Alle inzendingen over moeder OR kind OR verdriet

Toen ik een ongedwongen kind was, en zonder zorgen steeds een nieuwe dag begroette, leefde ik beschermd. De sterke armen van mijn vader, De lieve nachtzoen, van mijn moeder. Hand in hand, met mijn broertjes en zus. Een spontane lach, aanstekelijk ontvangen. het onverwachte verdriet, de troostende woorden, pijn die werd weggekust.…

daarom ben ik verslonden door de nawee die haar bekken samentrok, terug- geslokt door de vertering van haar ziel het had een vertaling van de bijbel kunnen zijn, dan wel testament loos en zonder nachtelijk geschreeuw het water reeds gelost, de sloep stond droog op de bodem van het hiernamaals, de klei gekneed in de vouwen van het gezicht…

Geluiden in de avondschemering het zijn deze geluiden die mij laten huilen, huilen van verlangen en verdriet om jou mijn kind…

Tsunamie de oorzaak van verdriet, die baby 81 wel in leven liet.…

Het doet pijn en verdriet, als je je moeder zo achteruit ziet gaan. We zullen er voor je zijn, maar wij vragen ons af of je dat begrijpen zal. Lieve moeder, we maken ons zorgen..... één ding moet je weten, wij houden van je. Liefs, Je kinderen.…

Een auto schepte zijn lichaam slingerde hem hoog door de lucht het laatste wat men van hem hoorde was zijn allerlaatste zucht Zijn moeder staat te wenen daar bij dat open graf van hem die haar zo lief was en wie zij altijd alles gaf.…

En kon er alleen maar naar gissen waar hij gebleven was als kind begrijp je dat niet En had toen veel verdriet De gedachte aan hem doet nog steeds pijn Dat hij nooit meer in mijn leven zal zijn. Overlijden van mijn vader toen ik kind was.…

Huil maar lief kind je hebt pijn, het mag ik zal je troosten als het moet elke dag Troosten zal ik je lief kind al weet ik niet wat er is mijn kind maar je huilt, dus ik doe het tenslotte is er een moeder die dat vindt Waarom zou je huilen lief kind als er geen moeder is geen moeder die je troost geen maand,geen dag,geen uur,wat 'n gemis…

Moeder doet het, wie anders, wie, wie?…

Gedenkend aan haar Plaatsten de ouders haar foto Tussen twee kaarsen Herinnerend aan de warmte en het licht in haar ogen De tragiek neemt bezit van hun leven Sinds de dood van hun kind door verdriet omgeven…

La fille Flavie s'endormait plus tard en attendant l'aurore d'or. Quelques jours après le facteur local la livrait les fleurs les plus passionantes de la ville: un bouquet de mille tulipes roses, rousses et rouges avec une carte neuve d'importance d'Antoine: "Ma réponse, c'est ta lettre douce, je t'aime."…

priemende dolk in je hartstreek Op de terugweg naar Londen bleef je kordaat en gecontroleerd je koers gaan terwijl je samen met een doordauwrussin en een aanhaakengelse de kopgroep vormde De Big Ben hamerde in je sportzetel en queen Elizabeth knielde voor haar bed tijdens haar middagdutje moge de beste winnen no mather if she is English or…

liefst Verdringen wij Wijnaldum Memphis Malen De Pay De Roon De Ligt De Boer De Jong De Vrij Oranje's roemloos falen Ongekende averij Er viel geen winst te halen Opnieuw waren de Tsjechen Veel stugger en veel slimmer Veel snuggerder en beter Maar hadden door roodLigt Ietsje meer geluk dan wij So goodbye Frank Good luck in China Or…

Jij bent nu mijn moeder jij bent nu mijn kind vanaf vandaag zijn wij samen onafscheidelijk de rollen zijn verdeeld laat mijn lippen je kussen laat mijn liedje je sussen laat mij jouw moeder zijn kind van mij…

Moeders kinderen verdwalen niet. Zij kennen de weg precies. Het zijn de wezen die verdwalen, In het woud van stenen eiken. Waar de zielen, niet gespaard, dolen rond karkassen en dromen achterna gaan tot de eiken essen zijn.…

\Ik doe mijn armen open en sluit ze er in bijeen, en vreugdetranen lopen mij langs de wangen heen… Ach, wist gij, spreek ik stille, hoezeer gij wordt bemind, gij, kind, om moeders wille, gij, moeder, om uw kind!…

Mijn kind Ik was je met het water uit de rivier van mijn leven. Met de stilte van gewijde dromen en de liefde uit mijn hart. Ik toon je de parels van verloren tijden vol geluk. Mijn kind Ik neem je mee in de reis van het leven. Met de warmte van hemels licht en de wijsheid uit elke dag.…

juist dan..geen moeder mogen zijn, natuurlijk doet dit pijn. Moederdag.. juist dan alleen juist dan zonder mijn kinderen om mij heen, juist dan geen kinderarmen om mij heen. Juist dan, die speciale dag in het jaar, ruk je ons telkens zover mogelijk uit elkaar. Over de grens zal je met hen gaan.…

Mijn moeder leefde voor zichzelf te lang; Vandaar dat zij haar laatste grijze dagen Veelal verdeed met mopperen en klagen, Een vruchteloze, zure zwanenzang. Toch schepte zij een kinderlijk behagen In onze dagelijkse ommegang Als ik weg uit het huis, uit haar gevang Haar rondreed in haar invalidenwagen.…

En door al die jaren en tijden heb ik jou, mijn kind zien lijden en vechten, en muren slechten. De tijden vergleden en nu in het heden ben ik nog slechts een schim, met een vage herinnering. Kijk mijn kind, kijk in mijn ogen zo oud en leeg en heb mededogen met deze vrouw die je moeder is. Ik vraag je om vergiffenis.…

. ---------------------------- Herschrijving: De moeder de vrouw – Martinus Nijhoff…

dag mijn lieverd ik weet niet of je me hoort, mijn hand over je haar voelt weet dat ik nooit weggeweest ben toen je klein was stond de deur op een kiertje was een goedmakerszoen genoeg vond je geborgenheid in mijn armen en moederboezem, werden je tranen van onmacht en boosheid onbegrepenheid door mij overgenomen … droom je nu…

Wat een bijzonder wezen dit kind die zijn moeder beschrijft, over dat wat beklijft in zijn leven; over haar die hem bescherming bood ook ,maar vooral, na zijn vaders dood. Klein waren ze nog, hij en zijn broer en ineens stond zijn moeder alleen aan het roer.…

bleek en stil het zwarte steile haar iets voor haar ogen zit daar een moeder zonder kind wat in elkaar gedoken haar trein dendert maar door met onverlichte ramen zonder namen schokken vier coupés voorbij terwijl de regen spat geen uitspraak over schuld kan haar nog deren want in haar hoofd rijdt weer de trein de seinen staan…

daar gaat ze ik zwaai hen en zij zwaaien mij uit mijn dochter en haar eerste spruit ik herken die trots die blik dat gevoel dat te hebben bereikt is voor menig vrouw haar doel zij is nu wat ik ooit met haar eens was een moeder en haar kleine kind helaas die tijd is nu voorbij ach het kind is groot geworden en ik was nog nooit zo blij…

nee m’n jongen wees maar niet bang mijn moeder vertelde mij net als ik nou aan jou wachten duurt echt niet lang en wat ze ook nog zei de tijd m’n lief gaat altijd z’n eigen gang en als je groter bent en beseft wat ik nu weet zul je het ook helemaal doorzien als volwassen vent dat lang lang zo lang niet meer heet tijd komt altijd…

moeder ben ik en kind met het steenvocht hartsgrondig weg van het bonken en beuken waar de grote verhuizer ik, de rechtopstaande, ik, de bloedende gaten betast van de verlossing.…

Je kind dragen Is de grote verwondering Je kind wegdragen Is de grootste opdondering Die een mens, een vrouw, de moeder Kan krijgen, moet zien te verwerken En ik als buitenstaander Sta erbij en kijk ernaar En weet niet wat te doen, wat te zeggen Het is niet uit te leggen Een moeder hoort haar kind niet te verliezen Een vader ook niet…

Was ik dankbaar en blij met mijn kinderen? Zeker en vast. Voelde me soms benauwd en overweldigd? Vast en zeker. Doch, nu de meest intensieve jaren voorbij zijn, dat iedereen zijn broek kan aantrekken, begrijp ik steeds beter mijn eigen moeder. Zij was gewoon graag moeder. Wat krijg je allemaal niet vanzelf, door de jaren?…

Klein en weerloos gepest, getreiterd, je niet voldoende veilig voelend op school maken je tot een moeilijke puber. Je grenzen verleggend, zoekende… maar vooral depressief, steeds verder wegzakkend. Bang ben ik, omdat je leven geen zin meer lijkt te hebben en je alleen maar dood wilt. Nauwlettend houd ik je in het oog je steeds tot praten…