Alle inzendingen over kapucijn, OR witte kraag, OR winter

ze zijn niet weggegaan dit jaar net als jij, de bronzen veren in je kraag, je handen op mijn borst, mijn lief viert lente in de winter, het vijfde seizoen schijnt op de verse klei, blonder dan nu kunnen je lokken niet onstuimig gul smaken je lippen seffens legt de malse zeewind haar verse zaad in de weilanden en baltsen de kemphanen vinnig…

uit het diep helder blauw van de zee sneed de boeg van het schip wit rollende kragen alsof ze met haar ranke lichaam de golven uitdaagde zo gevaarlijk hing ze over de reling heen van enige afstand sloeg ik haar gade hoe jong mag je zijn om je zo te kunnen gedragen ze was oud genoeg om als bloem te worden geplukt zeker toen ze zich ondeugend…

Wandelaars ogen stoer in de opgewaaide ijskristallen, met kragen hoog en lage mutsen trotseren zij die oogverblindende adem, adem die bijt en striemend de ogen doet vertranen.…

Wandelaars ogen stoer in de opgewaaide ijskristallen, met kragen hoog en lage mutsen trotseren zij die oogverblindende adem, adem die bijt en striemend de ogen doet vertranen.…

De stilte is nog stiller dan voorheen de beukenhaag draagt nu een vorstelijke kraag berijpte bomen fluisteren nog zachter temidden van de wintervacht zit ik als een vorstin op de beklede bank het wit steekt schitterend af tegen mijn zwarte jas vogels zingen zuiver van opstanding en leven hun teksten staan in veelvoud op zerken…

nu ik me verberg in rode wijn helpt het niet, verdooft ook niet maar mijn denken keert zich tegen kou een “hou van jou” is niet genoeg vandaag en ik wil meer in vingers over huid elk geschreeuw is mijn geluid en elke zucht verwoordt mijn hart in duizend snelle slagen angst bekruipt de zwarte kragen waar een witte woede brandt mijn…

Ik bijt in de kraag van mijn dikke winterjas -- in keiharde kou.…

De stad In het wit De lucht grijs Zonder de ongemakken De kou En de ongelukken Is de witte winter Een warm natuurparadijs Een schilderachtig tafereel In de donkere dagen voor Een stil makend Prachtig alles vertragend decor…

winterstilte over witte velden dwaas dwarrelen de vlokken neer een levend wezen ziet men zelden het land heeft zelfs geen heer eenzaamheid is hier bedolven de witte pracht heerst kil wolken zijn de golven wat is de winter stil…

nu eerst witte ijsbloemen op transparante ramen een uitgestrekt sneeuwdeken over kale velden witte wilde zwanenparen in laaggelegen polders vele witte sneeuwklokjes in de bladerloze bossen en langs bevroren beken het is niet donker het wordt niet grijs stralend is de winter met sneeuw, hagel en al het ijs…

De sneeuw valt zacht, op heg en struik, de takken als met witte bloesem overdekkend. Met glinsteringen in het witte winterlicht. Geluidloos dekt de sneeuw de aarde dicht. Elk geluid klinkt nu gedempt. Het ligt daar stil en koud te zijn. Als met een zachte deken toegedekt, in zoete rust, nog ongerept en rein.…

het winterse land rust onder een wit tapijt sneeuwklokjesstil scherpe klanken weergalmen weids dragen zijn blik verder dan het dwalen…

Beschutting is goed, ik weet het, ik moet opstaan – en een boom planten.…

hij moet weten waarvoor hij staat en zich niet laten verslinden welk pad hij ook gaat Zal ooit de winter voor de lente zwichten zal ooit de zon hoog genoeg staan om de bodem te belichten om verder te kunnen gaan…

Winterse hellewind waait in wankele gedachten. Waanzin als waterdruppels, zachtjes tikkend, wachtend op een einde aan de leegte. Daar wast de duivelse wezel zijn handen in maagdelijk witte onschuld. Terwijl de dronken wijven de eenzaamheid wegwuiven als ware het een vissersboot in winterse hellewind.…

met een mooie kraag van schuim schenk ik jou de zee meer kan ik je niet minnen…

met een mooie kraag van schuim schenk ik jou de zee meer kan ik je niet minnen…

Van hennep haakt ze strak een deur met witte steken opgesierd als droeg hij fier een kraag van Brussels kant. En uit de rode schoorsteen blazen grijze watten wolken stil omhoog terwijl zij rustig voortborduurt. Met zuiverzijden kruisjes berekent ze haar leven op het gele tafelkleed wat was, wat is, wat komen zal.…

Over het winterse landschap rustte een tapijt van pure witte sereniteit. Vlokkig dwarrelde bevroren wit in de ijlheid van ijskoude lucht en vormde mijn kristallijne adem die brak in de blanke leegte. Op het netvlies van mijn oog schetsen zich de kleuren van een regenboog, ontdooit het eerste groen. Voorbij is het witte seizoen.…

aarzelend toont de winter zijn ware gezicht schept hij een dun laagje waterijs tussen kleumende eenden in de sloot helder licht glijdt over het ochtendrijp verzilvert gras en grond ik hoop dat het eindelijk winter wordt met een witte, stille wereld mijn kinderblik verrast, verblijdt…

Kijkend naar buiten, in al haar pracht staan daar stil maar ook vol kracht witte bomen. De vorst en rijp, maken takken wonderschoon het is prachtig, heel gewoon kale bruine takken, prachtig wit. Wie de schoonheid van natuur een wonder vindt, snapt dat ik geniet als een klein kind van dat prachtige fenomeen.…

zij grijpen hem ontieg’lijk bij de kraag ongevraagd gaat hij opzoek naar vleesetende bloemen…

De sereenheid van de winter gevat in bittere kou de aarde bekleed met een wit tapijt waar de zachte wind door de kale takken glijdt en de stralen van de winterzon langzaam de maagdelijk witte deken laat smelten onder een hemel van sprookjesachtig blauw…

Winter koudere nachten zonnige momenten, af en toe vangen wij dan het licht. De winter kan soms verraderlijk…. zijn. Landschappen zijn wit. Bedolven, onder de sneeuw. Voetstappen blijven zichtbaar. De vogels in het nauw, op zoek naar voedsel. Dit geeft hen geen vreugde. Ze moeten vliegen in de kou.…

Was ik een schip Dan joeg ik door de golven Metershoog doorboorde ik de witte kragen Met welbehagen en met stormachtig geweld Mijn masten zwiepten heen en weer zoals in de oude filmen van weleer Het is het spel dat wordt gespeeld bij storm en tegenwind onthouden dromen van een kind Maar ik ben slechts een ouwe pont en daarom vaar ik elke…

kijk, mijn kind ik nam je hand dag in dag uit je gouden krullen waaierden langs de lente de maan zo hoog boven vuren vleugels vlinders deinden door ‘t open raam en doorheen het zingen van de eerste vogel het beminnen nu, in witte kragen, glijdt zacht en krachtig naar de zomer hoe mooi het lied, het bruidsgezang ik…

aangenaam ben helaas geboren zonder vaste woonplaats ook geen naam zeker genieten doe ik wiegend op een tak bewogen door de wind voeding ontvangend van blaadjes ben vol energie gelijk een kind oranje snavel witte kraag lichtgrijze rug en vleugels zwart gekleurde staart mijn vrijheid in deze beeldschone natuur is goud…

dagen als het dons van rijp zich wit vriezend tot in haar kleinste vezels de natuur decoreert…

Er zijn uren Zonder jou. Soms. Misschien. Het is denkbaar. Er zijn rivieren met oevers vol boterbloemen Zonder jou. Er zijn wegen zonder jou. Zijwegen, ongelukken, greppels. Vlinders zonder jou zijn er, distels. Ontelbare. Er is mismoedigheid zonder jou. Laksheid. Angstvalligheid. En er gaat geen uur voorbij, Er is nog geen uur voorbijgegaan…

Nu op deze wintermorgen voetstappen krakend sporen achterlaten in de sneeuw blaas ik mijn verdriet als adem weg in de kou waar het door de wind zal worden gevangen om in bevroren takken van bomen te schuilen tot de zon mijn tranen omtovert in kleine parels.…