Alle inzendingen over pijn OR spijt

zal ik niet meer degene zijn, waar je bij kunt schuilen, en kom je om van spijt, en schuldgevoel... Ooit komt 'n moment, waarin jij zult verlangen, naar mijn momenten van warmte en geborgenheid... je voelt je nu in mijn web gevangen, maar mijn liefde en aandacht, raak je steeds meer kwijt...…

In ons donker nu, wacht in de verte geen blaffende hond. Zelfs de vogels zingen niet. En hebben de buren zonder woorden hun kinderen in diepe stilte naar bed gebracht. En is de wind uitgewaaid en heeft de gedoofde zon er miljoenen sterren rondgezaaid. Geluidloos is deze nacht. Om onbegrijpelijk zacht, het klinken van je verloren…

Je had iets gemist, tot je verdriet, Je ging het nog eens overdoen. Herinnering ligt in het verschiet. Desondanks is het heden niet De toekomst van toen.…

Je sliep tussen de lakens van mijn spijt. 't Is schandelijk en toch durf ik beweren: misschien was ik je toen zelfs liever kwijt.…

Door die spijt gaan al mijn gevoelens eraan Het leven gaat zo snel Zonder jou is het maar een hel Ik heb je laten gaan Nu ben je ver hiervandaan…

De reden daar gebleven excuses over tijd rest mij dan die gedachte vrij vertaald: Spijt.…

Erkentenis en spijt komen in de praktijk meestal te laat; vandaar, dat ik zo nu en dan vol liefde met jou praat. Een link van respect en begrip naar gene zijde. Te laat is nooit definitief of onherroepelijk. Dit jaar zou je 100 zijn, Pa…

In alle rampspoed was 't ons ontgaan We weten nóg niet hoe het kon gebeuren Maar dat we deze misser zéér betreuren Daarvan kunt u wat ons betreft op aan Want hoe je ook zo'n bloedbad wendt of keert Het grootste slachtoffer is altijd Geert ! ------ Wilders haalt vandaag fel uit naar alle ' linksigen…

gleden haar tranen op ‘t zachte gras Van zijn voornemens gaf hij al blijk toen zijn hand tastte tussen haar jas Toen de zon stierf in die kille nacht verrichtte hij zijn misdrijf in ‘t gras Terwijl het slachtoffer van zijn jacht stil snikte vanachter haar brillenglas De ene hand bedekte haar de mond de andere knuist ontnam haar lucht Spijt…

als je blik mijn ziel splijt de tranen in mijn ogen die jou zien niet te stoppen zijn het einde van de horizon de sterren zwart zijn heb ik spijt spijt als je in je dapperheid rode wangen krijgt en je de tranen in je ogen verbergt ach lief je bent zo mooi…

Leg je vinger op mijn herinneringen, strooi zout over mijn mond. Knipper. Zeg ridicuul, twee keer. Vergeet me gaan en komen, vergeef mijn zijn, mijn vorm en wees bij mij. Verloren.…

Het spijt me, ik kan alleen met hart en ziel leven... het spijt me, als ik teveel geef wat jij niet hetzelfde beleeft... het spijt me, voor mijn diepe liefde en verdriet, het is Alles, wat ik zien liet; het is mijn liefde.…

Jouw kus, dat jij niet ook ‘verdomme’ riep, waarom gaf jij niet onze pijnen weer! [dizain bij onderstaand olieverfschilderij van Harald Calle]…

Voor excuses is het nooit te laat, voor sorry zeggen eveneens, toch is de mens niet in staat gebleken, op de knieën te gaan om gewoon te zeggen, “het spijt me” wat je is aangedaan, nee, daar moeten eerst jaren overheen gaan, vooraleer men zeggen kan, ik zat wel zo vreselijk fout, niet dan?…

Het spijt mij, ik heb zo’n vreselijke spijt als ik mij aan het snijden heb overgegeven Lees het relaas van mijn bloederige strijd, die ik hieronder voor je heb weergegeven Het begon allemaal, als altijd, in onze klas toen niemand nog iets van mij wilde weten Mijn hart weende en ik gaf mezelf een kras doch de leraar riep: Wat zit jij uit te…

spijt beweegt en verplaatst zich niet spijt laat zich beter omschrijven als vastgezet verdriet…

traantjes weg moet pinken ik weet hoe laag u kunt zinken. jammer dat u mij nooit heeft kunnen doen zwijgen U bent het kwaad en het is te lezen in troebele ogen U grijpt ziektes aan, verzint ter plekke verhalen die ons hier bekend zijn en toch heel anders zijn verlopen ik weet dat u vloekt om eigen loslippigheid ja ja, daarvan heeft u nu wel spijt…

Woorden gaan als een vergeet-mij-nietje. Behalve de zin die nooit is uitgesproken. Alles naar de kant in een hoek geveegd. Het hart met de schouders ineengedoken. Als schaamte of misschien onwetendheid. Het woord dat onopgelost blijft knagen. Een terugkerende onbeschrijfelijke steek. Het woord dat je blijvend mee moet dragen.…

- zeker nog een twee vrouwen heb ik liefgehad die mijn gemoed zo hebben weten te graveren dat ik opgeruimd terug kan blikken zonder spijt - maar dat ik jou verliet bleek verkeerd ingeschat Tijd was niet bij machte hier te triomferen: jij won het van de drang naar ongebondenheid -…

niet eerder heb gezien dat ik blind was door woede spijt, omdat ik anders had gedaan misschien…

Dat in gemelijke grillen ik mijn dagen kon verspillen, dat ik haar voorbijgegaan of een steen daar had gestaan, dat ik heel mijn zondig leven heb gekregen zonder geven, dat mij alles heeft gesmaakt, dat ik niets heb uitgebraakt, dat ik niet kan herbeginnen haar te dienen, haar te minnen…

Het zal je altijd spijten, bij een verkeerd genomen besluit, het zal je altijd bijblijven, en soms, heel soms kom je er niet meer uit! Een verkeerd genomen beslissing veranderd je leven desastreus, echter je leert ervan geloof me maar heus!…

Vandaag was achteraf de dag van Spijt Het speet Henk Kamp alsnog van al die scheuren De hockeygluurder zei het te betreuren De afperser is zijn geheugen kwijt Het zijn drie meelijwekkende gevallen Het spijt me, ik geloof ze geen van allen.…

Voor de verkiezingen, nog net op tijd Zegt Kamp dat hij nu overloopt van spijt, Met ogen zoals die van trouwe honden, Hij moest dat van Mark Rutte even zeggen - Henk Kamp was dat vergeten uit te leggen.…

je wilt misschien iets niet weten omdat je alles al weet elk nieuw gegeven heeft geen toegang toch weet je ergens dat je niet wilt weten je hebt al de pijn gevoeld van wat je zou voelen als je niet wist wat de vogels doen als ze gewoon maar wegvliegen daar gaan ze daar gaan ze zie ze verdwijnen naar de einder zoveel spijt…

Niets .... spijt ........ me. En net dat is toch zo mooi!…

Roep me als je verstijft Roep me als je mond niet meer sluit en ik zal wenen in m’n graf voor de goede vrouw die ik geen liefde gaf…

ik heb spijt toen ik je uit mijn gedicht haalde, een sprankje hoop die je als lotusbloem mij het wonder van jouw liefde zou leren kennen doch dat gedicht had kantelen waarachter jij je verschanste en hoe ik ook mijn liefdespijlen naar jou schoot, ik miste telkens de evenaar aan het halfrond van jou besmettelijk bestaan waar jij beschutting…

het spijt me dat ik niet was wie je nodig had het spijt me dat ik om je gaf door overmacht getroffen door onoverwinnelijke liefde door mij…

een moord gepleegd op wat had gekund en wat had gemoeten rest mij niets dan rouw…