Alle inzendingen over oudjaar OR vergankelijkheid OR tijd

is de bewering van; ' aan alles komt een eind ' ik zal er nooit aan wennen afscheid nemen van mensen en de dingen die voorbijgaan natuurlijk zijn er de herinneringen maar ook die zullen spoedig vervagen in mist van tijd rest ons slechts het berusten en het gedogen van vergankelijkheid…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Hoe vergankelijk is alles, het leven, de éne dag nog volop genieten, van alle genoegens gegeven, het volgend moment zónder afscheid of aanwijsbaar moment is het voorbij..... Hoe vergankelijk is het leven?…

Nu de eerste dode weer gevallen is - bij een grimmig feest - Is alles weer gewoon, is Alles weer zoals het hoort, Is de angst voor het nieuwe, Voor het onbekende, al weer geluwd En is het oude jaar Zonder ook maar een zucht Opnieuw begonnen Inspiratie: Oudjaar, Moordrecht…

Zo tussen Kerstmis en Oudjaar dan is het buiten stil. Over de velden ligt een sluier alsof die mij zeggen wil: bedek, vergeet wat is geweest en til gedachten op naar nieuw, toe kijk nog eens, probeer het, vol verwachting, als een kind naar al het nieuwe wat nog komen gaat. -----------------------------------…

de oude zanger heeft het in een chanson over vergankelijkheid die hem is aan te zien de tand des tijds heeft hem doorgroefd en getaand maar zijn stem klinkt nog als vanouds het timbre maakt je warm van binnen en kent de kunst van het ontroeren melancholie ligt op de loer om je te Aznavouren...…

soms ben ik triest over verloop van tijd want alles raakt op soms ben ik moe moe van triestheid omdat ik altijd maar vergeefs en amechtig probeer aan te klampen voor een plek in de trein die eeuwigheid heet hier op het drukke perron van de vergankelijkheid sta ik naamloos tussen passanten…

Het is de tijd. ---------------------------- uit: 'Op het oog', 2004.…

Als fijn zand ongrijpbaar glipt elke tik die ik hoor onbeïnvloedbaar qua snelheid tussen mijn vingers door Ook al duurt een feest veel langer dan een halfuur tandartsstoel de klok maakt duidelijk onderscheid door wat ik wezenlijk voel Wat mij vooral zo opvalt is dat een gebeurtenis als dopen of met elkaar trouwen, voelt alsof dat voor…

Duizenden sterren achter dichte ogen Met vleugels stram En snavel in papieren veren Dromend van zon Zoekend naar wat goed is Een boom strekt zijn takken uit Ze vallen Bladeren van vroeger Ze vallen Zomaar zonder pardon…

en ik onrustig in mijn stoel als aan het sterfbed van een dierbare zoekend naar telkens weer verkeerde woorden de vergankelijkheid opgediend compleet met garnituur…

De zandloper is omgedraaid en je weet het niet, of je doet alsof je het niet weet. De zomer- bloemen zijn zo mooi en vertellen iets anders. Dat ze willen kleuren en geuren ; de mensen verheugen met licht. Toch gaan de uren voorbij, de dagen waarop je aan weinig anders denkt dan dat het zomer is en dat je mag genieten. De zandloper is echter…

Alles gaat weg naar de tijd - 1 graankorrel gemaakt van steen valt vaker uiteen in je buik. Je praat de dood rond - een sleutel tot leven in een ander soort wereld, waar levenden zich ook zonder moeder luidruchtig openbaren.…

In de lucht weerklinkt het geluid van ganzen de letter die ze vormen tijdens hun hemelreis is meteen het begin van vergankelijkheid de zomer is dood leve de herfst…

Lang zitten kijken hoe de verkankerde stam van de oude vlier verbrandde niet na te vertellen dit trage eenzelvige afscheid deze vanzelfsprekende geboorte van as en niet te rijmen hoe onderwijl naast de tijd in een belendend dichtgesneeuwd heden de zevenslaper ontwaakte en de radio het lied zong van de fonkelende beker en hoe later de witte…

(de dichter kijkt) de wortel ziet er niet uit niet te verkopen het loof bijna verwelkt zeg maar gerust verlopen door iemand neergelegd op een verweerde plek van vergankelijkheid maar als je goed kijkt proef je warempel nog iets dat lijkt op een vorm van gelukzaligheid…

het plaatje zegt veel de klompen daargelaten moeder de vrouw in een stoel met het schort stijf gesteven harmonie van jaren her weergegeven in het zwart/wit van een lang vervlogen tijd…

Klei is eigenlijk het enige dat helpt in een eeuw van afbraak en wederopbouw in een eeuw waarin niet alleen de schoonheid niet schoonheid alleen haar gezicht heeft verbrand in een eeuw die ieder van ons baarde, grootbracht en voedde, een eeuw weer van doorbraak en woede een eeuw die ons doorgaf tot waar we staan, in een moegeprezen moegestreden…

(wie kent hem nog..?) de overwegwachter haalde de bomen neer en vroeg terloops of ik een open haard had…

wat verdwijnt komt nooit terug het zijn de foto's die getuigen van weleer... we weten dat niets blijft zoals het is maar dat doet niets af aan de pijn en 't gevoel van dat het wel wat snel ging…

wij filosoferen dikwijls over het eeuwige leven dit tegen beter weten in omdat we goed beseffen dat het lichaam het niet aan kan…

Wees sterker dan de trekkracht van de tijd: het jaar loopt af, laat niet de zonnewende je zelfbeklag versterken tot ellende en stop op tijd je cyclische verwijt dat je het niet ziet zitten, 't is te zwaar; je weet precies hoe 't oude lied gaat klinken straks spoelt je zelfrespect door rook en drinken weer naar het zelfgemaakte spook: oudjaar…

Het vreugdevuur met oudjaar was te hoog, De toren die vervaarlijk stond te fikken, Bleek deze week fataal voor mevrouw Krikke, Op beeld sprak zij een trieste epiloog. Nu zoekt Den Haag dus naarstig naar een ander, Maar alsjeblieft, toe, níet die Alexander.…

zij zag zijn ogen achter het glas van de helm geen maskerade maar wel een glimlach die zijn masker open brak zij zag zijn ogen zij wist wie hij was wie achter dat masker zat zij zagen elkaar glimlach in de storm in vergankelijke tijd de diepe stilte…

Vandaag kust mijn leven de dood wakker De tijd van afscheid komt dichterbij Het vergankelijke sterft in dit uur In deze roes zweef ik mijn leven voorbij Beloof me maar niets ik zou het onmogelijke van je vragen Beloof me maar niets het is anders zó moeilijk te dragen Het is oké laat me nu maar los en dolend mijn zoektocht ingaan Het is…

Het is vandaag de kortste dag hierna gaan de dagen weer lengen steeds meer licht in donkere dagen want vanaf 5 december tot 13 februari is voor mij een zware, donkere tijd met Sinterklaas, Kerstavond, nacht, de Kerstdagen, Oud- en Nieuw en mijn geboortedag de 12e dat laatste wordt niet meer gevierd met oudjaar zit ik vuurwerkvrij in Spanje…

Wij moeten blijven hopen, landgenoten, Hetgeen wij met oudjaar vast zullen doen; Dan hopen wij op minstens 1 miljoen Als rendement van onze dure loten. En is het oude jaar daarna voorbij Dan wordt het nieuwe weer een loterij.…

Een nieuwjaar is aangebroken maar ik zie geen verschil afscheid nemen van het oudjaar was voor mij maar een afscheid nemen van een dag vuurwerk en dergelijke zorgen maar voor ellende het veroorzaakt maar pijn en rotzooi Het enige waar ik dankbaar voor ben is dat mijn dierbaren nog leven en niet voor pijn en rotzooi in mijn hoofd zorgen.....…

Wij moeten blijven hopen, landgenoten, Hetgeen wij met oudjaar vast zullen doen; Dan hopen wij op minstens 1 miljoen Als rendement van onze dure loten. En is het oude jaar daarna voorbij Dan wordt het nieuwe weer een loterij.…