eenzaam, vreeslijk ruw.…

Als de zon schijnt, zorg dan dat je buiten bent en een glimp van haar opvangt. Een nieuwe dag vol kansen, benut ze gewoon op jouw manier.…

wat ooit bijzonder was is verdwenen weggevaagd alsof het nooit heeft bestaan het bijzondere opgeslokt door het alledaagse maar het was er nog wel een glimp schitterde en straalde in diepe duisternis je zei, dat je het ook zo voelde maar vermorzelde het bijzondere smeet de stukjes weg en verdween nu is het weg dat bijzondere…

wat ooit bijzonder was is verdwenen weggevaagd alsof het nooit heeft bestaan het bijzondere opgeslokt door het alledaagse maar het was er nog wel een glimp schitterde en straalde in diepe duisternis je zei, dat je het ook zo voelde maar vermorzelde het bijzondere smeet de stukjes weg en verdween nu is het weg dat bijzondere…

In een zwarte woeste wereld waar wolken blijvend samenwoekeren de bodem zompig kluiten blubbert wacht ik op dat herlicht moment waar tussen duistere dagen een spleet van zon zal vallen zo schrijden doet de wereld tot glimp van nieuw begin.…

Achttien jaar ben ik je kwijt nu, Je stak voorgoed de rivier over Die vroeger als Styx werd aangeduid, Had zoals het hoorde het muntje mee Voor de overtocht, voor de veerman, Om hem tevreden te stellen; Geen idee heb ik of ik je ooit Nog weer eens zie - ook al hoop Ik het met alle hoop die in me is, En dat ik dan nog weer een glimp…

We lopen 's ochtends vroeg geruisloos door het bos zien 'n glimp van 'n konijn, hert en vos en zélfs 'n vluchtend zwijn. De opkomende zon stuurt gouden stralen door de bomenkruin 't bladerdek in herfst-tooi van oranje tot roestbruin. In de stilte hoor je af en toe een krak van een verdorde tak en geurt de adem van het bos.…

jij was introduce ik nam je mee naar het bal der onbekenden je oogde naturel maar je verschijning oogstte wel een licht applaus waar we passeerden probeerden mensen een glimp van je op te vangen keken verrukt omdat in hun nabeeld een stukje magie bleef hangen het gezelschap ging totaal aan ons voorbij de avond was van jou en mij…

Duisternis betreden Op eigen initiatief De werkelijkheid verlaten Zonder de terugweg te markeren Voortgedreven door angst Dalen we dieper af Tot we daar aankomen Bij de poel van zwart Een glimp van reflectie Laat daar onze zonden zien Verdriet en ontroostbaarheid Dringen door tot onze geest De pijn die we voelen Ondraagbaar en kil…

o, roos jij voert strijd tussen het einde en nieuwe begin groeistuipen in verleden je ziet een glimp van oude resten allemaal zo pijnlijk jij groeit nu naast mij terzijde fijne draden groeien in ruimtes waar liefde zich verborgen houdt in de scherpte van bladeren snijdt hoop in verandering jij roos bloei met mij in mijn leven waai in…

is het voorbij als de wijzers vastlopen vast geroest aan levenloze tekens het leven - wat is dat eigenlijk - raast voorbij ik vang weleens een glimp op een lichtflits niets om vast te houden ik vertraag het razend verlopen van de tijd kamer voor kamer breek ik de stramme geest open ik open de vensters en zie een landschap zonder…

Het was koud, zeer koud, maar ik wilde een glimp opvangen van de zon, want ik had het nodig. Hoewel ik met mijn gedachten bij het coronavirus was, werd ik toch een beetje blij. Zon, blijf zoveel mogelijk schijnen, want ieder mens kan het nu zeker gebruiken.…

Langzaam open je je ogen vangt een glimp op van de zon die schijnt Weer een nieuwe ochtend een ochtend die gelukkig verdwijnt Vertwijfeld begin je de nieuwe dag je weet niet wat die brengen zal Misschien een lach misschien een diepe val Uren zijn verstreken een leegte in je hoofd minuten die uren leken van je gevoel beroofd De zon…

Met lege handen en een leeg hart gevoelloze vingers haar blik verstart koude streelt haar huid voelen doet zij niet meer woorden zo bast het doet haar geen zeer terug is de façade het masker van alsof haar metgezel van jaren weer vanonder het stof één schil was gepeld een glimp van haar hart was getoond voor even nu rest nog…

Ik zag in zijn ooghoek heel even de glimp van een traan Maar nee... ik zal me wel vergist hebben, Hij..hij laat zich nooit gaan Zijn harde trekken en scherpe woorden Wisten..voordat ik het zelf wist mijn liefde voor hem te vermoorden Toen ik hem vertelde dat ik definitief zou gaan had hij gezegd 'rot maar op dan' en had verder niets…

Je kent me door en door en in de nacht zie ik je - al is het in een glimp - opdoemen uit de mist. Contour van je gezicht. Ik kan je tekenen zien en horen, naast je voelen ga ik je bijna waarderen. Jij vijand van mijn leven, omarm mij als een vriend.…

En als ik, na een slechte nacht de vuilnis buiten zet Glibbert een glimp zwarte kat en stampt een leger weg.…

ik zag je in het niets woorden dansten geesten als spoken die fataal mijn lot beleefden nu ben ik hier de zon is vreemd wolken niet geéigend rotsen zijn de horizon die nu mijn heden schrijven ik dwaal daar in de hoop een glimp van je te zien maar weet de afstand tussen beiden meet weer veel te kort misschien ik wil je kussen…

Het licht is jurk, glijdende zijde daar waar haar oker zich onthult: huid, gebaar van haar, één glimp ervan geeft het bescheid. Het laat zich door haar leden leiden, scheidt hemel van aarde, water van hel, vuurt de tongen aan van elk bestaan: waarheid, kilte in klaarte, het spreekt tot het duurt.…