Alle inzendingen over maandans OR scherven

Ik heb al zo vaak verloren Gebroken scherven weer gelijmd Zoveel tranen zitten janken Al mijn angsten uitgepraat Ik wacht nu al een poosje met mijn handen open wijd Zo vaak al zitten boeken de koffers al ingepakt Ik heb al zoveel verloren Gebroken scherven vast gelijmd Zoveel tranen zitten janken Al mijn angsten doorgepraat…

of laat pijn de nieuwe grenzen trekken in je leven lijm je scherven met de barsten van een ander z'n geluk zijn je tranen nog te vers om al verdriet te zijn kom maar en durf verder dan de eerste deur geef ook als er bijna niemand liefde in je ogen ziet kom want pijn zal leven zijn scherven zullen barsten tranen worden…

Een totaalplaatje...met omineuze gevolgen voor boeren en hopelijk ook rehabilitatie van en eerherstel voor de biodiversiteit in ons kikkerlandje _______________________________ DEAL OR NO DEAL Het is - zo klonk hij ook - heel uitgekookt Met aanbevelingen voor Adema: Voor piekvervuilers enkel Canada Of Polen, waar hij boeren mee bestookt…

als scherven liggen ze een bord vol ik schik ze het puzzelen snijdt gebroken lijnen weerspiegelen rode draden een zwarte weg…

Zoekend naar het leven naar de rede naar de liefde loop ik dwalend in de dag droom scherven in de nacht wens ik de stilte die mij wakker kust…

wij zwerven als scherven door ruimte en tijd als kwijtgeraakte onderdelen steeds weer op zoek naar een vorm van nabijheid om alles wat stuk is te helen…

Wij zijn een symfonie van schitterende scherven. Kon ik de sleutel van je toegangsdeur maar verwerven. Want jij bent als de zon en bron van al mijn leven. Om bij jou te zijn, verstrengeld in een eindeloos omhelzen.. Alleen maar om bij jou te zijn, verheven boven alle grenzen, Zou ik zonder aarzeling mijn aardse leven willen geven.…

er is geen pijn meer in dit land geen angst en ook geen leed maar ook geen lach, geen warme liefde geen leven noch vereenzaamd sterven (wij zijn tenslotte allemaal wel ergens Calvijns erven) die Jezus spelen, minimaal en zelfs voor God en elke ooit gekende dader redden willen, liefst uit de goot (slachtoffers? die gaan vanzelf wel dood)…

Zoals een spiegel die is gevallen zit ik gevangen tussen de scherven mijn hart vol met donkere momenten van gebroken en verstilde woorden waar ik steeds weer in verdwaal.…

wetend dat jij maft met hem Als je je strakjes triest voelt denk jij enkel maar aan toen Wetend dat je lief is bekoeld sedert onze allerlaatste zoen Als je aanstonds zacht huilt denk jij steeds weer aan mij Hoe jij mij zo hebt ingeruild toen je viel voor zijn vleierij Als je zo direct weer slaapt droom jij mogelijk van ons Dat ik scherven…

wanhopig werd het zoeken naar de man die hij was gebroken als glas in scherven schitteren de stukjes leven van weleer ik vind hem niet meer samen zijn we terug gegaan soms klinkt in ontmoeten zijn stem en lach weer van vroeger langzaam worden zijn foto’s uit verleden de werkelijkheid van heden…

een breekbare bloem ontluikt voorzichtig, kleiner nog dan ik er hangen spiegels in mijn ogen ze dragen zachte beelden en de glimlach van een kind heel voorzichtig noem ik namen als een heldendaad uit ooit, toen één plus één slechts simpel uitkomst zocht nu draag ik mee, als nooit tevoren en mijn lied verhaalt van meer vertaald in zoete…

een dichte mist Verwikkeld in een brij Verlaten in je eigen huis Bezwaard, bedrukt, niet blij Tezamen met mijn scherven De brengers van geluk In mijn geval Echt bergen vol Mijn God..... ...... wat ging veel stuk..........…

Toch blijven tranen stromen als de bron het hart gekwetst bloedend is opgedroogd De ruimte van hoop die er eens was gevuld door duisternis poel van verdriet Want bitter is de eenzaamheid De liefde die er was zal nooit meer zijn Ik raap de scherven geluk dat eens was kapotgemaakt…

soms vader door de omgekeerde verrekijkers van de tijd zie ik je weer hoe je bestond op de rand van de eeuwen hoog en rechtop als graan in augustus alsof je altijd hier zou zijn dan zie ik dit gehurkt en gebogen een kind aan het water zoekend naar zeeglas maar blind voor de dagen die zonder vertragen wolk na wolk boven ons razen…

het was de stilte midden een groezelige nacht die me in een verhaal bracht doorspekt met vele herinneringen die als sidderingen over mijn ziel liepen een verloren kind door niemand gewild die van geen wijken wilde weten het was om roeping te doen van nature rebels met scherven van liefde in een intens kloppend hart…

raap de paniek in je ogen de scherven van schrik in je blik nee niets meer gedogen in gaan is het nog altijd zoeken naar stukjes van ik maar ons fundament geeft vertrouwen in van elkaar houden totdat jij jezelf weer kent…

Toen ik de laatste scherven Van mijn uit elkaar gespatte Beeld van jou Bij elkaar geveegd had Zag ik dat lijmen Geen zin had. Daarom heb ik dit keer Alles in de vuilnisbak gemikt…

Er wonen torenhoge dromen in de kwatrijnen die vallen me regelmatig in de schoot van de scherven is een lied te maken in flonkerende refreinen van lichte verzen groot.…

rauw verdriet puntige scherven kerven krassen in mijn ziel als uitgedroogde aarde uiteengereten door de zon smachtend naar water is het te droog? is het te laat?…

in de verdediging maar dan met een leger van glas o zó breekbaar en toch ook weerbaar als scherven kunnen zijn met deze fragiele woorden wil ik eigenlijk zeggen dat ik niets te zeggen heb wel veel te verliezen…

omdat gedichten soms zó snel zijn vergeten omdat je nog altijd kunt verdwalen in de tijd omdat de weg terug dikwijls geplaveid is met scherven omdat scherven volgens overlevering geluk brengen omdat je het geluk zelf moet koesteren omdat je niet zal verzanden in treurnis omdat je treurnis kunt wegmoffelen in de kruipruimte…

van de man die zijn simple things in een etude zingt voor Jellie maanvlinder de kunststofkoningin Vallende engel uit het noorden die dichter bij ons wist te komen in de stilte ongehoord was wat ontstond een scheppingswonder Dank, Titaantje voor je kussen en de vrijage zonder woorden Adieu Jellie et bon voyage au pays d'or…

Met moedige ogen en een nieuwe blik ben ik op zoek naar het spiegelbeeld dat me belooft en gelooft dat ik zonder scherven overwin wat verborgen in mij bestaat en zonder ogenblikken verandert in blinde haat…

Gebroken ligt zij voor hem een klein meisje dat naar goede gewoonte haar vrouwenlichaam heeft afgestroopt bij de eerste aanraking wanneer hij haar te rusten legt en de scherven uit haar ogen streelt…

muren absorberen al wat binnenskamers leeft pas als de spiegel breekt geven ze woorden vrij waarbij vertrokken gezichten in niet te lijmen scherven achterblijven…

lome lijntjes rond de slapen Ik ken de kuiltjes en de schaduw de gouden glans en ook de bron van tranen die het zo polijstten Ik zag fluwelen ogen nimmer ruw ook niet toen de storm begon en alle meeuwen angstig krijsten Het mozaïek van jouw gelaat met tedere groefjes, zachte nerven alleen ik weet dat het bestaat uit duizenden gevonden scherven…

Toch wens ik ons samen aan de afwas, een gebroken kop waarom we lachten kan misschien lijmen wat eens was, anders koop ik wel nieuwe huisraad, een mens kan niet blijven wachten, de vaatdoek hang ik aan de draad en onze scherven raap ik samen, ondertussen open jij de ramen.…

verder moet ik gaan, vergeten wat voorbij is, zonder wrok, haat of verdrietig zijn met scherven en stukken opnieuw beginnen…

de oudheidkundige met een neus voor wat bijzonder is schoolt het meisje bij en amos keert de ogen af van poppenspel naar koperslak glanzend in de morgenzon hij propt zijn zakken vol met aardewerken scherven hij slingert slakken over ‘t veld terwijl de man en het meisje krimpen op de horizon Zonneleen 38 zie www.abelstaring.tk…