Alle inzendingen over rijgen

Ik zou versjes kunnen vlechten over de vonkende staartjes in het veld waar in het donker de konijntjes vrij hun gang kunnen gaan en haasje over spelen in het gras Maar wat te doen met de stralende vuren door wentelende wielen voortgejaagd die het veld de maat nemen en zijwaards blind het cordon rijgen, onderweg naar De konijnen zijn…

De wereld verkeert In diepe stille slaap Druilerige dauw Sijpelt nat door Loom, ze dwarrelen Mijn gedachten Voor jou wil'k rijgen Een parelsnoer Eén parel voor vertrouwen Nog eentje voor de trouw Eén parel voor de passie Eentje voor; ik hou van jou In het struikgewas Achter mijn gordijnen Door mijn lief geopend In een royale wenk…

Onzichtbaar, maar pijnlijk voelbaar chaos en pijn in m'n hoofd veroorzaakt door het monster dat migraine heet die me danig van m'n bestaan heeft beroofd en ik dagen niet eet in duisternis gevangen rijg ik de dagen aan elkaar aan bed gebonden als een kluizenaar met bizarre gedachten en slapeloze nachten Maar dan opeens...…

Ik bid de kerk nu de klok te laten zwijgen En haar slagen aan een doofkoord te rijgen Zodat allen het mogen begrijpen, als ze de klokken horen staken, dat die stilte er is om je breekbaarheid te laten zien.…

alsof deze zachte lenteregen jouw afscheidsrede heeft geschreven ik vraag me af of jouw lippen die mij zo vaak hebben beroerd mijn naam nog kunnen spellen of ben ik al vergeten in die massa waarvan je denkt dat die al jouw wensen voedt nu ik weet dat ik je hand op mijn schouder zal moeten missen schreit mijn gebroken ziel en rijg…

in de bijeengeraapte dag verschool zich -een moment alleen wonderlijk hoe zonnevlekken lichtloos rijgen hun kleur slechts wit, hun vorm verweven met de tijd het spijt me dat er veel te kort is, maar mijn tellen zijn secondes die er echt toe doen… een zoen een lach en oh, zoveel verwachting kleiner nog dan weerloos droomt hij in…

woord is vaak balanceren op een onzichtbaar koord het is kiezen tussen waarheid en schemering uitzicht en behoudzucht tussen zwijgen of deinen in vogelvlucht daarbij speelt het gemoed ook een rol en zal op een onvoorspelbaar moment mede bepalen: zijn alle woorden hard of zoet levendig of doods èn weet ik de verzameling te rijgen…

berg bij mijn vuurman heb ik niets te doen dan gelukkig te zijn Om me te vermaken verschijn ik soms als blanke maagd in de wereld voor afgunstige ogen en onhoudbare begeerte om aan den lijve mijzelf als nieuw opnieuw te ontdekken Mijn dag en nacht duren langer dan een mensenjaar van de jongens en de mannen die hun schilden rijgen…

We rijgen de valse starten aaneen tot een aarzelende ren naar de waakvlam in de gaswolk. Ik zie de gevel vervellen en spits mijn oren hoor een flard van een zucht.…

Wat kan ik nu nog verzwijgen over de diepte die me stilde die onder zins-en-delen rilde om rusten aan elkaar te rijgen `t Heerst om jou zo ongekend als een collier uit één geheel puur mineraal minstreel gespeel waarin jij bindend schakel bent Krekel, kikker, brulkonijn mistlichten die kring vervoeren zelfs in wortels onder de grond…

de dagen rijgen zich aaneen geen onverwachte dingen nu ben ik even slecht ter been je hoort mij zelden zingen... de tijd dat ik nog sprong en zong lijkt ver nu achter mij toch is het nog maar kort gelee' dat'k vrolijk was, nu keert het tij...…

de ramen van het Binnenhof te staan rinkelend met bellen en schallend met cymbalen en sprekend in alle talen Ik heb zo’n zin om naar binnen te gaan door gangen te dwalen met rouwkleren aan kloppend op deuren met sloten van goud trappend tegen het hardhouten hout Ik heb zo’n zin om de troon te bestijgen en woedende woorden aan zinnen te rijgen…

Gebakken taal heeft soms een snoet als hoofdletters een rok dragen en lange lussen veters rijgen in op maat gemaakte korsetten dansen volgzinnen ademloos verliezen af en toe grip bij het walsen en keren geven platweg smoel aan lachende letters tussen soms verwrongen woorden wanneer zij zich spontaan verhangen aan een wit gekalkte…

vannacht als wolken dromen rijgen rond een volwassen maan en verlangen in jouw rusteloze lichaam waakt zullen mijn vingertoppen zacht het vurig dagen raken traag zoals de zon stijgt om de baren warm te strelen zal mijn mond jou tot verloren drijven in een bevend eb en vloed maar ik zal volgen en me toevertrouwen aan het ritme van…

Dagen rijgen zich tot ketting van een oorzaak en gevolg, steeds een zelfde serie feiten zonder ooit een nieuw vervolg. Steeds weer lopen dagen vast op datzelfde oud gemis dat opnieuw weer op komt dagen daar het nooit vergeten is.…

Hoe goed zou't zijn nu maar te zwijgen al is ook ons geloof zo klein; We mogen hopen dat we krijgen een beetje vrede, vreugde rijgen aan 't snoer van leed en erge pijn en even ook gelukkig zijn.…

de tranenvangers vangen tranen in flesjes om te koesteren te verzamelen de tranen van verdriet aan een draad te rijgen het boek der tranen verhaalt over echte en onechte tranen mannen en vrouwen witte en zwarte water- landers van mensen ook dierentranen van krokodilachtige aard soms een traan die emotioneel is een olifantentraan…

aan een koord pin het wrakhout op een klip Gaar me bocht in duizend vaten streng de zwarte vlag in top haak ze averechts en schop elke scheepsmaat in het water Steek de zeilen stop het bollen schiet de naalden van de dekken patroon de schoener, kiel tot spriet Stel het anker, lus de dollen lap de meterslange lekken hoos de ruimen, rijg…

het hoogste woord en waren ze niet door de wet beschermd dan hadden we ze vermoord de kukelekuus sans tête gaan altijd maar weer door zoals een ongeremde kar met lood die van een berg afrijdt en het ravijn in glijdt zouden zij oh Heer in het vervolg gaan zwijgen al is ’t een slechts een enkele keer dan hoef ik ze niet aan het mes te rijgen…

de laatste avond van de maand april besloot hij heel zijn leven op papier te zetten bij een goed glas patersbier dus eerst zocht hij in 't laadje naar zijn bril greep toen een pen en met een zenuwtril in stramme vingers vond hij een manier om oude anekdotes met een zwier aaneen te rijgen tot een laatste wil ik wil, zo zei hij met…

Ze draagt de mand van ongeduld, de twijgen botten uit in het licht van haar weerbaarheid waaraan ze de juweeltjes van haar vrije wil zal rijgen de zwartste zijn vervangen, de bittere pil van een universeel verlangen reist mee door de tijd.…

Ik rijd door de brede vleugelslag van de akkers die versnellen als licht geveerde velden in de lijn met de trein de voren op het land zijn lange slagpennen rulle veren het zand bomen verglijden als hoog geplante twijgen om licht aan te rijgen mijn hoofd rust op een kussen van glas ik ben me van geen kwaad bewust zowel achter als voor…

Ik tel de voetstappen naar jouw kamer in het mooie, koude huis, wij praten om te overleven jij en ik, wij rijgen woorden aan elkaar en kijken vooral kijken naar elk gebaar meten de intensiteit van de ogen Wij proberen weer alleen te zijn na alle samen doorgebrachte dagen houden elkaar vast en voelen ons verliezen alsof we nooit hebben bestaan…

Minuten zullen zich weer rijgen tot vele lange uren seconden gaan per tel voorbij en zullen niet lang duren. Dag en nacht , een etmaal steeds maar weer het klokje rond licht en donker wisselen weer van morgen tot aan avondstond.…

Warme handen vlechten gedraaide krullen bloedend gestrikt mijn ogen omhelzen jouw ranke gestalte rijgen jaren aaneen huid op huid straalde leven wandelde hand in hand ooit vol van liefde ik voel schrijnend jouw lach terwijl ik de stilte vandaag zo hoorbaar goed versta staand achter jou lijk ik groter maar voel me oh zo klein…

op deze plek zegt oma kun je reuzen zien gratis in een wolkenfilm en als je goed kijkt heel misschien ook elfen en kabouters dus zie ik hier nieuwsgierig kind in haar van zon vergeven akker voortgedreven door de wind wondermooie wolkpartijen zij rijgen zich in mij aaneen tot prachtige verhalen de reus haalt mij niet in ik zal de reus…

Hoe jij ter taal zwerft in het zwerken van een school woorden met nieuwwassen vlerken het schurkt er aan de regen, het rijpen hijgt er in een rijgen van kransen en de windvlagen die schudden de woorden vallen er als pruimen alsof je voorhoofd het stalen gebinte is je gedachten metalen wind beslaat en al het gesprokene als lood platvalt…

Pendelend tussen de kruisjes van de kuurkalender rijgen de dagen zich in cijferkralen totdat de ketting met een clowntjesslot je halsje siert en hoofddoekvlaggen tonen dat het leven wordt gevierd.…

Ik rijg de zinnen aan elkaar tot een beloftevol gebaar, alleen door mij verwekt. Ik aai de letters van A naar Z, speel met woorden. Ik gebruik die gave die ik bezit.…

Ik zou ze-n-an ´n touwetje rijge, Ik zou ze kuipen in een vat ... Och, als ik alle mooie meissies had! Als ik dood ben, zullen ze mij begrave... Ze zullen mij naar ´t kerrikhof toe drage. Ze zullen schrijven op m´n graf: ´Hier ligt de jonkman die alle mooie meissies liefhad!´…