Alle inzendingen over godvergeten

zonder op dezelfde stranden uit te komen camoufleer de ogen met het wier dat uit zee blijft stromen en droog valt naast de vissen die niet weten dat waar ze belanden en uiteindelijk gaan stinken, voor hen blijft de aarde plat en blijft de zon z’n tranen schreien welk godvergeten oord is dat?…

De wereld is niet godvergeten Geen toevallig doelloos zijn Niet wanhopig opgegeten Ik vind vreugde in mijn pijn Omdat ik weet dat in mijn leven Licht en duister samen gaan Daarom durf ik blij te beven Kan ik ook de diepte aan Daarom blijf ik dapper doorgaan Vecht mijn eigen kleine strijd Voel mij op en ook weer afgaan En sluit vriendschap…

De motor waarin damp wordt opgezogen en zand, veel zand, dat godvergeten zand, zover het oog kan kijken is er strand, het zand zit in je neus, je navel, ogen De Beer draaft door op deze korrelgrond, rijdt plankgas van Parijs tot aan Dakar, en héét dat zo’n woestijn is, zonneklaar, het zweet loopt in je nek, je naad, je kont Een duintop wordt…

uit jouw odeur je ogen loensden alle kleuren en de oren waren wit getipt op deze toch weer aparte outfit op de heksensabbat die in zwart en glinster paars een aardig stel gaat vormen met de lang gebaarde tovenaar ik zag je staan de nieuwe bezem leunde lief tegen een halve maan rond je voeten speelde vlam met vuur op deze godvergeten…

Ik zou je tijdens een verdovend hikken een grotverblijf willen bieden vol primitief geschilder, bloedende verf, een jacht, een godvergeten geilheid, alles uit overwegingen van vroeger en bedenksels van nu. Ja, ik ben dronken.…

In weerwil van zijn moed zich om te draaien op zijn betere kant, was zijn omgevingslucht enkel nog in staat tot een bewegend gesticuleren en hij kon schamper een paar kreunen articuleren. ...tot de schemering in een deerniswekkend medelijden zijn afgemat gelaat bescheen en hij traag ontwaakte met een helse muffe smaak van de godvergeten…

En dan komt voor de wereld eindelijk herstel; de voorjaarswind beroert licht de dodenakker, maar men blijft steken in die godvergeten hel. De moeder kan haar zoon daar niet meer herkennen, die vreemde man maakt opnieuw angst in haar wakker, tot ze erin berust, maar het is wel wennen. Vrij naar Anna Akhmatova…

Ieder begint ergens anders ik op ms de Caledonia uit nood studentenwoonboot met de prangende vraag van dat theezakje pickwick tea blend for one er was er daar maar één van Moederziel alleen met een godvergeten kopje en een vers vriendinnetje met zoveel stelletjes om water op te koken Zou ze iets proeven en merken wat zeggen en vertrekken…

Aan beide kanten elke godvergeten dag ook weer nieuwe slachtoffers worden geboren. Blijft de kerk stil Als we dat woord slachtoffer gaan ontleden dan is oorlog moord. Worden onschuldigen geslacht als offer voor gewetenloos verleden. Laat de kerk gaan praten, zich naar buiten keren luid protesteren tegen deze duisternis.…

Godvergeten alleen wroeten wij in ondermaans massagraf.…

Nu, ga met mij naar de hoekjes van mijn hart en breng mij terug, elke Godvergeten part die je van mij hebt gestolen, met nauwelijks verholen spot misbruikt en nu kapot.…

de hond moet zwart zijn en meedogenloos en alleen oren hebben naar woorden uit een godvergeten taal die niemand verstaan laat staan uitspreken kan behalve ik draag een hoed en een riem en mijn vioolsnijdersmes en als ik lach kijk niet naar het geblikker van het scherpgepunte staal in mijn mond pas op voor de tanden die ik onverbiddelijk…

Halve maan, een helft uitgezet en weggestuurd om kil onzichtbaar haar rondjes te moeten draaien in het diepzwart, godvergeten niets. Vanaf de horizon door een late zon helder aangegluurd, weten wolkenflarden jouw bleek aangezicht te aaien. Verhaal me van je trieste idealen, onthul mij tenminste iets van schepping en bruisende dynamiek.…

Zo denken godvergeten mensen, die zoveel wijzer dan dieren zijn. Mensen verstaan de intelligente kunst om het verleden vast te kunnen houden. Zo praten we elkaar schuld en boete aan. Mensen kunnen in de toekomst leven. Zo scheppen ze verwachtingen en illusies. Mensen begrijpen de zin der zinnen. De zin van afwezig zijn.…

keek naar het vuile spinnerag of daar misschien een heel klein stukje van je droom gevangen lag ook ik keek uit over de daken en zag de meeuwen in hun vlucht heb jij toen ook wel willen ruilen om vrij te zweven in de lucht ik zocht jouw schaduw op de muren of een echo van jouw lach die er eens toch ook geweest is op een godvergeten…

Uitgemergeld bleek, haar knokige lijf stil in een hoekje weggekropen, haar haren wild en vuilig-stijf murmelend van ellende en straalbezopen Maar in haar ogen rest dat vleugje blauw waar mannen zich eens aan laafden té veel verdriet voor dat tere lijf godvergeten tussen al die beschaafden De hypocrisie viert nogmaals hoogtij, en weer wordt…

Terwijl de stellingen werden ingenomen in een jarenlange aangegane slag eindigden velen in hun laatste dromen op een intrieste koude winterdag Terwijl de politiek rustig toekeek hoe ze deze discussie konden winnen waren er weer ouders van streek weer iemand, zijn leven moest nog beginnen Terwijl dit steekspel jaren duurde in dit godvergeten…

Dit oord is met zijn lege huizen godvergeten. Als ik hier doorkom, zal ik die god nog danken. Die stomme stilte, die niet wordt verstoord, elk geluid wordt hier in alle rust gesmoord. Alleen een hond die net nog weet te janken.…

Nooit heb ik in de neevlen van het Noorden - Die winters dempen weiden, sloten dicht, Waarin wanhopige boeren zich vermoorden, Door Godsdienst en Geweten streng gericht - Bevroed dat er een land van zonneschijn, Waar ook de dorste rots bloei moet ontvangen, Zo godvergeten desolaat kon zijn Dat het naar 't land der wolken doet verlangen…

verzwegen mijn altijd open ogen het versneld vallen volgens de voorspelde ballistische baan, van niet herkende vogels uit, nog te zien daarvan resten in hun vleugelslag, te hoog gebouwde nesten, sta ik ook vandaag oog in oog met zonvergeelde piramides, obelisken en beschadigde kariatiden; een lach in de platgestreken muur griffen, zacht in het godvergeten…

Broeders van Liefde duivels in priesters habijt de Heer als wapen Broeders van Liefde verwoesters van jong leven de onschuld vermoord Broeders van Liefde zij zullen voor u bidden de heer heelt wonden…

Natzweiler – Struthof: scholieren, dagjesmensen en de galg oogt nieuw in dit godvergeten oord waar het onweer hangen blijft. ZONNELEEN De episoden van Amos 2006.28…

Israel afremde op deze, groot als Texel, Gaza-strook Geef ze hun land, zou men zeggen terwijl onschuldige kinderen worden doodgeschoten is men nog steeds aan het overleggen terwijl een volk, verlaten en verstoten Vecht voor hun eigen ware bestaan en heerst de constante angst als een spook wat waart, waar ze ook wankel heengaan op deze godvergeten…

ik was uit de moederschoot zo naar de groeve gebracht Natzweiler - Struthof: ramptoeristen en scholieren ook de galg oogt nieuw in dit godvergeten oord waar het onweer hangen blijft.…

De hel In een poel van tranen trek ik de brug omhoog geen weg meer te banen kus ik als zon de regenboog Misselijk van verlangen gooi ik de deur in het slot sleutel in duistere gangen achter het bordje noodlot Zonder pijn geen liefde verdomd wat een wereldzin woorden die nooit griefden haten nu het “ik bemin” Op deez godvergeten…

Het epos van een oorlogskind uit een godvergeten land Dat liedjes zong van later, van lopen hand in hand Maar sinds zijn hand een wapen droeg, zingt dit kind niet meer Want elke nacht dan droomt hij... van de allereerste keer.…

Ooit lees 'k in tijd de vrouwen uit mijn leven dansend met baleinen vingervlug weg Ooit lees 'k opgekropte woede die 'k daarna raket-vlug lanceer Vanbinnen bij mij zit woede beheersbare boosheid ongetemd een godvergeten gramschap die pas gaat liggen als luiken voorgoed sluiten Lang ken ik hun pijn en zij mijn wrevel die wegebt en weer…

Stil, Israël vertelt een verhaal aan de oever van Babels stromen ze huilt en denkt, hoe zijn we allemaal hier in ballingschap gekomen is god nog bij ons deze dagen nu alles weer woest en ledig is uitlandig zijn we vol met vragen een godvergeten duisternis luister haar krachtig credo klinkt over de maker van al wat leeft dit scheppingslied…

met kokosmelk , de lach ontbloot in elk kinderziel daar worden mensen door hun zonnegod geraakt regeren trommels waarin de mensen hun ware krijgskleur tonen vervoering op gezichten krijgen de tooi van regenbogen, een permanente liederen ontkiemen op de ranke lende van een vulkaan gewortelde voeten in de levensoceaan een ode aan godvergeten…

Ik kan me moeilijk in mijn cel verhangen Ach, 'k zeg het enkel om u wat te stangen Aan pinksteren wijd ik al mijn gezangen Als godvergeten middeleeuwse bard De winter is dan lang en breed vergangen…