Alle inzendingen over herbeginnen OR vergiffenis

met hun allerlaatste zucht Het is nogal een harde les De mensen zullen moeten kiezen Voorkomen dat zij gaan verliezen Hier zweeft het zwaard van Damocles Techniek, fabriek en industrie De arts, de wet, de zuurstoffles De mensen moeten zich bezinnen Er bloeit ontwaken, empathie Dit monster komt niet uit Loch Ness Het dwingt tot wetend herbeginnen…

en kwezel er lustig op los we luisteren natuurlijk niet echt Er verandert door de biecht niets schulden blijft U zelf betalen en voor misdaden komt U voor 't gerecht Het lichte gevoel in Uw moede hoofd als U zich opricht van bidden en biecht na bekentenis en spuien van zielenpijn Komt niet door hemelse verlichting noch door schenking van vergiffenis…

Vergeef me mijn egoïsme mijn onbegrip en afgunst vergeef me als ik in slechte tijden anderen de schuld geef van mijn ongenoegen mijn bitterheid ik vraag vergiffenis voor het feit dat ik als ik kwaad ben verdrietig of gefrustreerd mijn geloof verlies vloek waar ik zo tegen ben leer mij dankbaar te zijn voor de kleine attenties…

Aandrang tot het goede, moed tot herbeginnen, zalving tot sterkte en vertrouwen. Geest die alles leidt, oorsprong en verwachting, wijkende horizon. Meerstemmig balsemlied, regen tot vruchtbaarheid, morgenlicht en avondschemer. Bloesem van het komende, handschrift van verwondering, teken van vergeving.…

Al eens gedacht om stiekem met de Noorderzon te vertrekken, alles en iedereen achter te laten en als een complete nobody ergens van nul te herbeginnen. Ergens waar je geen oud-bekenden in de supermarkt tegen komt. Alleen maar onbekenden. Mensen met wie je geen geschiedenis, alleen toekomst deelt.…

Iedereen heeft een dubbelganger wordt er gezegd waar heeft God de jouwe in Jezus'naam neer gelegd Gezocht in het Verre- en Midden Oosten niets van jouw evenbeeld om mij te troosten Europa van Noord tot Zuid, zelfs Afrika lachte Hij mij uit en gaf zelfs een trap na Nu zag ik duizenden Claudia's in Israël this must be heaven or this must be…

zachtjes vallen de vlokken neer op mijn gelaat verbergen de tranen die ik ween de tijd is gekomen daarom zeg ik je ga nu heen je bent hard weet zelf niet wat liefde is jouw lieve gelaat met je mooie ogen begrijpen en vragen om vergiffenis maar bedenk dat ik je niet meer kan geloven de sneeuw zal stilaan smelten en mijn wonden…

als de stilte verzwijgt over een lang verleden dan heb ik zonder vergiffenis tientallen jaren voor niets geleden mijn ziel werd gekleed in naakt maar niemand die dat zag ik ben blindelings bewaakt door een minzame lach die alleen werd weerkaatst in eigen schaduwlicht om achter gesloten vensters nimmer te worden verplaatst: hij bleef…

Hij vult wat ik ten diepste mis, doorstroomt in mij als ader als alles mij te machtig is, en bid ik om vergiffenis voor vijanden en dader beleef ik Zijn getuigenis, dan nodigt Hij mij aan Zijn dis vol troost en vol genade. Als alles mij te machtig is beleef ik Zijn getuigenis.…

Mocht morgen mij alsnog jouw beeltenis d’ ogen schroeien, dan wordt mijn wanhoop hoop, mijn Niets jouw Alles en vergiffenis.…

Mocht morgen mij alsnog haar beeltenis d’ ogen schroeien, dan wordt mijn wanhoop hoop, mijn niets weer alles en vergiffenis.…

En herbeginnen. ------------------------------------------------- uit: 'Liefde, tenzij anders vermeld', 2001.…

Een totaalplaatje...met omineuze gevolgen voor boeren en hopelijk ook rehabilitatie van en eerherstel voor de biodiversiteit in ons kikkerlandje _______________________________ DEAL OR NO DEAL Het is - zo klonk hij ook - heel uitgekookt Met aanbevelingen voor Adema: Voor piekvervuilers enkel Canada Of Polen, waar hij boeren mee bestookt…

Op het hoge ros gezeten 't lichaam star en recht met koele waakzaamheid immer berekend op gevecht Benen omklemmen straf de flanken van het paard 't vizier aldoor gesloten in aanslag het puntig zwaard Het harnas schuurt pijnlijk dat wat diep geschonden is doch nimmer is geheeld bij gebrek aan vergiffenis Wat zacht en kwetsbaar is…

bezwangeren de blauwe lucht Woorden zonder betekenis noch toekomst dwarrelen neer als herfstbladeren in het altijd mistig okeren ochtendgloren Terwijl een vrolijke rouwstoet van dierbare herinneringen als een slang door het rottende groen sist en de grond zich opent als een vuilbruine schede gaapt de tijd nog eenmaal; slaat het uur der vergiffenis…

Vergiffenis omhuld met geduld. Leiding verpakt in een goed voorbeeld, gesterkt door communicatie en begrip. Samen huilen, samen lachen. Troost. Een rots in de branding. Een veilig toevluchtsoord. Een vriendin door dik en dun. Wijsheid en ervaring van een heel leven.…

Het vers gemaaide gras smeult als zijnde het laatste leven dat ik benoem met woorden die ik vond langs de leegte van het pad de geur is oud en desastreus, het ettert waar gebeurde momenten uit mijn hand al strijkt de eer slechts door het omber dat zacht doorweekt wordt door woorden van vergiffenis spreuken die het lijden verlichten zijn…

Als het Uw wil is en Gij beslist dat dit mijn allerlaatste avond is, vraag ik aan wie 'k verdriet deed en aan U, vergiffenis.…

Juli schenkt geen vergiffenis Juli is bedorven door het gemis van twee hemelse meiden in die helmaand gestorven Juli is niet het begin van de zomer Juli is koud en barbaars Weg in mij de dromer Vertrapt door de zwartste laars van zelfhaat en schuld Maar juli gaf jouw bevrijdende schoonheid die aan mij onthult gelukzalige vervullende vrijheid…

voor de zekerheid heb ik het touw met lussen meegenomen ik zie de graven langs de weg geblakerd door de zon de tijd trekt kruisen krom vergeten zijn de woorden uit het hart ontbonden is het vlees gedachten zijn ontward hang ik de leegte op die komen gaat als ik dit warme lichaam nu verlaat of strop ik in een laatste snik vergiffenis…

Het dendert maar door mijn hoofd mijn schuld, mijn schuld, mijn grote schuld ik ben niet rooms, niet katholiek ik was gereformeerd protestant de schuldbelijdenis in de kerk was een hele grote opgave en nooit na de vergiffenis voelde ik mij echt bevrijd en dan denderde het ook door mijn hoofd dat is ook mijn schuld, mijn grote schuld daar zal…

een ijskoude golf omspoelt mijn voeten en brengt mij weer bij zinnen terug naar de realiteit verdergaan nu , zonder jou mijn leven herbeginnen…

Het heel gewone, dagelijkse leven, het glimt van zin en van een diep geheim, al weten we ook niet hoe alles met elkaar verweven is, het zindert wel van moed en van een groot geduld om telkens weer te herbeginnen: te leren lopen, schrijven, praten en beminnen. Het gaat gewoon maar door, al eeuwen lang.…

Aandrang tot het goede, moed tot herbeginnen, zalving tot sterkte en vertrouwen. Geest die alles leidt, oorsprong en verwachting, wijkende horizon. Meerstemmig balsemlied, regen tot vruchtbaarheid, morgenlicht en avondschemer. Bloesem van het komende, handschrift van verwondering, teken van vergeving.…

Aandrang tot het goede, moed tot herbeginnen, zalving tot sterkte en vertrouwen. Geest die alles leidt, oorsprong en verwachting, wijkende horizon. Meerstemmig balsemlied, regen tot vruchtbaarheid, morgenlicht en avondschemer. Bloesem van het komende, handschrift van verwondering, teken van vergeving.…

Aandrang tot het goede, moed tot herbeginnen, zalving tot sterkte en vertrouwen. Geest die alles leidt, oorsprong en verwachting, wijkende horizon. Meerstemmig balsemlied, regen tot vruchtbaarheid, morgenlicht en avondschemer. Bloesem van het komende, handschrift van verwondering, teken van vergeving.…

dolen op zoek naar ziel en zaligheid in mijn twijfels ligt vergeten een herinnering aan hoe het was sust mijn hart mijn eer, geweten ligt mijn gemoed niet waterpas in mijn twijfels ligt verborgen een gevoel van haat en nijd maakt van iedere nieuwe morgen een dag vol zekere onzekerheid in mijn twijfels ligt verzonken een gebaar van vergiffenis…

Slepende voetstappen op het plein doen vermoeidheid vermoeden, soelaas alleen voor de goeden in vergiffenis verworven door pijn. Mannen in zware bruine gewaden leven in stilte en eenvoud, hun boete met offers beladen. Hierbinnen is het leven hard geen zilverstukken noch goud, Gods' liefde spaart geen gard.…

dolen op zoek naar ziel en zaligheid in mijn twijfels ligt vergeten een herinnering aan hoe het was sust mijn hart mijn eer, geweten ligt mijn gemoed niet waterpas in mijn twijfels ligt verborgen een gevoel van haat en nijd maakt van iedere nieuwe morgen een dag vol zekere onzekerheid in mijn twijfels ligt verzonken een gebaar van vergiffenis…

Vergiffenis is thans geschied.…