Alle inzendingen over leven en dood OR de trein OR coma

op mijn hand Die overheersende stroming van een waar en oprecht realisme dat net als ik, zegen heeft ontvangen slechts tijd die 'k nodig heb voor leven Alberto Moravia; Rome 28 november 1907 - 26 september 1990…

Wanneer je in Amsterdam een ruzie probeert te sussen bekoop je dat met je eigen leven. Wanneer je tussenbeide probeert te komen, ben jíj als slachtoffer eerst degeen die eerst naar de vlakte wordt geslagen. Moet vervolgens worden gereanimeerd, ligt in coma en na een lange lange nacht is de strijd verloren.…

Maar vrijdag moeten treinen weer bewegen Want de herfstvakanties mogen niet verstoord Dat wordt wat, want nu blijven grotendeels Al die bruine blaren liggen op de rails…

Groter dan dat van leven en dood.…

een vrouw op de trein wou iedereen hun aandacht ze zong en bracht gein op een schitterend refrein haar gesprekken zinloos veel woorden banaal haar Nederlands foutloos haar gedachten loyaal hij zag ze iets anders die vrouw amicaal hij kikte en hunkerde zij verzon het verhaal!…

mama! mama! gaan we achteruit? neen, mijn jongen mama gaat naar achter maar jij, jij gaat naar voren…

Mijn dode ouders zien de schuur waar ooit mijn puppies speelden met een piepschuimen pop De passie van het eerste uur die wij zo vurig deelden is gestold tot lava in mijn houten kop Je vader in het verre Java zorgt vergeefs voor een klein meisje in een armoedig huis Hij ligt niet in diepe coma de ware reden voor jouw reisje ligt bij…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

Vertelde over jouw leven... wij gingen een stapje opzij. Om jou je laatste rustplaats te geven. En het is goed, voor jou en voor mij.…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Scholieren die spontaan de straat op gaan Daar zouden wij nog iets van kunnen leren Ze weten hoe ze moeten protesteren Maar waar komen die eieren vandaan? Ze hebben die steeds bij zich, dacht ik later Omdat ze zoveel zuipen, voor de kater…

Ik dacht als kind dat altijd wel zou gelden: Ze leven lang, gelukkig en rechtvaardig. Ik ben een stukje ouder ondertussen En geloof niet meer zo sterk in wakker kussen.…

ingewanden het uur zal hem halen na de coma, het grote punt al weet hij zelfs dat al geruime tijd niet meer…

Etend in de trein, schrijven we op de ruiten -- tekens van leven.…

uw bagage - reiziger in de doods trein na de explosie dragend de keten van kain en de oerknal huilend de hoek om een bom op bali de volgende in mijn voortuin de laatste op mekka…

Als ik nog lang naar dat blauw blijf kijken mis ik mijn trein, maar om zulk blauw zonder gelijke moet het zo zijn. Treinen kan ik nog vaak betreden, maar deze straling zal ik misschien in al zij innigheid na heden bij leven niet meer zien. ------------------------------- uit: 'Verzameld werk', 1976.…

Als begin-twintiger leerde ik liefde en leven kennen, met de dood kijkend om een hoekje Het tempo werd opgevoerd, terwijl zij schrok toen, van telefoon berichtend over zijn coma Haar wereld stortte in, met die van hem voor eeuwig in het donker daar herinneringen vergeeld in zwart-wit, zich tot de dood een plaats hebben verworven in…

De koorden waarmee jij me bindt, zijn sterker dan mijzelf. Ik kan ze niet verbreken, ook niet nu jij er niet meer bent. Het lijkt alsof ze sterker worden, hoewel de tijd verstrijkt en ik te oud wordt om nog lief te hebben. Herinneringen blijven verschijnen, ze willen niet verdwijnen. De koorden, vastgebonden in mijn jeugd, zijn nog dezelfde…

Coma was ceremonieel protocolleerde zonder enige waarschuwing vooraf Gestokte adem uiteindelijk dan toch gedefibrilleerd De koning spinde daarop garen dat van lieverlee werd ingezet Natuurlijk niet het garen, maar de prik die voor verstomming heeft gezorgd…

Alles gaat voorbij De treinen die langsrazen De koeien die daar grazen Het leven, jou en mij De stad, het dorp, de straten Ooit wordt het stil, verlaten Terug naar wat ooit was Van oersoep, water, gas Naar leven, jou en mij Treinen razen langs Koeien in de wei De zon die onder daalt Alles gaat voorbij…

een vrolijk, dartel kind uit lint door iedereen als 't zonneke bemind, werd op weg naar school overreden is in coma drie dagen nadien in middelheim overleden. ik hoop dat de familie lijfelijke troost ondervindt…

De alcohol die mijn gedachten in coma legt De alcohol die mij doet lachen om mijn verdriet De alcohol die mijn onzekerheid doet vernevelen De alcohol waardoor ik me voor jou kan verstoppen De alcohol die me vaker en vaker eenzaam laat voelen…

Wie praat over de dood is nog in leven…

Komt ze onder de trein dan komt ze onder de trein. Een stilte valt en ik begin in den blinde te brabbelen: “Maak ons weer bang voor de dood.” 23 januari 2002 Zonneleen 54 zie www.abelstaring.tk…

We weten nu, na wekenlang geklooi: Perfecte trein, alleen bij dikke dooi.…

Minder uren door hartritmestoornis veroorzaakt coma Een jaar leven op pillen vond ik ramp.…

ze reisde met de trein door haar leven de trein stopte op het eerste perron haar schooltijd het was mistig de indrukken uit die tijd waren vervaagd het tweede perron de tijd dat ze werkte plezierig en moeilijk daar was het derde perron haar lange huwelijk dat geen stand had gehouden op het vierde perron bleef de trein…

in zijn hoofd dreunt een trein de cadans van het leven nog eenmaal met haar dat ritme beleven nog eenmaal met haar de wereld ontdekken het station binnenrijden en nooit meer vertrekken met haar de toekomst inglijden nog eenmaal de vrijheid tegemoet in zijn hoofd dreunt de trein waarmee zij is verdwenen, voorgoed…

We wachten op het paradijs na 't leven Terwijl ons juist dit paradijs is gegeven Het hiernamaals is een onzekerheid Een door de mens gemaakte verrukkelijkheid Om zo de angst van de dood te weren Door als een 'schone' ziel terug te keren Hoeveel zielen moeten dan nog gaan Om zo nog oog in oog met leed te staan Ik kwijn weg bij de gedachte…