Alle inzendingen over merels

horen hoe een vogel voor het raam de prille dag bezingt, weer zichtbaar maakt hoe de klank herkenbaar wordt van luisteren (naar J.Deleu: landschap)…

Ze floot naar me ik kleurde wat ben dat niet gewend brutaal keek ze me aan haar kopje scheef als of ze zeggen wilde fluit je ook naar mij ze floot nog een keer was de moeite waard ik dacht morgen is ze mij vergeten doet ze net of ze mij niet kent het betekend niets ik verliet het balkon maar zij bleef morgen zie ik haar weer bedacht…

Mijn vriendschap met die merel zingt vrolijk door de tuin. Zo'n simpel geluk duurt in een mensenleven toch maar even; zo dicht bij het hart als een groot fortuin.…

een zwarte vogel met gele snavel tikt zachtjes tegen het raam een teken om stilaan vrolijk op te staan mereltje lief mijn grote hartendief want elke vroege morgen zingt hij eerbiedig voor mij vlekkeloos… zijn mooiste lied !…

bakstenen muur het is voorjaar het nest moet worden gemaakt zij vliegt nijver om het interieur te verzorgen met sprietjes en pluisjes wordt het niet zo duur hij zit op een tak ‘s morgens al vroeg te zingen fluitend naar elke passerende merelmevrouw om naar haar lenteliefde muzikaal te dingen en neemt het nestje bouwen niet zo erg nauw maar merel…

vannacht voor het eerst heb ik ontmoet en begrepen de lichaamstaal van de merel hij zette zich voor mij neer ineengedoken en brutaal bij het schijnen van mijn lamp hij ging niet aan de haal vertelde zonder fluiten in stilte zijn verhaal leidde mij van zijn nest waarin de schalen barstten beschermd door ma ik begrijp je merel kerels…

op eigen wijze begroeten merels een dag in alle vroegte klinken door stille straten de muzikale klanken…

Er zit een merel op het dak, zijn keel beweegt, zijn snavel beeft alsof hij in zichzelve sprak. Hij luistert: uit een verre boom klinkt als het ketsen van twee stenen een vonkenregen van verlangen zo luid, zo helder en zo bang. De merel stort zich met een kreet vol wildheid in de voorjaarsvlagen.…

waar witte anjers zich langzaam sluiten de merel zijn lied als ode schenkt aan het veld der doden waar eens de helden moegestreden nu in rust verzuchten in schaduw van de ondergaande zon als laatste groet van weer één dag waar het gekerm van menige strijd vergaat in het ruisen der fluisterende wind en de merel ten top het veld…

hoe zoet zijn ze de harmonieën van de ochtend waar al de merels zingen nog voor de zon op komt de adem van vers hooi stromend door het lenteblad kust bruisend hun vleugels terwijl zij hun hymne kwelen zelf als in de late avond de nachtegaal verleidelijk zingt spelen nog de merels hun buxushouten fluiten verscholen in het struikgewas…

buiten in nottebohmstuin, hoog in de witte seringenkruin, zit een zwarte merel als een verliefde kerel te fluiten naar meisjes mahoniebruin.…

een merel schiet omhoog met mijn weggewaaide grijze haren ah! bruikbaar materiaal voor haar nest het kalme stromen van mijn bloed…

Een en al welluidend geheel van nauw met elkaar verweven klanken afkomstig van een vlot gebekte merel die als een getalenteerde toondichter velen bekoort met de meest tot de verbeelding sprekende geluiden zodat ik elke keer weer een nieuwe lente voel in mij.…

Een merel begint te fluiten. De zon breekt door de wolken. Ineens heb ik geen tijd meer. Om te tobben en te piekeren.…

Hoor, een merel zingt!…

Vandaag zag ik weer de merel. Maar nu dood. Dood. Hij lag op het zand in mijn tuin. Soms meer zijn tuin. Zwart van dood. Donker zand. Dood. Zijn pientere geelomrande ogen, zijn nu ingedroogde ogen. De merel die altijd voor mij floot. Voor mij. Natuurlijk. Natuur. Lijk. Voor mij, en nu, in mei, dood.…

glanzende satelliet Regards from the human being of the planet earth De merel zwijgt velden trekken zich in purper terug…

iedere pijn de merel sloeg te pletter zijn bekje oranjegeel goud stokte in zijn keel geluk hebben de moeite toch ik schrijf je nog…

Buiten wordt de komende zon geroepen door een dappere merel.…

over het water van de rivier als open wond gericht aan God alleen de merel floot…

Kraaien koolzwart een roodborstje een merel braamzwart een specht grasgroen een ekster zwart-wit een kanarie een lijster gespikkeld wat volgt is veel te ingewikkeld…

Feest voor de dommen en Intelligentsia Maar niet voor Merel en Jelle En Aaf…

eeuwig de bloemen bloeien laat Uw warmte brengt mijn hart in staat in passie te ontbranden Vraag het niet de zon, mijn vrind niet de merel, niet het sterrenkind Want al wat bloeit, wat zingt en schijnt wat de merel boeit, waar het kind naar kijkt het moment waarop iets nieuws ontstaat is het stille antwoord van de dageraad Wie door haar…

Hoe hoger je vliegt des te harder je valt zei de spreeuw tegen de merel die net het avondlied had gezongen heb ik de zee het land zien veroveren en het land opnieuw de zee zei de merel tegen een meeuw die over de oude stad vloog, wat ga jij vanavond eten?…

je lijf vraagt vandaag niet veel het mijne evenmin slechts een ogenblik verstrengeld in elkaar tot de dag het gloren kraait de merel weer zijn deuntje zingt…

Het geluid van geluk is voor mij de stilte waarin de zon haar eerste stralen over de aardbol schijnt, en de merel weet dat waarna mijn angst voor de dag met de donkerte verdwijnt.…

dor ritselt dood blad beukenhaag verjongt zich groen winter vergeten een merel bouwt aan zijn nest jonkies zullen gauw komen…

Ook merels doen het, kort maar krachtig.…

onderweg om de laatste winterkoninkjes aan te sporen wat noordelijker te zoeken naar hun beleg en merels laten zich weer zuiver horen parmantig spiedend vanuit een ligusterheg tijdens het steeds vroegere ochtendgloren…

Een merel zingt in het duister. Nog is het nacht. Ik waak en ik luister. Een verborgen lente wacht.…