Alle inzendingen over jan wolkers heeft va OR De Roos van Vlees en OR tulp en tulp roepen

Wij zwieren in de winter langs de grachten Met op ons hoofd een hele Goudse kaas En bossen tulpen in een Delftse vaas Voor melkmeisjes die op ons staan te wachten En als het stormt dan steken we gelijk Uit alle macht tien vingers in een dijk.…

het was een droom mijn tijd voorbij wit marmer adert rood omzoomd met windspelende violen het kruis vertelt van dood op het gepolijste vlak in doorzichtig glas vazen bloemen mijn graf ik ben geweest maar nog vraag ik me af wie mij de zwarte tulpen gaf…

de tulp werd onze nationale bloem rechtop altijd in één klare kleur ongeveer d'enige fleur zonder geur vaak genoemd naar heren in de roem een en al apollonische helderheid zo uitdrukkelijk met zes bladen zo logisch ook op zes helmdraden heerlijk heldere vormelijkheid vergelijk dan eens dyonische bloemen zoals de zinnelijke roos en de pioen…

een appel betekende eens verbod terwijl een vrucht later schreef van onsterfelijkheid bedenk maar kunstzinnige vruchten vochten zich knap binnen anatomie…

Va, je laatste adem Het valt me zwaar Va, je hebt gestreden Je had het té zwaar Va, ik zal je missen Kan het nog niet geloven Va, ik zal niet huilen Maar kan het niet beloven…

woorden zwerven door de ijle lucht kinderen wordt hun stem ontnomen prachtige zonnestralen bruut verduisterd pakken donkre wolken zich samen scholen vliegende vissen voor altijd op de vlucht voorzichtig ontluiken tulpen zich geel morgen is het vrede wordt er gefluisterd…

De dag zingt zich een vogeltje vlinders zoeken buikgeluiden een wind uit het zuiden legt eieren in een nest je bent niet ver van de boom gevallen uiterlijk onbewogen kleed jij je uit in nieuwe tulpen, bloemenvazen alles wijst zich een weg naar jouw fluit.…

mysterieus, tot de verbeelding onbereikbaar virtueel bezetenheid, een geestesspeelding onbegrensd obsessioneel een kweeste voor de desperado wanhopig zevend naar karaat verdwalend in zijn eldorado graaigrijpend in het zand en zaad over zijn vuiggewreven armen begaaid, behaard als een primaat strelen vrouwenhanden met erbarmen tot banvloek…

Duizend op een rij werktuiglijk werk je snel door breek je hun nekjes Je negeert hun kroon neemt de kopjes met je mee om weg te gooien Je rust dan even ontlast de gebroken rug en sluit je ogen Het werk is gedaan velden liggen sprakeloos naast een rode berg…

zoals een rode tulp de blikvanger wordt op een bloemperkje vol oudroze tulpen. kortom om uit de toon te vallen, of om op je strepen te blijven staan zet je best een stap buiten de vooraf gebaande paadjes, doe en leef je een keertje anders dan doodgewoon zo timmer je tenminste altijd tegendraads en soms meer creatief aan de weg!…

een mensenhand snoeit knakt jouw stengels de afvalbak eindstation terminus tulpen niet uit amsterdam.…

tulpen hangen druppels aan Kleuren zon voorbij de regen vangen blikken op fluisteren stemmen die tot nu toe zijn verzwegen de lach zit in het hart dat open gaat na rustloos groeien lentelicht ontluikt de bloem in warme ogen zal zij zomer bloeien…

Je weet niet wat je zegt in welke grond het valt of het in lentes opschiet als een distel klaproos tulp verdooft of wekt wanneer je in je stenen klokhuis zit en het geschrevene nog leeft of niet en vreemde grond en verse regen voor je spreken gaan of niet.…

Als ik stilsta van binnen of heel langzaam beweeg en per dagdeel de vaas met tulpen waarneem, zie ik ze uit elkaar gaan, zie ik hoe de bloemen opengaan, het bloemblad vallen in doorschijnende kleur langs de vaas zoals jij van me wegdrijft naar een vreemde wereld die ik niet ken.…

het was op de oever van de Schelde dat jij me draadloos belde en dat je me vertelde ik ga weg bij jou voorgoed ik wist dat het niet zo vlotte en in mijn roeiboot op de Rotte besefte ik tot op m’n botten het is voorbij vaak waren we aan het kissebissen maar tussen de tulpen hier in Lisse naar de afloop moeten gissen dat hoeft niet meer…

de tuin zwijgt de eerste leugen toen ik nog uit bloemen dronk rode tulpen op mijn suikerwitte huid een wereld die eeuwig zou blijven onder de kleine appelboom en zwaluwen, zomerrijp ademde de overvloed breed het onuitwisbare beeld dat ik zo zacht strelend vertrouwde tijd is tastbaar ook de tuin om wat geleden werd…

Lang blijven de tulpen stijf. De doden ook. Niet eens met tegenzin. 'Kom in de kelken, geel en rood. Kom, regen schenk nog eens in.' ----------------------------------------------- uit: 'As van de koning. Niet blazen!', 1992.…

Ik word bevangen door een diep verlangen Naar sneeuw, maar ach, de winter is vergangen Een glühweinlied en Stille Nacht gezangen Stilaan lijkt hij nu reeds te zijn vergangen Al is het sprokkelmaand en nog geen maart Met woerd en eend en meerkoet in de vaart Dient men geen ijs en weder in de gaard Mij zijn de tulp en krokus straks meer…

zegt - ik brand je breekt de borden wentelend zeep en gifgas zijn ontstoken je toont een blote hand waarmee je mij in stukken hakt en achterlaat mijn zeeën raken uitgelopen ik heb geweend een grote man een landschap in mijn palm dat je een stalen bekken maakt de padden op hun hurken zet en met een mot mij lokt en aangepaste rode tulpen…

Bleek roze en wazig wit gaan vloeiend in elkaar over knipogen tegen zonlicht walsen losjes wiegend in het zoele zuchtje spreken tot mensen in welke stemming ook in alle bescheidenheid ruist oude en nieuwe taal van Eftelingtulpen voort.…

je tulpt op een toch acryle achtergrond moest hemel en aarde bewegen voordat jij in kleur een plaatsje vond het groen ben je ontloken en opent in de mooiste bogen sierlijk wieg je op mijn liefdeswind en bloeit volwassen als het speelse kind…

ontwaken frisse dromen dat de dood maar even slaapt en de kiem van het leven blijvend waakt in het land van sneeuw en ijs herboren lijkt uw blankheid zo volkomen zuiver zijn uw kelken als een communiekleed waar alleen een kinderhart is aan besteed roze klokjes van hyacinten zo zijdezacht als een pril ontluiken in een eerste lentenacht witte tulpen…

Ook bij de stroeve tulpen naast zijn bed heeft een vrolijke rigor mortis ingezet. -------------------------- uit: 'Beemdgras', 1968.…

Dat je in die liefde groeien mag als je dan maar wel beslist je gezicht naar Hem te draaien dus jij tulp jij narcis en hyacint en mensen kind straalt op Zijn gezag het is vandaag jouw dag.…

Rust hier maar uit mama op deze zachte aarde die zachter voor je zal zijn dan je leven ooit kon zijn of geweest is nu zwarte, kale stammen ten hemel reiken nu vroege tulpen aarzelend hun bloemen tonen nu een nieuw seizoen begint regen zal je dorst lessen de eik zal je beschutten rust hier maar uit mama op deze zachte aarde.....…

Nu vullen tulpen, meidoorn en seringen Met lentejeugd de zware kamerluchten. Gordijnen zwellen, zoel van lentezuchten. Ik hoor van verre een enkle merel zingen.…

ik kan er niet mee zitten doe mijn eigen ding afstand kerft groeven in mijn hoofd dat ligt te rusten op een bed van paarse tulpen verwelkt, uitgewaaierd afgedankt maar dankbaar fluistert de wind zoete zinnen op onbeschreven blad…

de wereld wil bedrogen worden Het zijn niet alleen 'de witte boorden' die bedriegen Het is jokken halve waarheden, leugens liegen... alsof 't gedrukt staat We zijn 'aan de maat' hoe...... nu terug te keren in Holland, klompenland waar alleen tulpen? de akkers..... achter de duinen kleuren.…

bloeiende tulpen in de Voelitsa Mira Straat van de Vrede stille getuigen van hoe het leven hier was hoe mensen leefden het luide tjilpen van mussen in de struiken moestuin met kraters brandnetelblaren als we uit greppels kruipen huid en hart verwond dit was zo’n mooi dorp nu zou zelfs God hier bang zijn in de Vredesstraat…

Iedereen heeft een dubbelganger wordt er gezegd waar heeft God de jouwe in Jezus'naam neer gelegd Gezocht in het Verre- en Midden Oosten niets van jouw evenbeeld om mij te troosten Europa van Noord tot Zuid, zelfs Afrika lachte Hij mij uit en gaf zelfs een trap na Nu zag ik duizenden Claudia's in Israël this must be heaven or this must be…