Alle inzendingen over liefde OR afscheid OR leven

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest?…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

Eens als ons afscheid lang zal zijn en van ’t weerzien wij niet weten dagen vervulD van weemoed en pijn tijd in angst en zorg versleten zal dan onze liefde hoogtij vieren weten we dat toch de tijden keren dat wij elkaar met bloemen sieren in die tuin van paradijselijke sferen leven zal daar opnieuw beginnen daar in die wonderschone stad…

Groots was jouw afscheid zoals je het had voorgeschreven had je dit nou ook maar gedaan met je leven.…

Licht, jouw maan lacht sterrewit, pure liefde vangt het zwartste zwart jouw laatste nacht Gekist, blank eiken leven in ringen sterk en krachtig jouw laatste reis Ooit, die foto ja, rode langstelige rozen bloeien langer dan jouw afscheid dag lieverd ...…

Je foto, geprint in mijn hoofd, Zie ik steeds als ik mijn ogen sluit Alleen aan jou denken geeft me moed om verder te leven Die steek in mijn hart van toen we afscheid namen kan ik alleen genezen door weer bij jou te zijn Door liefde omgeven wil ik zweven naar een plek waar ik alleen met jou kan zijn Waar ik mijn gevoelens met…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

ik heb je alzo lang zien vertrekken pijn bedekkend met een rode kus lippen nog gespitst in afscheid met emotieflits nog voor het rood was uitgelopen was jij meestal weer opgedoken keek mij in onschuldig blauw lief aan en ik liet jou in vrijheid gaan…

ja, ik ben nog teruggegaan maar je geur was reeds vervlogen wat een open deur al niet kan doen ons bed bleef onbeslapen voor mij de bank tot 's morgens vroeg daarna een lange, geselwarme douche pijn en water door het putje tot de spiegel er van besloeg daar was jouw smiley weer, met traan ik heb hem met mijn vinger nog één keer overgedaan…

In mijn armen slechts de broze botten, in de tombe van mijn liefde ruikt u de dood.…

de stilte kwam hard aan de muziek was uitgedaan een zachte stem vroeg ons om weg te gaan buiten keek ik je aan jouw hand al in de mijne nog onbeslist wist ik de richting van ons gaan wij draalden de nacht was zacht een afscheid hier bepaalde waar en hoe het morgen was ik zag je oogopslag wachtte op je lach wil melker…

in een laatste glimp van de ondergaande zon zag ik het strand weer stuiven tegen de achtergrond van dieprood licht jouw donker wuiven wind brak ons spel vandaag zat stormachtig tegen we ploegden door het zand dat nog nat was van de regen de hemel klaarde bij de laatste paal decoreerde deze avond ik zag je voor de laatste…

jouw afscheid maakte geluid er knapte iets ik voelde je zwaai krakend in draai het grint knisperde tot de tegels kordaat tikte je weg liet me staan geluid prikte stilte ijskoud in mijn huid…

ik lak zwart je rode lippen af die nog bewegen in het spiegelbeeld zij hebben mij gekust voor de stortvloed van verwijten kwam heb je achter me gelaten uit het zicht verdwenen maar in de spiegel ben je weer verschenen helaas met jou verdwijn ook ik onze wereld wordt in zwart gewist…

handen strooiden bloemen op de paden die we zijn gegaan onze voeten knakten stelen vertrapten vorm en hun bestaan wij wilden voorspoed en het geluk dat ons voor ogen stond gingen stuk aan niet vervulde wensen liefde kwam niet van de grond vloog weg als een vogel in de lucht een droom die van ons is gevlucht…

de bloementuin in lentegeur de eerste oogopslag was zon je lach een warme rode kleur met voorjaar in verschiet maar ik zag horizonnen dwalen achter donkere frons scherpe kammen diepe dalen onbegaanbaar voor elk van ons jij hebt je pad te gaan ik kan enkel zwaaien wil je nog even blijven staan…

de woorden kwamen zacht uit je mond maar de echo’s vlogen messcherp in het rond zinnen nog vatbaar voor rede en gevoel weerkaatsten als dolken troffen dodelijk doel het was geen stortvloed waarin ik verdronk maar iedere druppel brandde als gif in mijn wond in jouw ijskoude stilte ben ik weggegaan in liefdeloosheid kan geen warme…

je ging voor even nee niet weg zag je open tas de knuffelbeer keek wat verbaasd alsof niet alles al geregeld was in nonchalante pas het hek piepte subtiel sloot de armzwaai pas later wist ik dat even levenslang kan zijn…

ik nam je hand in je ogen zag ik muren breken vergeten zorgen weer bewegen in het stof van niet meer weten je blik verwees mij naar de verte lichaam in een afscheidsgroet je gezicht verzachtte in zijn trekken je mompelde het gaat je goed ik bouw een wereld met mijn eigen wegen slecht horizonnen stuk voor stuk ik zal bekrompen beelden wreken…

ik zag verliezen in je ogen meer dan afscheid in je blik woorden sprak je licht gebogen onder hun betekenis je hand gaf kou je groet verwees naar kilte zwaaide weg ik draaide bij de hoek je was er nog een vage vlek…

ze waren om en om gelegd de tegels van ons pad ik telde ze in gaan en komen kan het aantal na jaren dromen maar toen ik afscheid nam de tegels telde ontbrak er één ik draaide om keek terug het pad was gaaf ik had geen haast achter het juiste aantal ben ik nooit gekomen het bestond alleen in mijn toen verloren dromen…

stilte ruist legt gedachten uit in rust die spreken overbodig maakt je bent geen bijgeluid iets op de achtergrond ik voel je huid de zachte lippen op mijn mond ik proef de kilte van afscheid in je zoenen je schenkt me warmte maar leegte kun je niet verbloemen ik neem je glimlach mee in de dwarsstand van je ogen uren zijn…

moet ik de zegeningen tellen die de tijd aan mijn verblijf geregen heeft heb ik eigenlijk wel ooit bewust geleefd handen die me groeten de verwondering in ontmoeten ogen die in liefde naar me keken ben ik kleine dingen soms vergeten waren ze niet van belang of plakte ik ze achter het behang laat ik de balans opmaken van de dingen die…

Een hele nacht vol met tranen een hele dag zonder slaap een heel leven dat ik zonder jou moet hoe kom ik er ooit over heen een leven zonder jou jou liefde jou steun jij was er altijd voor mij jij was de beste vriend die ik me kon wensen het leven gaat door ik moet door alleen wil ik niet door niet zonder jou ik heb geen afscheid kunnen…

in mijn dromen vond ik jou weer terug De liefde die mijn leven veranderde bijna volwassen ben ik nu ik zoek mijn gevoelens wonend in een klein dorpje alle herinneringen zijn er nog niets ben ik vergeten en ik wandel en ik droom en vind mijzelf terug in het heden genietend van deze voorjaarsdag ik wandel en neem opnieuw afscheid…

ik ben er niet mijn vriend van weinig woorden je telt het wisselgeld dat over is gebleven en koopt daarmee wat dagen nog te leven in kleine munt rek jij de tijd met uren en seconden wij haasten ons want ik wil bij je zijn ongezien doet afscheid teveel pijn wij zien elkaar in liefde en vertrouwen dood maakt geen verschil…

Ik zal denken dat het leven eindeloos schoon was.…

afscheid, weer alleen en onbemind nee het zal nooit wennen pijn, verdriet, verlies en spijt omdat ik verwaarloosde die ik zo liefkoosde die ik zo liefheb mijn allerliefste kind voel je door mij bemind ik zal je mijn liefde weer geven door dit gevoel ontdekt ooit zal het wennen...…