Alle inzendingen over kind OR oorlog

ik deed vandaag de oorlog aan het kind in hem krijste hoor toch, zie in mijn ogen het schokte me, werd meegezogen mijn gevoel eiste, kon niet anders even met zijn tranen mee te gaan de bommen vielen voor mijn ogen hij was zeventig jaar terug twee meter van mij af levenslange straf door de mens bedrogen…

Ik denk met kerst aan arme kind'ren Ik denk aan voedsel, wat niet is Ik denk aan hen die kunnen verhind'ren dat er tenminste eten is Ik denk ook aan de zieke mensen gekluisterd aan een ziekenbed Ik denk aan hen, die zoveel wensen en hoop op leven op hun sterf-bed Ik denk straks, als we kerst gaan vieren aan allen die in oorlog zijn en…

Hoe diep zijn de gedachten geworteld in je ziel Hoe eenzaam zijn de beelden toen jouw vijand viel Hoe dreigend zijn de nachten oog in oog met duisternis Hoe diep zijn de diepste wonden van jouw hart dat nu zo vurig aan het bloeden is Kan ik jouw tranen drogen? ik zou het willen doen als het alleen maar had gemogen had ik je de liefde…

De man slikt om z’n tranen te bedwingen vervloekt inwendig de oorlog in zijn land als hij in haar droef geheven snuitje leest in wat voor ‘n gruwelverhaal zij is geweest zwijgend pakt hij het weesje bij haar hand en brengt d’r naar ‘t kamp voor vluchtelingen…

De rijen marcheren gedisciplineerd commando’s volgend als tinnen soldaten lege omhulsels, stramme ledematen presenteer geweer en rechts omkeert! Het menslievend denken gereduceerd gericht op mijnen, mortieren, granaten slechts nog moorddadig beluste fanaten door ‘t doden van de vijand geobsedeerd zo denkt de sergeant - majoor bezeten…

Nu ligt in een Bagdads ziekenhuis een kind dat nooit meer een bal zal vangen. Zijn armpjes zijn de balkjes van een kruis waaraan het levenslang zal hangen.…

Pas als de zon onder gaat begint er iets te leven armpjes en beentjes gaan toch is dat slechts voor even de maan en sterren lijken lief maar het zoeklicht is wel hard want het heeft je zo gepakt ongewassen, en je haartjes verward fluisterend krijs je om eten dat wat je wilt en er niet is angst in alle ogen die je ziet je weet niet, maar…

grienen het jonge kind met blonde krullen……

kennen kende herkend. wennen wende gewend, weten wist geweten, zien zag en vergeten, olie benzine geld, macht onderdrukking geweld, na angst komt verdriet en rouw, is het nu mijn beurt of die van jou?…

Men vond een kinderhand in Harderwijk Die bij een hoofd en rompje schijnt te horen Die elders zijn ontdekt een tijd tevoren Als puzzelstukjes van één kinderlijk. Alleen een kind, geraakt door kruisraketten Kost nog meer tijd om in elkaar te zetten.…

Hij is het die zegt dat wij ons niet moeten hinderen aan de dood van honderden kinderen. Hij hoort vast niet de noodkreet, die vooraf gaat aan heel veel leed. Degene die dit alles niet interesseert, is hij die de wapens levert en fabriceert.…

Je rug gebogen door het gewicht dat je draagt En ja er worden nieuwe levens geboren Geen kind zal zijn zoals dat van jou Het kind gewikkeld in het blauw…

zo blij verlaat ze de winkel haar hoofd rustend op fluwelen boorden ik zie beelden van dichte oerwouden waar naakte inboorlingen gelukkig zijn met niets en eenvoudige woorden zoveel moois op deze wereld waar oorlog rode sporen trekt waar geluk zo vaak wordt gebroken waar om vrede wordt gevochten waar ogen van kinderen tranen ze schuilen…

huis waar het kind-zijn nog wenkt dat in zijn haveloze rugzak de ellende met hem meereist zal hij pas later ontdekken wanneer volwassenheid hem inhaalt…

Werd ook zij geboren aan de oevers van de Eufraat of misschien in het oude Babylon waar de nieuwe Nebukadnesar zijn schrikkelijk bewind der vernietiging zaaide wat haar nu nog rest zijn scherven van dat bestaan die zij verzamelt in haar tas de spraakverwarring is hoog opgelaaid evenals in het oude Babel tijdens de ballingschap…

Tot dusver was alles nog te doen - houd moed, zei pappa wees sterk en lief voor zusje - huil niet, riep mamma het komt allemaal weer goed maar hier rillend naakt naast zusje nu die man hem schopt en slaat zijn rechtervuist ontbalt en pappa's zakmes pakt pappa's mes zijn pappa moet hij huilen huilen zoals alleen een wees soms huilen…

dan het wijsje van de laatste mars zijn scherven resten aan haar voeten dit is het einde van haar radeloosheid en nog het enig lawaai met haar lach ruik ik de bloemen blader in de thee en kijk naar de tuin ik zie een witte duif spelen met een mus en roep , vlieg mee meisje , vlieg mee je mag weer even zijn wie je was kind…

Tot hij liedjes zingt van later Tot de kinderlijke vrede... wint.…

hij ziet weer zilveren vogels vliegen zonder enig geluid pas als de bommen vallen gaan zijn dromen uit dan is er chaos herrie stof explosies klinken dof in die paniek vindt hij zijn weg zonder een woord te hebben gezegd de vertrouwde straat was al kapot geschoten hij zoekt zijn eigen plaats kijkt verbijsterd op bij een bekende…

Geweld als permanente staat de kindertijd ontnomen 't wapen, verlengstuk van emotie de dood, ultieme consequentie van een leven zonder hoop. Van binnen leeg en koud bevroren, waar moed iets fatalistisch heeft waar dromen lang al zijn verloren en met kogels zijn doorzeefd Karaktertrekken uitgewist, als sporen na een regenbui Een radertje…

Huilend loop je, ren je door de massa. Je ogen nat, verschrikt en rond. Radeloos, je speentje uit je mond. Zoekend tussen zuivel, fris en kassa. Chips beschenen door het neon-licht. Muren van kratten bier en Coke. Bergen komkommers, rode kool en look. Angstrimpels op je drie-jarige gezicht. Kom, ventje, houd je maar wat groot. Je moeder…

stilletjes waren de tranen over wangen van oorlogskinderen die de toekomst niet zeker waren en vroegen om een hand. bruine ogen staarden naar de maan biddend naar de enige die naar ze luistert misschien- de donkere huid is grijs van het wachten op wat hoop van betere harten- ze halen kracht uit wat zand en de zee die altijd blijft golven…

Een kind danst over de zonovergoten straten Ze volgt haar passen moeiteloos en licht Instinctief, vol passie en lichtvoetigheid Geen verdriet, geen angst, geen zorgen Onwetend over wie haar heeft verlaten Niet wetend welk pad nog voor haar ligt Kan het niet beseffen maar is haar wereld kwijt Ze denkt nog niet aan morgen Verdubbelaar, wederopbouw…

kinderen zonder woorden hun blikken vragend leeg hun speelgoed de lege hulzen hun toekomst zwaar verknald…

ze ziet zichzelf weer in de schouwburg op vaders arm, de drukte, het geroezemoes weer thuis strijkt moeder stil wat kleren één koffertje maar, alleen voor haar? nee, wij komen later schat, ga nu maar er kwam niemand, ze was alleen en wist niet beter dan dat het ooit voorbij zou gaan hij ziet zichzelf weer in de lange rij een jochie…

Het gebouw trilt van de verhalen het kreunt het wordt gestut door bomen kruinen buigen behoedzaam over het dak uit alle ramen vragen kinderhanden hun namen op. Voorbijstromend water draagt murmelend hun lot.…

Kinderen vallen licht, zij weten niets van breuken van prikkeldraad, een haveloze mensenzee. De vuisten die verwoed op onze deuren beuken uit angst voor weer een oorlogswee. Kinderen vluchten niet, ze worden meegenomen. Belanden in een mallemolen, één van leven of de dood.…

waarom zetten we kinderen op de wereld om hen groot te brengen ze te voeden met haat en onverdraagzaamheid jegens andere geloven andersdenkenden dat in te prenten blijven herhalen tot zij bij machte zijn om de wapens op te pakken tegen hen genaamd de vijand is dat waarom…

smelt wapentuig om en maak er glijbanen van voor de kinderen [senryu]…

buiten spelen tussen de tanks spelen kinderen met de kogels hun kleine kijkertjes richten zich op het niet te begrijpen grotemensenspel zien geen gevaar horen zware knallen zij zwaaien vrede naar de vijand hun V- vingertjes denken niet aan het overhalen van de kromme trekker van de mitrailleur zij gaan volledig op in het daverend…