Alle inzendingen over intro-vers

Een beerput vol met beren 20 tamme die 30 wilde kunstjes leren. Verzinnebeeldt de neergang van de rede en de vrede die eindelijk zijn plek vind. Speelsheid overwint !…

Geef die laatste ster ruimte eer de ochtend de warme nacht verlaat en jij lichtvoetig in opkomende nevel verdwijnt ademloos probeert jouw schaduw je te bereiken helaas is elke pas een stap te laat in tijd waas mist reeds gelopen uren waar dauw het vochtige gras laat glanzen met kleine parels geregen aan een lang ontluikend snoer keelt…

Verscholen in avondmist bieden leuningen geen houvast meer kilometers gedachten dansen op het ritme van de vier wielen dichterbij dichterbij zelfs de lantaarn langs de weg lijkt te glimlachen en schijnt de wijzer van de teller vooruit dichterbij dichterbij de laatste afslag brengt schaduwen in werkelijkheid waar thuiskomen…

toen hij binnen stapte jong, lang en knap eigenlijk, zou moeten schrijven zoals testamenten geschreven worden voor de laatste maal biechten laatste sprankel van de vrije wil de laatste alomvattende gedachte het laatste oordeel van het geweten en de laatste ronde uit het hart en zintuigen zingen zou moeten iedere dag het laatste vers…

Waar ooit iedere boom en blad zich nestelde in de zachte morgen sluipt nu de nacht ongedurig rond maar tijd dringt zich op gestaag de wingerd wacht op de bloei en jij zal zijn waar ik jou plaats dichter bij of ver van waar ons was…

hoe stil is het gras zelfs banken en bomen wanneer ik je zacht in de treurwind leg hoe smal zijn je vingers rond de wilgende vijver en de witte vogel van rozenhout je verhalen zijn zo traag en haast vergeten van dag tot dag van zon tot zon geen ster wekt mijn dromen zelfs de wolken liggen dood toch kan ik niet verder gaan…

ik ben niet meer in mij maak me los van mijn lichaam bevrijd me van mijn dromen niemand zal me nog raken in mij aan mij tenzij het stof, het overschot de slaap van het leven niet in jou niet naast jou maar in monoloog met de aarde vergaan zal ik in zomers voorbij ver zal ik gaan van mensenstromen…

De dag begint met vissen in de slotgracht, men eet geen vlees doch dat is geen gemis; het is de keukenmeid die zich kapotlacht, het water daar zit vol met verse vis.…

schaduwzijde Alles is bloot De huizen, slapend Een handje vol profeten Dronken (de waarheid naar hun lippen) Het licht van lantaarns moet nog eerst een jaar of duizend reizen wees niet ongerust voor iets je ziet ben je dood heb je je lichaam aan de aarde zoals straks aan het bed gegeven en goed je mag iets schrijven een woord voor ginder ver…

Ik hoorde jouw gefluister, nog even voor het grote niets. Je adem raakte me duister, nog net voor je me verliet. Koude sloeg me om het hart, emoties liet ik achterwege. Ik liet je gaan, ietwat verward, ik kon je niet vergeven. Nu wacht ik triest de dagen af, de morgen, middag en de nacht. Je waakt over me, vanuit het graf, waar je eenzaam…

Ook al zul je zwijgen ogen spreken immer de taal zo eigen wil licht niet bestaan zonder schemerzicht doch blijven stralen boeien wanneer verleden verlaten is en morgen wederom wordt ontdekt en opnieuw…

op zondag bij het eerste kraaien van de haan kleef jij woorden op mijn mond met versleten zinnen, voortrazend op witte benen ik kruip tot aan mijn waarheid waar je me vastbindt samen met de doden die de stamboom verpletteren tegen mijn borsten en mij de ongenade laten dragen als een heldin met een opgelegde plicht…

niet ver is dicht maar ook gesloten nabij maar met geloken ogen een vers vol mooie woorden klapt toe je ogen met een verre glans gedicht voor mij…

kies met zorg je basiselementen vers en voorbereid ontdaan van hinderlijke delen en zand verdeel in handelbare stukjes hou ze warm geef ze tijd om geur en kleur te lossen kies een invalshoek kruid en voeg toe wat smaak en soort bepaalt eigenzinnig proef en ruik hoe geuren sublimeren de keuken vullen met verlangen kies een vorm…

ik plaats de woorden hier en daar maar waar ik ze ook zet het blijven woorden naast elkaar niveau niet je- van- het gammel als een oude fiets een sonnet met lekke banden luchtig ledig helemaal niets poëzie met losse handen buiten zinnen ben ik zelden in de regel helemaal niet ik schrijf niet om te vergelden geen exploitatie van verdriet…

de maagd maria mij verschenen openbaarde mij haar benen hetgeen een zalig uitzicht bood op haar onbevlekte schoot ik prees de heer mijn lieve heer de maagd Maria is niet meer weet u waar ze mij op wees 't is zo zonde van het vlees mijn lust die heb ik uit gestort op zoek naar eeuwig leven aan vlekken was er geen tekort die heeft ze…

Ver van jou ben ik veilig verwijderd van de pijn waar zelfs de ongelukkigste mensen gelukkig kunnen zijn ver van jou...…

Bas heeft dikke vochtbenen, broer Jan adviseert hem de stelten-dans van de Yukon indianen, beroemd om hun benen mager als bonenstaken Bas danst doorheen de nacht, ziet ‘s morgens blij verrast spillebenen euforisch danst hij lichtvoetig stofwolken uit de straatstenen Tot Jan grijnzend bekent dat hij de bril van bijziende…

Avond aan ’t meer Als het veersemeerse water Zich vermengt met Veersemeerse lucht En een grote grolse maan De volle kater jaagt En de boten trillend Zinken in hun vlucht En de vissen vliegen In de lucht Dan verwacht Het veerse meer De nacht…

1. In de polder hoor je veel holderdebolder, waarbij je haast vergeet dat het slechts de kat is op zolder. 2. De krokodil huilde tranen met tuiten en kwam niet tot bedaren, maar iedereen bleef denken dat het krokodillentranen waren. 3. Vandaag was de leugen langzaam als de klok van Arnemuiden want de waarheid had vakantie en…

ze liggen te drogen onder mijn hand mijn nu nog zo vloeibare gedachten tot ze eerder dan ik verwachtte naakt en hulpeloos nog dichttrekken aan elkaar steun zoekend om te blijven staan hoeveel onbegrepen ogen ze ook vinden mogen ze blijven trouw verdedigen dat wat ik voelde toen ik ze vroeg me te helpen en zelfs nog als ik ze ontrouw word…

ergens moet iemand heb gedacht dat zij had gewacht op de pijn het onechte zijn ergens moet iemand toch weten dat ze wil vergeten hoeveel pijn is aangedaan ergens ver weg is er iets misgegaan ergens verder in haar leven is het haar geven zal ze echt bestaan ergens ver hier vandaan…

Haar open gezicht speelt met het laatste restje jeugd als zij dansend en argeloos nakende lente ontvangt wanneer hij zijn daden wast in verspeelde onschuld worden deuren té laat hermetisch gesloten…

M'n vers is klaar.…

Het lammetje dartelt O zo lustig blij en vrij rond de wei van de boerderij Hoezee het is weer mei, zingt het boertje vrolijk en blij: Dra weer 25 kilo shoarma derbij.…

Heer, boven maan en sterren bent U zo ver van mij, maar door uw Woord en Geest bent U mij zeer nabij.…

Mooie verzen leven niet meer in mij verdwenen zijn zij waaraan mijn ziel zich kon laven en die mijn leven vrolijkheid gaven het dichten was slechts een moment eeuwigheid is mij immers onbekend wat is gebleven is een stil en monotoon leven.…

de toekomst gesloten van dit oude uur waarin de avond zich niet hoeden laat ik faal opnieuw, twee of driemaal rond mijn ogen, trek een kring van mist rond een lege stoel en leg mijn oor te luisteren op mezelf in dit tijdelijk, papieren huis; de blik gedwongen, zo dichtbij…

en zo verdwijnt de avond weer in woorden het gaat niet verder meer dan de harde oppervlakte en het mes dat de riemen snijdt van mijn eiland -op slot- in de hoek van de kamer ik haal mijn portret van de muur missen doe ik je al lang niet meer ik zou niet weten hoe…

en de meeuwen? en de zee? en jij ? wijst alles dan naar het achterlaten? kan ik mij nog laten aanraken door eb en vloed? waarom kan ik niet tapdansen zoals meeuwen op de wind spelen met de luchtstroom, ongehinderd terugkeren naar het begin zo echt, zo blij en mateloos verliefd terechtkomen in de duinen om dan weer op te stijgen in…