Alle inzendingen over lijken OR zijn OR verder weg

Dus niets – geen plastic, luiers, meubilair – mag na één keertje weg, zegt straks de wet. Ik vrees dat ik mijn lot niet meer ontwijk: de overheid eist name-lijk mijn lijk.…

Jeugddromen proberen te herleiden hoe alles ontstond, maar ik lijk achter te blijven, bij ieder stap die ik verder kom. Waarom de loop des leven deze arrogantie heeft, is mij al vaker gebleken.…

Zij lijken vastbesloten alsof zij zeggen willen wij staan er nog wij lopen niemand in de weg…

Ik wil zeker niet op hem lijken en daarom kan ik niet verder kijken. Het verleden is er niet meer, het heden doet zo'n zeer. Gebroken door de twee tijden kan ik alleen maar eenzaam lijden. Een gegil diep in mijn ziel overtreft alles wat ik beziel.…

alles is zoveel grijzer ook al lijk ik dan ogenschijnlijk niets wijzer ik ken de beperking van tijd en wat tijd zoal met je doet maar al te goed ik kleur de dagen met geluk dat er rest maar verder is het bewijs er 't wordt met de dag grijzer…

Ik wil weg. En loop langs het water, Maar verder en verder. Geen doel in zicht. Ben te bang, Voor een beschadigd hart. Kijk de diepte in, Heeft dit alles nog wel zin. Loop ik verder weg, Op zoek naar een uitweg.…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

ik leg mijn puzzel in het zand daar stukjes kleiner lijken vallen oneffenheden minder op dan waar de zon de evenaar kust lijken dagen roerlozer dan hier ebt gekozen tijd langzaam weg tussen gebroken vingers er is niets dat de maan niet helen kan…

Ik liep laatst binnen in zo'n filiaal Om voor mijn kleinzoon naar iets stoers te kijken 'Een roze romper zou u dat iets lijken, Want wij zijn', sprak de chef, 'genderneutraal We hebben ze met knoopjes of een rits' ...Maar verder, beste Hema, alles 'kids'?…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Ach dichterbij lijken ze vaak zo nietig en klein en dan blijken het slechts slingeraapjes en teddyberen te zijn toch ook al mag je het niet hopen iedereen zal krassen en wonden oplopen want de echte kun je nooit allemaal ontlopen immers niet alle apen en beren op die onzekere wegen zijn schijn…

Leven dat een Lijn is met Nauw'lijks regelmaat Erin Paar nog net zichtbare Piekjes en daarna Nog veel meer Diepe dalen, Afgronden die Mijn leven opeisen - Wonderlijk toch Dat zoveel ervaringen Ondanks alle moeite Onverwerkt zijn gebleven En dat zij mij daag'lijks Nog in de weg staan…

Hoe kan ik door rakend onhandelbare zaken heen kijken als ik door zicht op ze de andere kant niet doorgrond; het is al moeilijk zat en met jou te gaan over lijken, wezenlijk te verstaan dat de mens eens rechtop stond.…

in de mars der lijken voert grauwheid de toon het dof gekletter der botten kent geen verschil tussen armen en rijken op muziek van de stilte waggelt men voort door de donkere steeg van de ijzige kilte her en der sluiten kornuiten zich aan om het peloton te versterken met wezenloze botten zo gaat men voort donkere gaten tegemoet…

waarom maak jij voortdurend cirkels in los zand het begin noch het eind worden blootgelegd laat zinnen zwijgen liefde had nooit klanken nodig of fluisteren die paar korrels nog een laatste letter ?…

Hij wacht op haar iedere morgen weer wanneer de zon opkomt schudt hij zijn veren en raakt haar even aan minzaam knikt hij naar het grauwe ganzenpaar dat nieuwsgierig waggelend iets dichterbij komt en de witte reiger strekt statig haar nek maar zwijgt in de lucht wordt al klapwiekend gebeden voor het laatste avondmaal…

Mijn stem verwaait in dove oren van een feodaal gezicht jonkvrouw in ivoren toren neerbuigend naar het volk gericht geen liefdesluit zal haar bereiken in de kilte van kantelen hartenvrouw gaat over lijken om gepeupel te bespelen smeer haar in met pek en veren geen laken het ontsnappen waard wil haar laatste vloek bezweren vanuit de schede…

ze tilden zichzelf uit bed met gestrekte benen iedere morgen weer werd gezocht naar ogen zonder spijlen wind rook naar de kamer en een enkel wisseldeken nog immer waait hij over nachten en jaren heen met schimmen, zo dichtbij als gister aldoor slijpen zij dromen in halfzijdigen wrijven tussen hart en steen eens als de adem zich vernedert…

Na de zon, komt altijd weer regen, na de regen komt meestal de zon, maar het lijkt als of met zijn allen alleen de regen maar zien vallen! Want geen mens zul je vandaag horen dat de zon schijnt.…

Ogenschijnlijk heeft het ene niets te maken met het ander. Ogenschijnlijk schuilt er voordeel in een vaste baan. Ogenschijnlijk zal er nog een heleboel verand'ren. Ogenschijnlijk staan de sterren hier niet zo ver vandaan. ----------------------------------------- uit: 'Vrijwel alle gedichten', 2004.…

Ideeën zijn voornamelijk elastisch Zijn ego nummer één en dan zijn vrouwen om wie zich zijn camainopootjes vouwen Z’n artsen doen hun best, ze zijn zo plastisch Omringd door maffiose engelen om z’n belangen te verstrengelen…

zag je stappen het licht dralen neusje opgericht in flitsend licht om het verhaal toch te vertalen je proefde snel de smaak van lezers vingers toetsten al de feiten er was geen verder kijken jij ging over lijken in het bijzijn van de dood…

Weeen lijken het In omgekeerde tijdsrichting Ze ontsluiten een sluis van verdriet Vloedgolven van tranen Maken de weg vrij Voor de geboorte van vergeten…

we loten: wie zal er naast het lijk meelopen? Juist mij treft weer het lot dat ik zo haat. Want bij een open kist de taal der liefde spreken doet niemand en wat verder dan het obligaat "ze is nog steeds dezelfde" blijven steken dat is wat ik in deze rituelen haat.…

Een krant waait door de straat, wordt een stukje opgetild en verder gestuurd, je houdt je hoed en je hart vast, zo sterk als het hier waait maak je zelden mee. Zelfs de lantaarnpalen lijken mee te geven, buigen hun hoofden van ijzer en het licht verdeelt zich in de waterdruppels eromheen.…

Neem tijd en luister naar je warme hart al lijken jouw gevoelens nu bevroren Kom op tot zover en dan verder gaan stel je grenzen laat zien wie je bent Koester je vrienden en vooral jezelf totdat jij je eigen kracht weer herkent…

Ik overdenk mijn leven tot nu toe en loop door zonder te weten waar de weg heen gaat. Ik denk over hoe mijn leven is en was en wil ik zo doorgaan? Wat zal de toekomst nog brengen en kan ik dat allemaal aan? Mijn mascara loopt uit door de regen en de tranen.…