Alle inzendingen over scheur

ik snoei takken van mijn stam en maak het zicht weer vrij eens was ik blij met iedere loot die uit mijn bast vol levenslust ontsproot ze bladerden snel door de jaren ik heb ze niet voor storm of regen willen sparen ik scheur in kraak en breek wil nu de horizon weer zien waar ik als eersteling naar keek…

het eerste blaadje onbeschreven maagdelijk in het wit ik schrijf mijn woorden overdreven feestelijk in gelid na regel zeven als vanzelf rommelig wordt het sleur en in de buurt van regel elf dusdanig dat ik scheur *met een knipoog naar “writers’ block” van Helen Josephs…

Ik sla de kamer kort en klein Scheur de bank tot pulver De tafel moet een bijl verduren Breek de tussen- muren uit Ook als deze dragend zijn Zij komt thuis en ziet hoe leuk de lamp kleurt bij het aardewerk alvorens ze de troep opmerkt Dat is Hoe Vrouwen Zijn…

gebarsten druppels blijdschap vloeien traag voelbaar sijpelend weg het glas eens zo helder van klank is dof geworden kan de wijn niet meer omvatten, die door de scheuren weggelopen is. door de spleten dringt de wijn de droesem blijft dit sterven doet geen pijn…

Als je zo doorgaat is het leven een sleur terwijl boten varen, gezinnen scheuren Genoten door vaders met zonen genietend in de kuip. Getogen om te geloven in Jezus Christus. Alles is hoe je het niet gewild had en toch pak je de draad weer op stop met denken doorbreek de lus.…

ze voelt zich naakt en koud de ongebroken duisternis vertrekt geen spier waar scheuren in het hout wat hars laten geuren druipt deemoedig nog een laatste zucht de lucht is stil haar lichaam kromt kortzichtig rond haar oude kleuren…

Kaaljager met Je kale kop, Ogen die de Blik van de Idioot in Jou verraden - Zonder verstand Maar met auto Scheur jij Daag'lijks Over 's Heren wegen En breng je Het leven van Alle anderen En ook jezelf In gevaar Hufter met de Dood in je ogen…

De juiste spreidstand vinden, zonder je te scheuren, en niemand kan zo heel precies je vingers plooien. Dat moet je zelf, tot je eindelijk dat ene punt, net over de band, die unieke ace van woorden slaat. Misschien met sprong, misschien fluweel.…

zo weinig winter maakt schaatsen tot diep verlangen naar prachtig ijs of zelfs maar rommelig vol scheuren en wakken maar je schaatst wel ergens moet er dan toch de volmaakte ijsvloer zijn die zingt bij elke slag in de verte de kerktorens bijna zweef je op je schaatsen…

Straks gaan ze m’n pensioentje nóg meer korten Het moet niet gekker worden in Den Haag De pot zit vol maar toch moet het omlaag Met dank aan Jetta Klijnsma en consorten Ik pak mijn diesel en scheur uit protest in korte broek en laarzen door Nieuw-West…

Op 'warp speed' door het universum scheuren, 'First contact' maken met een nieuwe soort, Ontspanning op het 'holodeck' aan boord, En nevels, 'wormholes', in de vreemdste kleuren. Zo blijft de mens steeds in ontwikkeling, Door driest te gaan waar niemand eerder ging.…

we hebben ruimte nodig om te kunnen wandelen oude gedachten op te graven ze in kleine stukken scheuren met zachte handen herplanten en nieuw jong leven in te blazen we hebben wandelruimte nodig om in onze hoofden opnieuw ergens heen te kunnen gaan…

steil boven de cassave akker explodereert de zon ziel en lichaam scheuren uiteen in doornige entiteiten striemende pijn overwoekert haar geschonden lichaam tergend traag kruipen de minuten tegen een steile helling tijd heelt geen wonden…

Dicht de dijken, moet je kijken, hele scheuren in de grond Iedereen staat toe te kijken hoe het water de dijk verslond Nederland ligt onder water De zeespiegel hoger dan het land Eén grote dijk moet het omgeven, is tegen water wel een dijk bestand…

Je kunt niet meer verder brand in je longen angst slaat je lam je wordt besprongen Grommend gehijg geen poten, geen handen honger in het maanlicht druipt tussen tanden Vlijmscherpe pijn doorboort eindigt angst in gebeuren het kraken van je botten het gevoel te scheuren…

ik voel het scheuren van de lucht nog voor een siddering mijn lijf heeft kunnen beroeren het broeide al langer sluimerde in stilte en zeilde regelrecht af op een ontlading -je ogen bliksemen- gedonder schudt me wakker een lichtflits opent mijn ogen en deze keer breekt het de nacht in meer stukken dan ik lijmen kan…

De wankeling van dingen ligt als scheuren in het ijs vlak voor de voeten dicht onder het oppervlak van hoe het eigenlijk zou moeten zijn: een baan van gloeiend wit en schittering van licht solide woorden bloeiend als jasmijn die witte geur van trouw en hoop en droom en nooit teleur.…

en toch juist de rafels hechten strak gesneden zomen rechten slechts wat afstand schept als onzekere tijd gaten in de eenheid bijt overspannen zich de scheuren waar juist een sleetse draad afwijkend naar een ander reikt aanpassing is geen glad gebeuren…

'n wijnklimaatkast, waterproof tv om 8.00 uur opent Bijenkorf de deuren waarna u weer bh's kapot kan scheuren want anders loopt een ander er maar mee maar ik begin me toch wel af te vragen wanneer 't al die dwazen eens gaat dagen…

Ik droomde dat ik schreef met inkt in kleuren die tot dan toe niemand eerder had gezien op een papier zo delicaat geschept dat het al bij de eerste aanblik van een mens kon scheuren zodoende schreef ik in een nieuwe taal zó treffend en verfijnd dat bij de juiste uitspraak woord en stilte niet te onderscheiden zijn.…

Een duister brommen dat, als teken aan de wand, scheuren maakt. Het raakt, als de lepel in de koffie, roerend. Metaal en keramiek als Romeo en zijn Julia. "Suiker?" hoort hij zichzelf vragen. Het antwoord smelt al op zijn tong. Het balkon verlaten in de zon. De dagen in de vla verdronken.…

ik ben de koude zat roer de trom op een bevroren regenton ontwaak maar kikkers uit de winterslaap en kwaak het voorjaar aan kom knollen scheur je ronding open laat de eerste lentekleuren lopen ruik de onmiskenbaar nieuwe geuren van het pasgeboren pril seizoen…

’t Is iets wat je maar zelden zal gebeuren Je komt uit Spanje terug, relaxed en chill Ineens zet de piloot het vliegtuig stil En moet je Johans posters helpen scheuren Voor vijven graag – het lijkt een Lanting-klucht Te land, ter zee en nét nog in de lucht…

het krimpt ineen bij elke leugen komt met scheuren thuis en blauw, wat heb ik uitgevreten? als het me goed wil heugen heb ik me als een dolle hond in m'n eigen staart gebeten…

ik voel het scheuren van de lucht nog voor een siddering mijn lijf kan laten verstijven het broeide al langer, sluimerde in stilte zeilde regelrecht af op een ontlading -je ogen bliksemen- gedonder schudt wakker een lichtflits opent ogen en deze keer breekt de nacht in meer stukken dan ik lijmen kan…

In een papiertje met vier vouwen zit er eentje met maar twee op het randje zit wat plaksel likken verzenden maar woorden worden nu gedragen naar jou toe open scheuren en dan lezen de inhoud doet er heel veel toe een levensteken van je minnaar slechts vier woordjes lang…

Het aardgas uit Groningen Levert de staat veel baat En scheuren in woningen Als een aardbeving toeslaat Geen nood aan de man Roept de betrokken NAM Een pleister staat te wachten Om de pijn te verzachten Een waardeloze hypotheek Brengt echter tranen en verdriet Bij gezinnen van streek want Verhuizen kunnen ze niet…

Na Pinksteren is ’t buffelen en kwijnen Tot aan de Top 2000 nooit meer vrij Maar met Louis van Gaal als roi soleil Gaan onze boys de zon steeds laten schijnen Wij vlaggen onze achterruit potdicht En scheuren juichend door oranje licht…

Trijntje trekt haar scheur straks open met een jurk, tis ongehoord. Ben benieuwd hoe dit gaat lopen: als onze Trijn maar niet ontspoort en heel Nederland moet Wenen...…

nee ik vervel niet meer geen nieuwe roze huid die jeugdigheid naar buiten uit scheur stukjes leven die ooit geluk hebben gegeven zo uit mijn vel het schoont verlost me van herinnering maar gloeit na als hel zo raak ik de kern voel me in genaakbaarheid zo ferm want ik ben gelukkig alle ballast kwijt…