Alle inzendingen over schimmen

De zwarte nacht heeft mij in zijn macht ik ben zo bang al mijn hele leven lang kon ik die angst maar overwinnen maar in alles zie ik schimmen al ben ik samen met een groep ik doe het bijna in mijn broek ook al weet ik dat er niets kan gebeuren en zeg je tegen jezelf kom op meid niet zo zeuren maar van binnen zit ik te beven de angst voor…

asfalt in vloeibare toestand zo aangebracht dat de ondergrond onzichtbaar is in dit land: bevuild en vertroebeld verontrust loopt men eerst in een lange, daarna korte lettergreep langs de rivier waaruit de schimmen dronken: bedrieglijke schijn een remmend effect wordt verkregen door maling aan iemand of iets.…

poëzie is meer dan een vlucht hoorde ik in het verhaal van de stadsdichter die het stof deed opwaaien tussen schimmen van eens overleden woorden hij ontkleedde zijn bruiden en bedekte borsten met rijpe mond de handen vrij van wonderlijk gemis het podium volgde zijn bed en ik glimlachte verder naar het verleden…

Slechts traag bewegend omgeven door aarde duister schimmen van onzekerheid gehuld in vage nevel genageld op één plek.…

Als larve leven zij in zichzelf gekropen schimmen in een schild tegen de buitenwereld die weet dat zij zich ooit wel eens zou kunnen mogen laven in een schulp vol charme Traditioneel met een hoed en rode neus grappenmakers met echt veel te grote schoenen die hun afdruk in een langzaam maar zeker moedeloze enggeestige (wereld) zetten…

honden blaffen als je schreeuwt ze zien je schimmen dampen in hun bek je bent niet gek zoals zovelen wat licht gestoord kan niemand schelen voor jou een flat met tafel en een bed en door de muren gil je tegen buren een vast adres geld en wat verzorging ze hebben je zo afgekocht verder nooit meer opgezocht je woont daar met je…

Schimmen scheren schuw als vleermuizen in het duister in zijn getroffen ziel. Achter elke boom weet hij een schaduw en ziet hij bloemen met fletse koppen boos buigen naar bijen die door hun giftig sap ter aarde storten. Geen dienaren van de liefde maar haar demonen zijn het die zijn hart bezitten en zijn wereld bewonen.…

De grootste vrees van nevels en sluiers is de dans van een storm die het dode hout komt wegblazen Wij zijn veelal door een dwaze waas getemd doch blijven van binnen helder en ongeremd In schimmen soezen wij in onverwachte vertrekken in dampige dimensies totdat de onbeweeglijke dood transparant opstaat.…

Waar schimmen en gedachten een wakend afscheid tekenen en dromen geen kleuren meer vragen omdat ze uitdoven wat nog veranderen wil zolang het een sprekende schaduw over heeft.…

Na jouw dood is de danszaal verkocht er dansen nu geen schimmen meer maar in de schaduw ligt de nacht de struiken zijn verwijderd verloren zaden gedroogd bij een houtvuur jouw geest is bijna verdwenen de vogels wachten op het dak totdat de herinnering is gestorven en er niemand ooit meer nadenkt over hoe het bedrog nooit heeft geleefd…

je ziet vage schimmen eigen kinderen zijn vreemde mensen je bent al oud in het verleden en hebt bijna niets meer te wensen mensen zullen jou niets vragen wat je zegt is onzin ach wat heb je het toch goed zo waarom moet jij klagen herinneringen heb je niet want daar leef jij in maar je voelt nog wel verdriet heeft het leven dan nog zin…

Turend naar de verre einder waar het licht al avond schijnt houdt ze de ondergaande zon behoedzaam in haar handen maar als zij louter vagend zijn liefde schimmen ziet drijven koesterende stralen dovend in verkilde tranen weerloos drinkt ze stilte uit geleegde eenzaamheid voor ze als gewezen engel vleugellam verzinkt…

Gezeten in een treincoupe stroomde het landschap voorbij het voelde als een afscheid was dit de laatste reis voor mij Stemmen die mijn oor niet bereikten omhulden mij met stilte schimmen trachtten mij aan te raken doch ik voelde alleen hun kilte Onmerkbaar voor de anderen met het wegsterven van de cadans komen lichaam en geest weer samen…

herfst omklemd in zacht geween o wrede dood, hoe kon je… het laatste zomerlicht zo verdonkeren sterven in argeloosheid sluipend door het struikgewas waarin schimmen zich terugtrekken ik ook… in verzuchting…

Langzaam dwalen de schimmen als het stof dat neervalt zonder woorden. Van de tijd zoals ze ontkleurd zijn en hun gezichten als groeven van oude dromen die mij weer laten wensen dat ik mijn schim zal vinden en mijn schaduw niet verlies.…

ik zal nooit méér zijn dan de kou uit bomen van winter wanneer het vonnis zich laat herhalen onbesproken in ieder wankelend antwoord omdat men weet dat ik mijn waanzin bevestig in het braken van schimmen net onder mijn huid waar ik hen voed met broze gedaantes en zwartgeleende tijd eenmaal in mijn droom weten…

Als in duistere winternachten padden zich verschuilen en honden angstig huilen, als damp opstijgt uit diepe grachten, hoed u dan als takken kraken en schimmen glijden over daken, denk niet, ach 't is maar een kraai want terwijl je staat te wachten sluipen ze met vereende krachten in je gemoed en je gedachten, de ghostriders in the sky.…

mijn hemel kust bewogen wolkjes wanneer ik droevig naar de regen staar mijn hemel verzacht de dwaze wind wanneer ik kwijnend in de stormen rondwaar mijn hemel verbergt donkere schimmen wanneer ik stervend door de schaduwen glijd mijn hemel weerkaatst het rustige blauw wanneer ik bleek langs de oevers verdwijn…

in de dof holle nacht hoorde ik vaag hoorbaar het rinkelende gekras in de balans van dood en leven zilveren sterren geflonker afgewisseld in ijle broosheid bonte bergen in bouwval in het donkere grensland schimmen roerden zich in de bevroren winter adem die stroomde tussen de kier van de deur van leven en dood…

Ik verdween in het verleden Verdwaalde in mijn utopie Waar zekerheid illusie was Vond geen ‘mij’ hier in het heden Voor eeuwig dwaal ik nu rond In het duister van mijn geest Levend tussen vervlogen schimmen Is het waar ik uiteindelijk erkenning vond Het licht laat ik nu achter mij Omarm de kille leegte Die mij langzaam doet verstenen…

Terwijl zij langzaam blad voor blad omslaat en herinneringen traag, zeer traag wees laat worden verbergt een ezelsoor een beetje krom gevouwen schimmen van wazig zwart-wit vloepapier lijkt te dansen maar kraakt plotseling bij het laatste tafereel ze staat op schuift haar stoel achteruit en sluit de gordijnen…

schimmen die tussen de wolken dwalen. De sterren wijzen hun de juiste weg naar een plek ver van het aardse bestaan. Naar een plaats waar ze kunnen rusten, tot dan dwalen ze verder tussen hemel en aarde. Tot ze de plek bereiken waar het eens begon dan de eeuwige rust vinden bij De bron van ons bestaan……

sliertige zwarte schaduwen trekken donkere strepen in het licht van de volle maan schimmen zonder vorm rusten op de dode tak van de heksenboom zitten zij te wachten op hen die angst verloochenen ontkennen dat zij er zijn willen niet de waarheid zien dat ook zij, in de naaste toekomst als schaduwen aan het nachtelijk firmament sliertig…

Terwijl zij langzaam blad voor blad omslaat en herinneringen traag, zeer traag wees laat worden verbergt een ezelsoor een beetje krom gevouwen schimmen van wazig zwart-wit vloeipapier lijkt te dansen maar kraakt plotseling bij het laatste tafereel ze staat op schuift haar stoel achteruit en sluit de gordijnen…

De kleine wezens die tijdens onze vroege jaren vreugdevolle herinnering schiepen bij verteluur of eigen verbeelding geven het volgroeide brein vertederd medelijden met wie we eens waren "prille onschuldige zielen beheerst door velerlei schimmen" het sprookje toont een ander aanzien van het heuse onzichtbare leven dat ons voortdurend…

We zien onze schimmen gebaren in het raam alsof we naar elkaar seinen ons vast willen klampen als mistige drenkelingen. ---------------------------- uit: 'Donkere arena', 2006.…

ik was alleen en veilig door een horizon met bergen ik toverde mijn beelden overal ze waren breekbaar en doorzichtig ik leefde heel voorzichtig in mijn glazen huis ik speelde in het rijk der schimmen brandde me aan passie in de hel van binnen mijn tranen zijn voor jou alleen met woorden schiet ik vol in zinnen kan ik jou beminnen…

Late vogels vluchten langs blauwe hemellichten richting grijze horizon oktober is op zijn mooist wanneer ik je wil kussen meer afscheidsbrief dan ik letterlijk bedoel voorgoed voorbij die zomerdromen er dansen fraai gevormde schimmen ritmisch in leegte van herinneringen het zijn de vroegere mensen die van mij hebben gehouden, om…

Als schimmen uit het donker van gebrande Siena tegen oker gele achtergrond kwamen twee zielen samen om te versmelten met hun ceruleum blauwe schaduw toen de zon zijn gouden gloed liet vallen en hen teder aanraakte op hun donkere gezichten als schittering, die hen veranderde in reizigers in ruimte met kleurschakeringen als goddelijk geheel.…

Door de kantoren in de stad gaan hun doordeweekse schimmen wanstaltig nog om. Maar hier schenken hun vrouwen bier en kleppen hun kinderen helder verwarde vespers. Het gras geschoren; traag en op niets geschraagd tuimelt de aarde verder.…