Alle inzendingen over onvoltooid OR liefde OR verleden

wij zagen de rouwstoet in passeren keken elkaar aan legden voorzichtig de kaarten op tafel waarop onze gedachten staan een eerst bericht verschrikt gezicht familie en gezin tal van regelingen die gelijk beginnen in ongekend perspectief heden en een nog onvoltooid verleden verstaan de toekomst niet verdriet en verlies het…

Je denkt ik heb het al in handen Het grote gat onder het teken van de vraag Maar het glipt onzeker glijdend richting duisternis De toekomst wacht wijd open en vol vragen Onvoltooide brand van liefde en van wonden Ouderdom fronst gerimpeld zonder tanden Onvermijdelijke dood het einde van het aanstaande…

verleden hij was koning - ongezien voor mij een nieuwe God misschien Zag er zijn handen in het donker eens zo leeg hij had geen zorgen onvoltooid was er de God die er mijn aanblik had gezien…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

zal ik er nog zijn als jij over mij heen zult kijken en dat wat komt, ziet als onvoltooid dat jij in je verwachtingen het thans begrensde ergens, waar dan ook, zal mogen verrijken is het gras dan nog groen zoals wij dat nu teder betreden en mijn avond niet lijkt vervallen in een vergeten verleden weet je dan nog dat je danste spontaan…

Reizen en zwerven Elke keer weer onvoltooid Mooiheid van een droom.…

Het rouwproces voltooide zich in zwijgen en een onvoltooide brief, vond een weg in dromen die je niet kon beschrijven het graf was stil met de bloemen een kind van jouw liefde zong een lied zo blij was je in het liefdeshart gekomen dat je oude schoenen in de sneeuw konden lopen zonder zelfs het minste spoor van verdriet in een andere taal…

En klein dalen vanuit de hoogte meeuwen neer op je handen die het brood verdelen Dan laat eindelijk over de eeuwen heen een stem zich uit een verte horen: "Een vrouw, een man, een paradijs verloren" en loop ik door de wereld wit en wijd terwijl ik weet dat slechts voor werkwoorden bestaat een onvoltooid en niet verleden tijd.…

In de nog te spelen tijd is alles nog te winnen, blijven levens open en letterlijk onvoltooid.…

Beschaamd om de onvoltooide dromen ben ik het kind dat geen schuld kent alleen de warmte van een hart…

Hol in de lege kamer vol met emoties Eenzaam verslagen verminkt met pijn Ziet hij haar poserend op erotische foto Weet hij, zij zal nooit meer de zijne zijn Verlaten heeft zij van een op andere dag Ging voor die ander omdat het aan hem lag Vlammen schroeien in verscheurend verdriet Machteloos gilt zijn lichaam, zij niet, zij niet Zweverig…

Zij doet mij denken aan jou de Hurkende vrouw* Een onvoltooid werk van Auguste Rodin Uit de tweede helft Negentiende eeuw 'k Zie in jou haar dwaling hier Terwijl mijn hand jouw Mooie borst beroert Moe, doch niet echt voldaan Glijdt haar hoofd heel zacht Totaal onverwacht Langzaam op haar rechterknie Terwijl de schaduw In volle glorie…

éen rode knop tooit nog de uitgebloeide stokroos geen bij zal komen haar bloei is bevroren door bijtende nachtvorst een heroïnehoertje sterft door een overdosis zij is uitgetippeld haar naam is Roos…

Ik zwijg omdat ik sprekend niet ben te voeren een eerste schreeuw waarin de boeken opengaan die mij gelezen hebben voordat ik kwam, uit een onvoltooide schrift dat vroeger licht gaf.…

bliksemslag soms als bloementooi en uiteindelijk de littekens van verval achterlaat, maar in het binnenste blijft het wroeten, het zaad in de kiem van rusteloze wensen gedragen door de hoop en getroffen door dezelfde onovertroffen koppigheid, het mechanisme van overleving, waarmee illusies zich staande houden, soms reëel en vaak onvoltooid…

Ze kon slechts zuchten, haar liefde was onvoltooid. Ondanks de juiste wind, was hij verder van haar dan ooit.…

Een meesterlijk plan onvoltooid. Kramp van het lachen naar bushokjesdames. Even was er een interactie voorbij.…

Voltooid verleden, nu, onvoltooide toekomst. Zonet kwam ook het geluk binnen. Onhoorbaar, door het openstaande raam. Stille nacht, heilige nacht.…

de tijdgeest verdampt de treden de ruimte vult zich met gebroken stemmen vermomt in watten een blik die oplicht onvoltooide herkenning er kleven beelden aan haar handen, album van de geest, bladeren verwaaien in winden die haar zijn ontvallen schaduw die de toekomst leest ze slaat de dageraad om klapwiekt het verleden dicht…

je stopte want hij raakte je, de steen je kon er niet langsheen zijn oppervlak weerkaatste heden, in groeven nestelde verleden kruimels tijd die windlicht zijn vergaard humus die weer aarde maakt je hand volgt sporen van de dood en weer herboren worden, de opdracht onvoltooid geen eeuwen weggegooid in jaren hangt ervaren van het…

O Liefde! Ik wacht op jou! Mijn koren is rijp en ik ben niet bang. Nee,niet de Dood...maar jij. Jij draagt de zeis in je hand.…

onbeholpen in mijn praten onbegrepen bovendien onbedachtzaam in mijn laten onberekend in mijn zien ongevoelig in mijn zinnen ongemerkt in mijn zijn ongeduldig in mijn minnen ongelukkig in mijn pijn onvermoeibaar in mijn ogen onvoldragen in mijn hart onverklaarbaar mijn vermogen onverzadigd in mijn smart onbekommerd in mijn zorgen…

Eerst misgunde ik mij die waarheid, er bestaat geen wereld in gelijkheid, nooit een schoonheid zonder broosheid naast de dood, verspeel de tijd met zijn energie niet want alles blijft in wezen onvoltooid.…

In z’n afgespeelde tijd is nog niets verloren, blijven levens open en onvoltooid.…

een onderhuidse droomwereld blinkt de loper die de teleurstelling van doof – en blindheid met euforie opent en nivelleert een dagelijkse strijd, de stroom waarin ik mezelf blijf bedotten in de as van zwart en wit waaruit ik adem haal, liggen de onverwachte kansen te rotten zonder een olijftak in de bek en met pek en veren op het onvoltooide…

turend naar respijt in schaduw van voltooid van ooit, op speelvelden in slagorden uit het zicht getoornde huid, onbezittelijk strak van aanraking op snijpunten in uitersten gedreven naar de rand de tand, of verhoornde tijd waar letters lekken langs nerven van het blad beschreven, niet waterdicht ik staar naar een zon die het licht…

kind wat ik niet ken, in het idioom van het leven is het moeilijk in te schatten op welke oprechtste schouder je het tehuis van weemoed vindt, Gun mij de energie, er bestaat geen wereld zonder droom, sterk of broos in eigen wetten wint de dood als groter aandeelhouder in de nog te spelen tijd lijkt niets verloren, blijft open en onvoltooid…

Verleden zaait onrust in mijn gesloten hart niets wat het nu sust echt alles is verward Verleden zaait onrust niet weten wat te doen nu liefde mijn hart kust met een eerlijke zoen Verleden zaait onrust ziet alleen maar de pijn iets wat me verontrust alsof het niet mooi kan zijn Verleden zaait onrust liefde pak mijn hand maak me van…