Alle inzendingen over pijn OR wond

En waar haar scheidende ogen verzinnen wat ze zonder mij genezen als een wond die zijn pijn in woorden verliest en echo's weer laat dwalen en ontwaken in het ritme van het het gebed dat ze zelf het meest vreest.…

En toch zijn er die wond'ren, de kleine vreugden naast je pijn, die zorgen dat je samen nog opgewekt en blij kunt zijn. Probeer maar eens te kijken of ergens weer zo'n lichtstraal valt en zomaar uit de hemel een enk'le klank van vrede schalt.…

Zij zoent de pijn weg van de wonde op zijn knie. Moeder doet het, wie anders, wie, wie?…

poortje open, hond wil niet in kot uitzonderlijke dag één grote beet, hap knap klemmende pijn, open wond zonder nadenken, kwade grote hond.…

Als een pleister Kunnen letters woorden vormen, Die de pijn verzachten, Al is de wond er niet mee weg. Met letters die woorden vormen, Die hele zinnen maken, Kan je zeggen wat je wil, Soms schieten woorden tekort….…

mag ik even met de kleuren van je vlinders spelen je wonden kussen met mijn vleugels van satijn een druppel nectar van je drinken of doet het je nog teveel pijn kom laat maar zien wat is verborgen geef de hemel weer haar blauw bloei je allermooiste geuren de vrucht van deze zomer is geheel voor jou…

nachtzusters zijn de liefste ze sluipen geluidloos binnen op rubberen zolen het hoofdlampje om de nek ze vervangen infusen verbinden wonden trekken bijna pijnloos bloed en fluisteren in je oor ze verzachten koorts en verlichten pijn ze schudden de dekens op en verdwijnen even geluidloos nachtzusters zijn de liefste…

Zou het toch eindelijk waar zijn, dat mijn bloedend hart stelpt zonder pijn. Heb ik een remedie gevonden? Met pleisters van mijn hart heb ik de wonden dichtgeschroeid. Zal de wonde nog open gaan, dat is de vraag. Het toegesnoerde koord met een lus als een galg heb ik ook open gemaakt.…

Zwart en blanken zijn gelijk toen, daarbinnen Zout der wonden, maar als de pijn... en ook nog Wereld van een tengere vrouw: Johanna Zang van de aarde. Gauteng stad van jou en de rest van mijzelf Statig rennen door de gebrande straten Vluchten voor de pijn van geschiedschrijving als Tekens van Holland.…

Ik kan geen postzegels verzamelen ik kan geen vrouwenfoto's verzamelen ik kan geen amourettes kollektioneren en geen wijsheid ik kan niets meer ik kan niets meer Waarom doof ik de lamp niet en ga ik niet te bed Ik wil beproeven naakt te zijn bloot wie weet wel gevroren purper…

Leven trekt sleurt en kleurt maar uiteindelijk kleurt het mijn leven…

Een jaar geleden Verliet je ons Jij wist het Dat de tijd gekomen was Wij beseften het niet Of zagen het niet Het was de hoop Die ons verblindde Het blijft steken Als veel te fel licht Je hebt niet gewacht En dat doet verdomd pijn Men zegt wel eens "De tijd heelt alle wonden" Maar het litteken is er nog En zal steeds zichtbaar blijven…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Tijd heelt alle wonden, zegt men toch, Maar de wond zit er nog. Veel tijd is er al verstreken, Maar er is mij gebleken, Dat de wond steeds groter wordt. Tijd is betrekkelijk kort. Ik word te vaak herinnerd aan vroegere tijd. Nu wordt het tijd, dat het eindelijk slijt.…

Inslagen scheuren het veilig gewaande fort en leggen een oude inhoud bloot van dieper dan diepe lagen, wat met beton gewapend was wankelt op het zwakke fundament…

Waar de geliefden vreemdelingen zijn in oude schaduwen van bittere wonden van nijd en angst is de tijd wat ik wens en niet meer zal vragen als de dood mijn laatste vriend is en alleen een geboren droom mij nog zal laten ontwaken in het licht waarin alles zonder levenskracht bestaat…

Zonde wonde geen verwondering.…

En wie dit als zijn levenslust verkoos, Heeft niets dan wonden en verdriet gekozen.…

Kreten, pijn, een bloedend hart Gemis kan aan je vreten, janken en zeuren. Dit hoofdstuk is afgesloten, mijmerde ik droef Elke minuut was: miserie troef. Het weerzien was dan ook mooi en onbeschrijflijk Niemand scheidt ons nog, geestelijk of lijfelijk.…

die ontspoort in eindigheid, gesloten door de realiteit te beliegen, zich te laten wegen, menigmaal ten onrechte gedacht maar te laat, te veel verwacht, ten leste maar gezwegen, waarin herstel niet werd geheeld, schrik wakker, knieën knikken, gedachten vervliegen waar de stakker dreigt te stikken, tijd om de broosheid van verbeelde wonden…

Men zegt: tijd heelt wonden, edoch wanneer de tijd op is, krijgen wonden geen tijd meer te helen!…

De apen met hun wonden gewogen en te licht bevonden…

Uit de wonde vloeie haar gezangen.…

Ik dool langs niet geheelde wonden, onverwerkte angsten, heimelijke zonden, zacht verdriet, langs mensen die er niet meer zijn. Ik zie ze aan met weemoed en met pijn. Het is de blues.…

letter na letter heelt ze verse wonden waar pijn een handicap wordt. hang ik maar wat in woorden boven het gras tussen twee bomen gebonden aan het touw dat nooit kan breken onder het zuiver gewicht van het lezen en kennis als krieken op te eten.…

Ik heb je pijn gedaan, Maar jij heelt alle wonden. Lichaam, Dankjewel. Toen liever zonder jou, Nu lief ik jou het meest.…

Het beest dat niets ontziet, heelt alle wonden, van vlees en verdriet. Vogels in de morgen. Huilend van geluk en hartzeer, naast haar. Ik ben er weer. Nog wel.…

als los zand door gespreide vingers ontglipt mijn leven telkens weer zoals ik gisteren nog hoopte zo kan ik het niet meer mijn ziel zo overhoop gesmeten zo uit mijn lichaam weggerukt zoals ik gisteren nog liefhad ga ik nu onder pijn gebukt mijn lijf verteerd door smeulend vuur vol littekens en wonden waar ik gisteren nog trots op was…

De verborgen angsten een wond van droge tranen verdriet zonder pijn tegen beter weten in. Met de laatste druppel van de gevallen traan heeft de transparante route een andere lading.…