Alle inzendingen over schilderen OR waddenzee

rook sleepte zich uit haar longen pure malt druppelde in haar keel miles blies zijn giftig koper in haar handen er was geen ontkomen meer aan deze nacht ze bood geen weerstand gaf zich over met getrokken borstels regen viel wind stak op vuur in haar zeegroene ogen koningsblauw loste op in karmijnrood ze danste alsof het nooit nog…

je fonkelde als vuur in glazen vol met dromen de druiven rijpten zuur maar uit het bocht dat zijn herinneringen gistten fermenteerde liefde puur troebelheid vermistte de verspilde jaren zon op dronk nasmaak van de eikenhouten fusten herkenbaar aan de fles werd je geschonken aan de tong je was nog jong door onbedaren het etiket gaf…

het doek is wit een maagdmodel nog niet geopend het licht nog fel een schets met scherpe punt geëtst om tekening te geven met reliëf dat roze scheurt vulbaar openbloeit en in contouren groeit van pijn naar samenzijn creatie roept de schilder als hij zijn model verkleurt en wegzet in een hoek waar op de grond de druppels bloed…

nadat ik met de regen de woestijn bezoek probeer ik op mijn schildersdoek de ééndagsbloei te vangen het zal er weer om spannen of ik alle kleuren krijg die de natuur voorhanden heeft omdat ze vier seizoenen geeft slechts uren zal een jaar gaan duren waarin de lente zomert en de herfst oogst, de lange winter alles weer verdroogt…

je bent mijn lentekoningin en zonnebloemt tegen het groen van de cypressen je glooit de heuvels tegen blauw, verstrooit de zon in ochtenddauw als water lijnen raakt de scherpte in kleur vervaagt komt harmonie naar voren in rijpend geel penseel je zacht het wuiven van het koren wolken zijn geboren gelijnd uit losse hand warmte…

ik zie zachtheid in een sterk profiel schaduw duidt de randen van je ziel je ogen glanzen en de bloemenkransen dansen op muziek liefde in triptiek mijn paletten klaar de kleuren gescheiden nog zijn vormen en beelden bescheiden ik schilder magie met tijd die verdwijnt jij verschijnt op het doek in het rood van de morgen…

toen door naar schilderijen keek werd zij gezien door koot een schilder die zoals het leek dr mocht ze was een stoot die schilder koot bekoord door door vroeg waar ze van bestond ze zei ik draag gedichten voor ik schilder met de mond dit schept een band zei hij terstond hetgeen ie toe wou lichten hij vroeg daarom hoe zij het vond dat…

van rood ik schilder weer omdat het dichten aan me vreet mijn nachten eist en daarvoor niets fatsoenlijks aan me geeft ik schilder nu gedichten omdat ik anders ga ontwrichten met gedachten aan penselen kleef…

van rood ik schilder weer omdat het dichten aan me vreet mijn nachten eist en daarvoor nog geen juwelen geeft ik schilder nu gedichten zal hun kleuren goed belichten penseel wat ik beleef…

Ik ben de berg ik schilder en vertel probeer het wonder vast te leggen de geheime kracht die alles verbindt als ik de berg schilder ben ik het bos de levensadem ik ben de rots de levenskracht ik ben de sneeuw volkomen rein Ik ben de berg het leven zelf ik voel de verbinding tussen alles wat is en ooit zal zijn er is geen…

zoals de schilder zichzelf ziet als koe de weide is het leven waarop hij terugkijkt waarin hij graast en nog iets achterlaat als bijdrage voor de vergankelijkheid de schilder is de kwast en de penseelstreek tegelijk hij klampt zich vast aan z'n expressie geeft gehoor aan drang naar iets dat niet meer is of het moet afscheid zijn…

dat Grönnen door ook maar een beetje Wad niet serieus wordt ingeschat zijn de Zuiderduintjes - eiland tussen wadden en dijken In stad en ommeland denken ze niet eens zozeer klinkt niet als één het zijn er vast meer Eerder wordt verder gezocht ten zuiden doordouwers zelfs tot voorbij Arnemuiden niemand komt op het idee wad in ons deel Waddenzee…

eenzame schilder tovert met lentekleuren een mooi stilleven…

Optimisme en pessimisme, schilderen verwachtingen. Realisme kleurt het in.…

Stille schildering Bij het dragen komt leven in de kimono…

ik heb me vergist in het wad zijn zuigende modder in een te grote stap laag hangende koude mist dat het zonlicht voor even vergat wij spraken onze glinsterende woorden met het vloeibare van water een sprankelende ijlte die brak net als het water was in twee componenten momenten in leven en dood een symbiose die zij zelf…

Lopend langs de vloedlijn Het schreeuwen van meeuwen en de stem van een kind verwaaien in de stormwind Schuim rolt golvend naar ’t land, bereikt donderend het strand Keer op keer landt de zee En de branding bruist De verre einder als een lint scheidt het water van de luchten Wolken vluchten voor de wind Lucht je hart maar in de storm…

Ik zag aan je zoom dat de naden gingen draden en zelfs je geur wordt minder zout, ik weet je gaat in regen en komt in zwijgen telkens terug als een dichotomie bespeel jij het aangezicht en roemt de verte aan jouw kim, je broze wervels kalven dieper en dieper om tenslotte te verdwijnen in het niets maar mijn hand zal je altijd blijven…

We zagen de zon hoe die wegzonk in de zee toen keken we naar elkaar en begrepen het nu spreken zou dit moment voor altijd bederven…

Aan het einde van de weg daar waar het land versmelt met lucht Daar is een stil en klein gehucht dat is waar ik geboren ben Daar weet ik elke weg en steg haast iedere struik en boom Daar is waar ik boven op de dijk mijn allermooiste dromen droom Daar leun ik graag tegen de wind zie op getijden neer dit kleine stukje…

Geen zuchtje wind, de zee is spiegelglad in ‘t Oosten krijgt de kim een gouden gloed het doodtij hunkert al weer naar de vloed de maan heeft het op één haar na gehad. Wat grutto’s zitten spetterend in ‘t bad zeehondenmoeders passen op hun jongen een bruinvis maakt wat dolle dwaze sprongen de kiekendief is ook al vroeg op pad. Wat kluten…

onthult het raadsel van de nacht en vloeiend blijft de schildering…

'k Heb schilders in dienst op m'n werf. Ze schilderen schepen. (Met verf.) Het meest valt er nog te verdienen aan slagschepen van de marine. Vaak is er een verver die mee mag. Soms heeft-ie veel werk door een zeeslag. Gevarengeld kan-ie vergaren. Er wordt met gevaren gevaren.…

wenen schilder mij pigmenten fluweel honingzoet gebonden kleur in matte glans nog onbedorven ben ik jouw doek, jouw muze…

Nooit zou hij het zeggen aan zijn leuke ruwe maten - dat bij elke streek van zijn ingedoopte witte kwast, dat bij elke kier die hij bedekken zou, nee hard en grondig gronden moest, hij ineenkromp onder eigen handen die naast het witten leed verspreidden zonder dat hij ’t koos. Hard zijn eist een hoge tol die hij moest betalen om…

vurig vlam je op, je daagt elke schilder uit, naakte pioenroos…

Je bent zo mooi dat ik blindelings de contouren van je gezicht kan schilderen…

als schilder van licht en donker nam hij dikwijls een kijkje in zijn gemoed…

sommige mensen vonden de schilder destijds maar een rare kwast…

Dit meesterwerk van schilder Pablo Picasso kleurt verdriet en pijn…