Alle inzendingen over hulpeloos OR machtig

ik hoor je klagelijk zingen diep in mijn hart ik zie je hulpeloos springen in deze wereld zwart de aarde breekt je valt diep je smeekt je wou dat je sliep en droomde vol geluk want de realiteit maakt je stuk…

buig ik in een boog een kromming kookpunt, zwart gat treed ik uit, hoog boven alle schoorstenen van de stad dicht ik mijn woorden toe aan papier geduldig, moe was ik jou, jij mij vliegt een meeuw hulpeloos, voorbij…

Kruis naar kracht in transformatie Overmacht en onderstroom Sublimatie tot machtig over Eeuwig thuis in kracht naar kruis…

Je mag je koren niet meer strelen je weide niet meer zien je paard niet meer bevelen het machtig oog wordt een blinde vinger.…

Toen ik dacht Helemaal Aan de zijkant Te staan Keek ik Om mij heen En ontwaarde Een machtig Onverslaanbaar leger Dat mij beschermde…

Hulpeloos, vragend. Help me. Steun me. Wees er... Wie voor wie?…

Hulpeloos schepsel hartverwarmend onnozel blijf in mijn herinnering als de maagdelijke neerslag op de daken van een aankomende februarimorgen Wreedheden werden jouw deel daar waar de Dikke van Dale faalt maar een barbaar die erom smaalt en de sneeuw ging op in rook...…

Mens Je kwam Hier Op deze Aarde Hulpeloos Puur Wijs Natuurlijk Als Een wonderlijk Natuur Verschijnsel Groei Maar op Dicht Bij jezelf Alles Wat je nodig hebt Zit in jou Mens Wonderlijk Natuurverschijnsel Jij bent oke Op je mooist Gewoon Door Er te zijn…

gedachtenlang, nachtenlang missend een stuk van mij dagenlang, jarenlang een half leven voorbij hopeloos, hulpeloos aanvaardend mijn verlies uitzichtloos, woordenloos is dit het leven dat ik kies onvermijdelijk, onlosmakelijk deel van mijn "zijn" onbegrijpelijk, onbschrijfelijk zit nog steeds aan jouw "lijn"…

je had een dam gebouwd je waande je veilig hij verdween - onttroond - van de aardbodem jij bleef achter je dam toen zocht en vond je hem ruw, achteloos bedolven onder zwarte aarde daar sta je - ongekroond - een bosje bloemen bungelt hulpeloos in je koude handen…

Zoals ze was zo is ze toen geworden te stuiten was ze niet ze kon zich niet bepalen haar geest miste de kracht het ging heel sluipend door er was geen redden aan zo onbegrepen als ze werd zo intens hulpeloos mijn liefde was zo grenzenloos maar kwam niet door ze was reeds weg een lange lijdensweg die was te gaan zoals ze was zo is…

Niet waar je helpen kan - waar je hulpeloos bent. Het is een tedere nacht de nacht dat je liefhebt wat liefde niet redden kan. Vertaald naar een gedicht van Hilde Domin voor de Dode Dichtersalmanak ---------------------------- uit: 'Wachtwoorden', 2015.…

Parijs ontwaakt, de rook is opgetrokken, De hoofdstad, heel Europa is in rouw, De kathedraal van Onze-Lieve-Vrouw Ligt hulpeloos in stukken en in brokken. Voor Sint Franciscus is er volop werk, Elk kruisbeeld schreeuwt hem toe: “Herstel mijn kerk!”…

Huilen betekend letterlijk help mij, steun mij ik ben machteloos, voel me hulpeloos is communicatie middel erbij Huilen is een typisch menselijk verschijnsel door verdriet, pijn, onmacht bij grote vreugde, ontroering en emoties geruisloos, met weinig of veel kracht Huilen is een efficiënte roep om bijstand, steun en troost teken van hulpeloosheid…

zo klein, zo teer, zo vol belofte nog bijna alles in 't verschiet zo hulpeloos en zo volmaakt toch hij maakt je blij als je hem ziet zo groot, zo weg, op eigen wieken de tijd een zuchtje in de wind juist daarom heel intens genieten van Milan, jullie kind…

Bloemen groeien De wind blaast De tranen vloeien Ik sta er hulpeloos naast Jouw hart en het mijne een knuffel, zo zacht ik zie jou misschien verdwijnen Maar ik weet dat je daar op me wacht Jouw hand houd ik vast tot in de eeuwigheid het zal blijven als het was voor altijd in mijn hart…

zal je maar bekennen Saskia, het mij niet is gelukt, je beeld zo mooi te schilderen zoals je werkelijk bent er is geen kleur te mengen in de zachtheid van je huid je schoonheid is te machtig die het strelen van penselen niet erkent.…

Het is hen te doen om machtig veel poen. Intussen stijgt de pompprijs alweer ...…

gevangen in m'n eigen lichaam schreeuw ik het uit laat me vrij ik wil hier niet zijn zonder al teveel succes probeer ik te ontsnappen in werelden die niet de echte zijn ik sla tegen de muren van mijn gevangenis en schreeuw hulpeloos om vrijheid zonder dat het helpt want naar mij word niet geluisterd maar wanneer er word geslapen dan ben…

Hij is ouder maar hij is dezelfde man die altijd naar me kijkt alsof hij schaamtevol zijn woorden zoekt en hoopt dat ik hem begrijp als hij hulpeloos lacht en ik dankbaar teruglach. Dan is hij weer mijn vader die me leert wat ik zal verliezen maar niet vergeten zolang ik blijf lachen.…

Dan blijven wij hier allebei hulpeloos, hopeloos en eindeloos bedrogen.…

haar zakdoek doordrenkt de uren glijden voorbij de dag is zoetjes aan overgegaan in de avond alwaar zij haar onschuld al even is verloren ligt ze hulpeloos gewikkeld in wit gekreukelde lakens haar ogen koud starend in het lege niets dat haar omarmt en troost biedt in de kille schemer…

Je voelt je hulpeloos en blijft passief. Voor jou werkt men nu aan een nieuw begin: hun vieze land, lief, daar hoef je niet in.…

Er bloeide eens een rode roos die bleek zo mooi en zo rood ze groeide met al haar krachten en heerste zeer machtig maar door een schaar ging ze teloor…

Telkens weer licht temidden van zorgen, telkens toch weer een nieuwe morgen; hoe machtig dit leven, ons zomaar gegeven, voor even.…

Gooit de sigaret Alsof zijn aandeel machtig is In een kleine baan over de balustrade Knipperlichten verdwijnen Tot woorden van tussentijd Het ruisen kristalliseert…

de wereld machtig en sterk en dan komt daar ineens zo'n vleermuis zo'n vlerk vernietigd in één dag het mensenwerk werk…

Iedereen heeft een dubbelganger wordt er gezegd waar heeft God de jouwe in Jezus'naam neer gelegd Gezocht in het Verre- en Midden Oosten niets van jouw evenbeeld om mij te troosten Europa van Noord tot Zuid, zelfs Afrika lachte Hij mij uit en gaf zelfs een trap na Nu zag ik duizenden Claudia's in Israël this must be heaven or this must be…

ook in mooie dromen laten mijn tranen het tasbare toe aanvaardt mijn verdriet de hulpeloosheid van diep verholen duister gevoel zoeken mijn pijnen naar leefbaarheid waar nachten breken in het gelaat van de zon daagt mijn ontwaken dit leven uit de angst vervaagt waar hij ooit begon…

opnieuw onder zand bedolven het hoofd vrij, een mens moet lucht, horen en zien de oudste maant de jongste tot voorzichtigheid als hij zichzelf onderschept vader troost en zegt dat hijzelf ook onhandig is en aan de welwillendheid der goden is toevertrouwd waarop de oudste lacht de vader hulpeloos achterlaat…