Alle inzendingen over hoe OR lang OR nog

Wij bleven nog lang.…

als Richard Burton dansen als Michael Flatley zingen als Angelo Branduardi ik zweer dat ik de zee kan horen ik proef het zout op huid en lippen draag me en neem me mee voordat de legers komen het vuur is dood, het water slaapt we zijn hier veilig maar ook wel moe we houden de gele hesjes aan het lijkt alsof we niet anders kunnen en de lange…

ik ben met raadsels omgeven waar verschool zich al die lange jaren lang de andere helft van mijn foto ? vandaag kwam ze terug langs een smal pad in ‘t wonderbaar licht wie knipte mijn foto doormidden en maakte mijn ogen dof zonder tranen? triest is ‘t niet weten wellicht weten jullie het wel?…

Dat varken zouden ze wel even wassen, Maar het geplande feestje ging niet door Daar Ajax van elf amateurs verloor Door hoogmoed en ook door gebrek aan klasse. Dus deze vraag is echt een open deur: Wie is hier nou de grootste amateur?…

Als mensen je overdreven vinden noemen ze je manisch als mensen je somber vinden noemen ze je depressief als mensen die combinatie lastig vinden noemen ze pillen op als je die niet inneemt noemen ze je naam niet meer!…

Mijn liefde voor jou was me door God gegeven om een leven lang mee te leven.…

en soms heel even vraag ik mij af hoe dat hart en longpatiënten in deze corona tijd hun leven verder moeten leven met 't gevoel te hangen aan de galg in een strop met een mondmasker op…

ze waren aanwezig, meer in aantal dan het gezwam van onderling bakkeleien wie nu de mooiste kleuren droeg of het groenste blad ja, de viooltjes spraken vannacht de huiskamer vol met eennachts spreuken en onderlinge verwensingen anderzijds werden ze aan schouder gedragen en van snaar tot snaar ontheven van een spectaculair melodieus ontheven…

schemering die zich spiegelt in jouw trieste ogen, vertellen over onzekerheid, je voelt je wat bedrogen. tranen bollen naar beneden, ze kussen je zachte wangen. jouw ogen stellen vragen, hoe kan ik... de toekomst vangen?…

Mijn hart zit niet op de verkeerde plaats maar juist op de goede plek; ze heeft daar een goede stek waaruit ze is gegroeid en dagelijks bloeit van verlangen krachtig om gedachten te brengen tot daden en haar sterke liefde en vrede zo te verlengen.…

Ze vraagt: hoe of het gaat en ik zeg: de korte - of de lange versie ze lacht boven haar mondkapje, ik zie de lachrimpeltjes doe de korte maar! Het gaat prima! Er is zoveel ellende in de wereld er zijn zoveel zieken, ook zonder virus dat we de andere dingen maar voor: gewoon aannemen. Dus: gaat het prima!…

Die fonkelende gele klomp goud houd ik vast met beide handen Ongelooflijk zwaar om torsen want geluk leg je niet aan banden Integere vriendschap en onvoorwaardelijke liefde zijn heden erg schaars Adoratie voor inzet onbeperkt; schoonheid in de mooiste zin lap ik beslist nooit aan mijn laars Doorbrave dieren zo trouw zijn monddood ook vleugellam…

Liefde van golven opstuivend zand brandmerk van water vlieger in de lucht Met engelen weet je het nooit ze zitten aan je tafel, lachen honderduit maar als je ze wilt aanraken lossen ze op in het niets Woorden verwaaien in de wind, stekeblind maar de herinnering blijft sterk als een berg.…

Een voorbeeld was hij voor zovelen Een boegbeeld was hij Voor vele homoseksuelen Hij was openlijk over zijn homoseksuele geaardheid De acteur, presentator, musicalster, producent Schrijver, priester en stervensbegeleider Sinds 2007 is hij niet meer in leven En dat is voor velen een groot gemis Jos Brink, de…

Mijn dagen weken Mijn maanden in jaren Mijn weken vermaanden Mijn jaren van dagen Mijn maanden verjaren Mijn wekende dagen Mijn jaren vermaanden Mijn weken en dagen…

hoe lang hou jij het nog vol leven in een wereld van schijn óm je gevoelens heen van binnen alleen maar pijn alles geregeld, huisje, boompje, beestje een man en kind om je heen en toch voel jij je van binnen net als ik, zo vaak alleen hoeveel lentes doen ons nog hopen hoeveel jaargetijden gaan nog voorbij zal het ijs dan nooit meer smelten…

Lange dagen, lange nachten... Wervelwind draait door mijn hoofd, Had het zelf kunnen verwachten, Heb niet in mijzelf geloofd... Voel me zwak, maar ook verslagen, niet in letterlijke zin... Maar je moet zoveel soms dragen, Weg, die vechtende leeuwin...…

ik hou me vast aan halmen aan het strand, aan zee ze buigen, breken af de wind voert me mee mijn voeten schuren een spoor in het zand de wind lijkt te winnen trekt me over het strand ik hou me vast aan halmen een nutteloze strijd hoelang nog sporen trekken eenzaam door de tijd…

Decennia van natte grond en hijgend gekreun, lang in stilte drooggelegd.…

Ik ben nog lang geen schrijver hooguit een verteller van verhalen die probeert zielenroerselen en gevoelens in woorden te vertalen. Ik ben nog lang geen dichter, dat ambieer `k ook niet `k probeer slechts in zinnen te vatten wat me deugd doet en verdriet.…

de verbazing, amechtig aangerand in verdwazing vecht De zwarte hand mij aan, hij kan me wat offreer hem mijn zwarte gat wel ontzettend gaaf een hand die niet op mijn hand is tegenwoordig noemt men dit vet ik vraag naar mijn naam…

geleden te lang…

tijd verloren dan zucht de wind een eerst geluid van het pas geboren kind dat in een stal de winter vindt herders mogen zingen voor hoe lang nog denk ik diep van binnen…

Ik ken al jaren Brave Margot En weet wat Spaanse Riet biedt, Maar kom niet graag bij dikke Jo En ook bij lange Na niet.…

herinneren doe ik niet uit dwang maar om de warmte van het herbeleven als je doordringt tot mijn kern heel even weer opnieuw beginnen om het hart dat bonst als je in gedachten tot mij spreekt en ik dan zeg dat het koud en leeg is al zo lang maar niet vandaag…

Solange denkt de dingen op zij hoort niet meer zo goed haar ogen fladderen naar binnen gaan een eigen innerlijke weg Buiten schijnt de zon de noordenwind bijt in een ontbloot gezicht het wit tot avondrood Aan de ronde tafel maakt zij opnieuw de cirkelgang weer een jaar, twaalf maanden twee en vijftig weken Om haar heen vloeit de tijd…

Solange denkt de dingen op zij hoort niet meer zo goed haar ogen fladderen naar binnen gaan een eigen innerlijke weg Buiten schijnt de zon de noordenwind bijt in een ontbloot gezicht het wit tot avondrood Aan de ronde tafel maakt zij opnieuw de cirkelgang weer een jaar, twaalf maanden twee en vijftig weken Om haar heen vloeit de tijd…

Te lang is het verdrongen was blind wilde niet zien wat me diep heeft verwond.…

Ze stonden daar al lang. Millennia. In al hun grimmige grandeur. Deze drie pilaren, tussen de aren. De eerste pilaar draagt een naam: godsdienst. De tweede pilaar meldt zich als het geldsysteem en de derde waant zich een 'empire': empirisme. Zij blijven onwrikbaar als absolute waarheid. Er komt een zuchtje voorbij...…

als een gat in de kaart schoppen aas als as tot aan maart als een gat in 't gaas sirene loeit door wat laatste bladerend verval jazz speelt in op 'n eeuwige herhalen wie kaatst verliest de bal zo rijd de trein langzaam tot n stationsplein wat een waarloos systeem stapeling van jaren ervaren laat maar varen leef je…