Alle inzendingen over monumenten OR oude klanken OR herinnering

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Haar versje is heel kort want de inkt is bijna op en het potlood wordt door botte punt gestopt Als zij niet op papier kan dichten, dan gaat ze het maar zingen, met kinderstem rijmt zij berichten tot klanken van herinneringen…

De klank van mijn oude vleugel wordt zwak en schril: er is iets versleten in hem, diep van binnen. Er valt niets te herstellen, er valt niets te beginnen: tegen een doodlijk euvel kan men niets beginnen. De arme zwakke klanken zullen ijler stijgen, (waar bleef de sterke, volle klank van hun jeugd?)…

Een monument, een symbool van het lijden Van een oorlog uit grijze tijden, Die een verbeelding is van ons gevoel van spijt. Wanneer het volkslied klinkt En de vlag weer halfstok hangt, Verzamelt zich de massa in medeleven Om het monument op de Dam in respect te beleven En worden de slachtoffers in stilte bedankt.…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Het Breinaaldenmuseum heeft een preutse naam die de schoolkinderen schrik aanjaagt en de onderdrukking van wanhopige en verkrachte vrouwen verdoezelt Ook het foltermuseum en het oorlogsmuseum ontberen de inspiratie door een muze Ze zijn grafmonumenten en zouden zo moeten heten Naast de ongebouwde musea van vernietigde kunst en oude…

klanken van weleer herinneringen van samenzijn stijgen op als de geur van sandelhout liefde... voor altijd en altijd…

ik aanschouw de dode een mens als voorbode voor mij plots een monument doch hij leefde in de eeuwigheid een moment…

Moeders en bomen * verdienen monumenten natuurlijk geen beginnen aan - er zullen te veel van komen en daarom maakt iedereen voor zijn moeder een monument in zijn hoofd naar eigen wens dat staat niemand in de weg en blijft altijd staan bomen vallen om – als ze goed ziek zijn of slecht geworteld – door de wind leggen zich neer…

morgenlucht in vuur gekomen vogels zingen in de oude bomen haar klank waait als een onzichtbaar klavier de wereld rond langs rivieren en oevers in het huis met hun adem waait de klank en blaast door de mensen als een onzichtbaar klavier van mond tot mond de wereld rond…

immer weer De gouden kroon die men je op de slapen drukt Drukt zwaar het is te hopen dat het je gelukt Er een versje licht als vederdons over te schrijven Zodat van al deze vergankelijke vergulde lof Er toch een onvergankelijk bronsbestendig Monument zou overblijven 28.2.06…

De radio speelt het oude liedje Ze veert op, evenals die akelige emotie van weleer Maar anders deze keer Vergeten waar het naar verwees Hoe eng het soms kan zijn Dat mooie herinneringen langzaamaan vervagen Zo dankbaar was ze Dat anderen zomaar ophouden te bestaan…

Herinner mij zoals ik ben Zoals je me hebt gekend Warrige rode krullenbol Lief en vol temperament Herinner mij zoals ik ben Blijmoedig zachte vrouw Vervuld van wilde passie Alles wilde delen met jou Herinner mij zoals ik ben Stralend als het zonnelicht De klanken van mijn hart In mooie woorden gedicht Herinner mij zoals ik ben Zoete…

Een prisma waar alles doorheen gaat - beelden uit oude tijden, de geur van eucalyptus en de klank van je stem op de muziek in een wit en rustig licht.…

Flarden tot rozen Binden in de lente liefst Met sprankels kleuren…

Ik hou van de weemoed in een lied als van mijn lichaam dat zich buigt over het jouwe en met fronzend reiken zich verzucht…

Zoals je me aanraakt maar even mijn wang beroert vingertoppen op mijn huid, zo zweeft soms een klank tegen me aan vervolgt zijn baan of blijft me bij. Ik laat ze zo. Niets wordt tot woord. Zo zijn ze het mooist.…

er is zuchten van gene zijde ze stuurt klanken die ik nog nimmer hoorde vrije taal naar eigen hand ze legt haar bloot in duistere onbekende driften evolutie kent geen stilstand in de trein van creativiteit scheppend in kansen laat zij de wereld vollopen in wijsheid van krachten zo zal het zijn……

De klanken van de zomer, zoemen voorbij mijn raam De lichte tonen beroeren het gras De muzieknoten van de herfst zijn in aantocht Te horen aan de blaadjes die vallen De zware galmen van de winter, komen er achteraan Maar voor we ’t weten, zal de symfonie van de lente Weer hoog in de top veertig staan.…

Ademloos luister ik naar zijn betoverende klanken als hij met dansende vingers de witte en zwarte toetsen bespeelt m'n hart zacht streelt vertelt hij het leven in hemelse tonen met z'n virtuoze spel zo subtiel en word ik meegenomen naar het diepste van m'n ziel Ode aan Ludovico Einaudi die in Carre een soloconcert gaf op 7 december…

In mijn hart zweefden akkoorden ze dansten van vreugde, maar bij het verdriet verstilden alle klanken. In mijn hart klinkt nu een lied vol met warme zachte tonen, samenspel van het gelukkig zijn.…

En menigeen en een en een Van homogeen naar molensteen Eerst vrij en blij dan zij aan zij Een eendenei en weer een ei en Dan nog een en dan alleen Van luchtkasteel naar groen en geel Van zielsveel naar pikhouweel Meestentijd steeds weer strijd Van sluitertijd naar eenzaamheid Machtssystemen afscheidnemen Van lief naar leed naar hartenkreet…

In gedachten hoor ik nog jouw stem, tussen de chaos in mijn hoofd van het niet begrijpen, droefheid in mijn hart voelt als muziek zonder klanken.…

Helder en brons van toon klinken de klanken uit de klokkentoren van de kathedraal, zijn dat werkelijk de engelen die zingen? ja, het is een zich steeds herhalend verhaal.…

hoe kan je onmenselijkheid begrijpen wreedheid nog dieper dan zonder grenzen stilte in alle mogelijke vormen wanneer de dood er niet meer toe doet het kan niet ik zwijg uit respect meer dan één minuut 1,1 miljoen keer ween ik zwart Auschwitz-Birkenau 20 februari 2012 (4)…

ik zag hoe je handen voorzichtig stukjes oude weerspannigheid weghaalden uit het monument van je jeugd het waren deugd en gehoorzaamheid die jouw lang hadden gedragen in een vaste wereld met een huiselijke toon vertrouwen in een met positief elan behangen maatschappij tot daar de jeugd met bloemen liefde en plezier ging…

om te schieten vleugels kon ik vliegen Maar: geen vliegbrevet aktes nul slechts oud geld en dikke sigaren en lullen maar desnoods bij gebrek aan mens tot de sterrenschaar…

En zullen we daarna samen Ruimte reserveren voor herinneringen ? Aan de momenten die nog komen ? Aan pannenkoeken, laarzen en een oude jas ? Aan oevers, bossen en een duinpan ? Zal jou herinnering dezelfde zijn als de mijne ? En mijn herinnering dezelfde als die van jou ? Nadat jaren zijn voorbijgegaan ?…