Alle inzendingen over mens in beeld OR verdriet OR leed

Wat droefheid, wat verdriet, wat leed komt mij nog aan, In dees mijn wintertijd, die haast zou zijn gedaan! Wanneer ik overdenk èn ’tgeen ik was vóór dezen, En wat ik, tot mijn smaad, moet tegenwoordig wezen; Wanneer ik mij bezie in dees mijn hoogste nood, Mijn lijden is te zwaar, mijn ongeluk te groot.…

langer kunnen wij het niet uitstellen dat is wat de dokter zei op deze vroege morgen hoe ga ik dit mijn familie vertellen.. ongerust en kwaad zoveel zorgen hoe zullen mijn naasten hierop reageren kan ik dit nog overleven zal deze vreselijke ziekte nog omkeren ik probeer nog steeds alles te geven ze zeiden dat het over was geen kans…

waar het leed leidt lijdt het leven het leed…

Je ogen glinsteren van het vocht Een traan rolt teder langs je wangen Langzaam volgt hij het spoor van je gelaat Eigenlijk wou ik dat ik hem steels kon vangen Als dat van jou toch alleen maar mocht Je mond voedt zich met je tranen Die jouw lippen zachtjes doen trillen Ik wilde dat ik jouw verdriet kon stillen Dan alleen al zou ik mij in de…

Het is zoals de pijnen die in de zomerse sterfte op zoek gaan naar de streling van de herfstse smart verdrietend en wegkwijnend de zonnestralen achter de wolken van een gebroken hart.…

Toen kwam het leed, waar gij vruchtloos naar vraagt; Gij zijt niet rijker aan heil dan te voren, Maar zo geducht is het wee mij beschoren, Dat ik benijd, die ik eerst heb beklaagd.…

Ze pijnigde zichzelf met een mes als haar tranen zwegen als ’t graf Ze bezeerde zich alleen bij stress en ze deed ‘t bij zichzelf als straf Eens dat het duister gevallen was kwamen gauw haar zelfverwijten Dan zakte ze dieper in het moeras niets kon in haar voordeel pleiten Bijna als vanzelf was daar ’t mes en als vanzelf stak het in haar…

voor Tim R. e.v.a. plotseling was er de beroering als bij die steen in de vijver maar toen de onrust van rimpelingen was weggeëbt en het wateroppervlak weer als vanouds gelijk een spiegel was geworden leek de rust weergekeerd maar wij weten beter juist onder het ogenschijnlijk vlakke van een verraderlijke waterspiegel huist het…

Achter de horizon heb ik gezwommen in een zee met bloed en tranen een afscheid was niet mogelijk mijn huis en hart zijn stil verbrand ik kan de liefde niet meer uit het verband rukken mijn ledematen zijn moe van het tevergeefs lopen en hopen dat de grenzen opengaan in nieuw verlangen zodat het leed zich kan berusten niet langer…

gevallen in mijn binnentuin gevangen tussen ruiten gravend en vechtend naar vrijheid daar buiten vretend aan houtwerk springend tegen wanden zoekend naar een uitweg sissend met scherpe tanden opgerold slapen overdag wat een nachtdier mag de gemeente gebeld de marter lag uitgeteld opdracht luidde doodslaan dat heb ik helaas gedaan…

Het moment waarop jij stierf, Toen brak mijn hart in twee, Een helft gevuld met pijn, De andere helft stierf mee. Ik lig vaak wakker 's nachts En denk dan vol verlangen Aan toen jij er nog was Met tranen nat op mijn wangen. De herinneringen aan jou Is wat mij nooit verlaat, Het vult mijn hart met pijn, Iets wat nooit meer overgaat.…

De mens heeft God geschapen naar zijn beeld en gelijkenis. Begrijp je nu waarom geloven in jezelf zo belangrijk is!…

er geen kind hoeft te verstijven Van angst voor beelden op te harde schijven De oogst vernield door kolonistenwijven Van Palestijnse Westoever olijven Ik zal geen zout in oog vol haat gaan wrijven Maar kan geen leed van gisteren verdrijven…

Waarna het verdriet nuanceert en omslaat in Wrevel om verloren tijd; de spijt, het leven Niet te waarderen bij zo'n vriendschap waarom Een mens doorgaans wordt benijd.…

De wachtkamer laat de mensen wachten Stelt ze op hun gemak met een tijdschrift Om hun pijnen toch even te verzachten Het leed staat op vele gezichten gegrift De wachtkamer laat de mensen praten Een plaats waar ook stiltes mogen zijn Angst, verdriet is te lezen op de gelaten De kans op genezing is soms klein De wachtkamer laat de mensen wachten…

van afschuw en leed een zee van vragen en tranen niemand zag zijn familie en bekenden weer de ganse wereld was in shock bij zoveel onmenselijk verdriet en pijn wij hopen met ons allen dat ze in het Hemelse Paradijs veilig mogen beland zijn!…

Van alle dagen dat een mens op aard is Vreest menigeen zijn laatste dag het meest Maar zie hoe mooi jij van ons wegging Zo rustig, moedig, onbevreesd Nog steeds een voorbeeld voor ons allen Zoals je heel je leven bent geweest Zo trouw, zo liefhebbend en zorgzaam Aan anderen dacht jij altijd het meest Jouw beeld helpt het verdriet te dragen…

Welk mens is anders. Ontworsteld de structuur. Leeft van eigen waarde, authentiek en puur. We zitten vast, onder de plak van het leven. Weg. De wijde verbeelding in. Gaan zonder te beven. Er is geen vluchtweg, het lijkt vanaf de eerste dag te laat. Originaliteit is weg. We zijn levend plagiaat. Maar de droom leeft in morgen.…

Hoe sterk ben je wanneer je niet meer rouwt maar kunt vieren dat jouw dierbare geleefd heeft en voor altijd aanwezig is in jouw hart…

Het wreedste lijden blij te lijden zonder schuld; De laster, haat en smaad kloekmoedig te verdragen; In ‘t allerliefste leed nog van geen leed te klagen, Zijn vruchten van Geloof, van Hoop en van Geduld.…

Speelman speel Voor ons het Lied van wat Je leven met Je deed - deel Met ons je vreugde, Maar ook je leed En leer ons ook Ons leven te bezingen In ons eigen lied Om zo een plaats Te geven aan wat Ons dwars zit, ons verdriet…

in zijn onmacht sluit hij dan zijn ogen voor al hetgeen waar hij geen grip op heeft zodat hij schijnbaar rustig verder leeft met voor zichzelf geen mededogen En zo gevangen in dat hulpeloze zwijgen draagt hij zijn leed naar waar vergeving wacht want hoe hij ook zijn taak als mens volbracht van God zal hij vergeving krijgen…

De tranen stromen langs de verweerde groeven tijdloos is verdriet.…

Zie ik dat menselijk leed Een vrouw met open ogen die niet zien die niet praat, niet denkt die niet weet die nooit meer iets vergeet Zie ik een wereld die rond haar is waar ik barmhartigheid bespeur maar ook het mededogen mis Zie ik een wereld die over haar denkt en praat zij die haar willen laten leven met liefde als terreur en…

Verborgen tranen Verscholen achter donker glas Niets over van de liefde Dat je ooit in mijn ogen las…

De lampen mogen niet meer Maar wel een enkele peer Met een acceptabel wattage De led is nu wel ingezet Zodat de kinderen die nu net Op de wereld zijn gezet Niet worden geplet Door onze foute inschatting Van de gloeilamp Want de zon moet blijven schijnen En de ozon moet omlaag Dus als de O eraf is, is mijn vraag Gaat dan de ozon wel…

Ach, dat was vee leed! veel erger Dan iemand denken kan.…

Je hebt pas echt weet van leed als leed jou of anderen niet vergeet Jouw beet houdt en niet meer loslaat of het leed van anderen!…

In het Noorden toen geboren sprak en droomde 'k in het Fries Rijks-erkend als tweede taal van ons Nederland Oorlog doet vluchten uit zeer vele landen doden ook veroorzaakt door honger en dorst Echt alle leed van de wereld kunnen wij niet op ons nemen Wel het lot van een tal van deze verschoppelingen outcast die onz' wereld zonder…

Bij heel veel mensen is er groot verdriet. Het afscheid zal zwaar zijn maar gelukkig kan er nog afscheid genomen worden. Het had heel anders kunnen aflopen. Rust zacht lieve jongen.…