Alle inzendingen over sneeuwen OR kou

Strevend naar een relict bedwing ik mijn gedachten M’n zielsbevinding in conflict, kan ik eeuwig op je wachten Ontslapen in een bloembed onderga je sneeuw en kou Wat onze samenkomst belet ook al hou ik veel van jou Ik zal je altijd blijven missen Leg m’n hart hier bij je neer, want ik kan me sterk vergissen Maar ooit zien we elkaar…

de sneeuw smolt zacht waar jij je voeten zetten om de eerste kleuren op lentebloemen te leggen kleine eilandjes waar het groen pril was opgeschoten knoppen door de kou tussen open en gesloten wachtend op de warme adem van je stralende lach de sporen lezend die je al van verre glinsteren zag…

Adem IJzige adem, noorderwind Kronkelt zich als ’n sneeuwwit lint Tussen de kale bomen IJs Zwart en wit, snijdende kou Kraaien in de lucht, zo blauw Winter is gekomen Nacht Eeuwig en eenzaam, duister en donker De donzige sneeuw onder ’t sterrengeflonker Droom je winterdromen…

op de begraafplaats legt de winterstorm het verzwegene bloot een witte bleke steen niet langer geborgen onder laagjes dunne sneeuw het onvoltooide weerloze leven verstopt in inktzwarte schuldige aarde murw van zwijgen en wegkijken zing ik je naam samen met jou, Michel kruipt de ijzige kou onder mijn huid…

ik zag je gaan in mistig weer maar in je ogen viel al sneeuw ik voelde kou in je vertrekken ijsbloemde een lach met smeltendgekke bekken je zag de kerst in glinsterende ballen het groen werd rood in fraaie afrekengetallen in de boom hangt nu je lach en slingert warmte in kleine lichten schittert liefde die niet mag…

In tegenlicht stond ik daar In weer en wind In sneeuw en kou voor 't schoolplein motor draaiend wachtend tot zij jas half aan door de deur naarbuiten zwaaiend: Haast je! Vlug!We moeten gaan! Net tussen twee vrije uren naar muziekles in de stad Stond ik daar verregend, nat.. warmte of kou motor (fout!)…

het einde van liefde begint met angst voor verlies verloren zijn de mooie dromen verloren de herinnering verloren zin gewonnen zijn ware beelden gewonnen is visie gewonnen zijn ben niet verloren ben niet gewonnen gewoon de twee verbinden zoals een refrein verliezen en winnen totaal zinloos liefde wint niet wedijver wel…

une cratte de bière Entre le pays d'or et mont vent où Ça va?…

In de lente begon het allemaal wij samen, dat was wel fijn zo door de maanden heen trok de zomer zonneschijn en was de tijd zo rijk vol met licht en passie In de herfst wordt het donker en dan trekt de kou weer binnen maar nee, niet overal ook bij ons blijft het warm en we zijn niet bang voor wat de winter brengt laat het maar sneeuwen…

We hebben gedeeld Jarenlang Lief en leed Vriendschap Als een bloem Teder opbloeiend Groeiend in warmte Stralend in de zon Als een bloem Heen en weer geschud Zwiepend in de storm Druipend in de regen Als een bloem droevig geknakt Stervend in de kou Eenzaam in de sneeuw Vriendschap Heb ik het genoemd Het was gedoemd te sterven…

Sneeuw duint zich op opgejaagd vanuit 't oosten door een snijdende wind. Richels vormend, waar het ijzig sporen verjoeg, groeit het wit aan in een blauwende kou, dekt toe en slokt op. Een eerste stap knispert kristallig, het is nog vroeg en net licht, als ik tussen haar passen stukjes winterpret vind.…

Zachtjes loop ik nu naar buiten, De sneeuw dwarrelend op mijn haar, Enkele vogeltjes die fluiten, Alsof ze denken, kijk die daar... Omhoog kijkend, de sneeuw in mijn gezicht, De kou die me doet sidderen, Wat prachtig zo, met al dat licht. Wederom begin ik te bibberen. Wat kan mij gebeuren?…

te behoeden voor de kou…

daar waar zacht het leven dooft waar vorst en wit de warmte rooft weet ik ons toegedekt wij stralen nu geen kou meer uit in heldere sterrennachten het herfstige tapijt beschermt ons in het lange voorjaarswachten wij kiemen lente ondergronds sturen groene punten door de sneeuw naar licht daar bloeien zij in kleuren en openen ons nieuwjaarsvergezicht…

met hun rode staart zitten gezamenlijk in hun hol Besjes met lange ijspegels worden ijsjes voor de egels Het jaargetij is aangebroken van regen,sneeuw en kou Grijs met een straaltje zon wonderwolken in staalblauw…

De hemel kleurt zich grauw de vogelvlucht is nu in trek de wind blaast voort sneeuw, ijzel, koude front de zwanen aan het firmament spreken hun eigen taal de seinen vliegen heen en weer de sterksten zijn op kop de vissen en het waterdier de zuurstof door het wak de maanden duisternis de traagheid door de kou de mensen en de wintersport…

Het bleek niet eeuwig Ik zie je daar staan In het zilvergrijze kunstbont In de sneeuw valt een traan Je blonde krullen wiegen zachtjes op de wind Je lichtblauwe ogen omgeven door lange zwarte wimpers, je maskara met tranen verweven Je ogen kijken me aan Je trilt Van de kou, of misschien omdat je weet dat ik nog steeds van je hou…

Een week na sneeuw en ijs, tien graden vorst Drong door het bodemrijk uit alle macht, Ontworsteld aan de diepe winternacht Een krokuskoor dat zong uit volle borst Het Lied der aarde, rijm- en woordeloos Heel even maar, toen kreeg ik het te kwaad Door kou bevangen zong het uit de maat Hun paars tapijt zonk terug, voor vorst te broos...…

Wachtend op de bus, alleen in de kou, de sneeuwvlokjes dwarrelen, denk ik aan jou. Ik had al gedroomd van jij en ik samen, kijkend naar de sneeuw, veilig achter de ramen. Over vrijen en slapen onder jouw deken, terwijl er buiten geen teken meer was van leven, enkel vlokken die zweefden. Oh, ik had zo graag nog zoveel meer.…

jij kerststalt mij in winterse herinnering ik ezel warme adem over stro jij hoedt in nachtelijke weide de schaapjes op het eigen droog op het verschieten van de ster kan je niet wachten de koningen zijn nog te ver zingt dennenboom en kleurt de ballen vroom voor bethlehemse nachten ik sneeuw nog steeds kou heeft mij al jaren…

bolletjes sneeuw hangen te drogen als de regen valt kou is onvermogen omdat kristal geen druppel trouwt om samen neer te vallen te smelten in een plas hoe het was hangende koppen naast de knoppen in groene lussen van de dood lente op steenworp afstand toen de maan het morgenrood verscheen de gele zon weer gloeide…

bolletjes sneeuw hangen te drogen als de regen valt kou is onvermogen omdat kristal geen druppel trouwt om samen neer te vallen te smelten in een plas hoe het was, hangende koppen naast de knoppen in groene lussen van de dood, lente op steenworp afstand toen de maan het morgenrood verscheen de gele zon weer gloeide…

ik zag kou in duizenden kristallen dwarrelend vallen waar stilte vroeger raasde wagen zich nu alleen nog maar patsers op de weg die glinsterend hun lachende bravoure spiegelen de gladde toer fataal afgebroken in uitglijden met val naar bloedrood dat sneeuw in overvloed doet smelten het leven snel laat verwelken langs…

ook noch zoveel pijn de dag en de wolken treken voorbij maar waar is zij het meisje dat zo zat te beven waar is zij gebleven onder een laagje sneeuw ligt een vrouw die doet herinneren aan het meisje in de kou de warme zonnestralen schijnen op haar gezicht ze merkt het niet haar ogen zijn dicht…

Eén kwestie staat voor mij centraal vandaag: ‘To buy or not to buy?’, dát is de vraag!…

Waarom die domme vragen Valentijn Ík hoef die keeper toch niet af te bellen Je stelt alleen maar vragen om te rellen Ik geef geen antwoord meer aan zo´n chagrijn Dead or the Gladiolus in Qatar Ook sunder Cillessen come we best far…

Sneeuw werd zwijgend afgeklopt; beeldspraak kraakte even oud. Ze verloor haar onderkinnen, raakte tobbend afgeknopt, schudde min of meer naar binnen, om een wereld goed te praten. Buiten kou bewogen kwalen kon haar wiegen doden minnen.…

het hapert in mij de kou flaneert mij voorbij mijn lichaam in vraagtekens ik dans in ongewenning als een vaatdoek door de kouwe blauwte net als auto’s die in de sneeuw blijven steken blijven mijn woorden in de straten hangen scheids waarom geef je rood zo zet je mijn lezers buitenspel gekraakt als een walnoot…

in een schrale ochtendzon druipt de ijsbloem langzaam van de ruit maar buiten strakt de kou in een felle oostenwind glanst sneeuw het hel kristallen wit in onbedekte ogen vaag luiden klokken het ter kerke gaan de hoogmis vangt om tienen aan niet belopen ligt de wereld voor ons open een witte kerst de natuur weer op zijn best…

Sneeuw geeft mij het gevoel te leven in een droomwereld, waar elfen en feeën hun koningin eren, met de mooiste diamanten ter wereld.…