Alle inzendingen over spijt OR gedachten

Niets .... spijt ........ me. En net dat is toch zo mooi!…

Roep me als je verstijft Roep me als je mond niet meer sluit en ik zal wenen in m’n graf voor de goede vrouw die ik geen liefde gaf…

ik heb spijt toen ik je uit mijn gedicht haalde, een sprankje hoop die je als lotusbloem mij het wonder van jouw liefde zou leren kennen doch dat gedicht had kantelen waarachter jij je verschanste en hoe ik ook mijn liefdespijlen naar jou schoot, ik miste telkens de evenaar aan het halfrond van jou besmettelijk bestaan waar jij beschutting…

het spijt me dat ik niet was wie je nodig had het spijt me dat ik om je gaf door overmacht getroffen door onoverwinnelijke liefde door mij…

een moord gepleegd op wat had gekund en wat had gemoeten rest mij niets dan rouw…

Vaak gaat het om spijt zonder schuld. Spijt over grote dingen. De keuze voor een verkeerde partner. Het verdriet omdat hij of zij wegging. Wat je misschien had kunnen verhinderen mocht je aandachtiger zijn geweest. Het gemis van een kind of het leed dat je ervoer wanneer het stierf. Spijt kan over alles gaan. De foute studie.…

Het spijt me van toen, je was en je bent mijn droom – tot je bij me blijft.…

het duurde vijf minuten vijf minuten maar toen hij haar zag en dat beeld nooit meer kwijtraakte   het duurde tien minuten tien minuten maar voordat hij koos en de verkeerde keuze maakte   zijn spijt over tien minuten tien minuten maar duurde vele jaren vele jaren lang      …

gekomen besef hebben wij te hooi en te gras onze beelden verzameld op afroep of in genieten pas later nu even geen klassiekers en wereldwonderen die zijn geïnventariseerd nu zijn het aarde en mens in groot en klein leven die de revue passeren met alle tranen en pijn die er bij de mens en zijn geboorteplaneet zijn in het met spijt…

als gedeelde ervaring het was nieuw deed geen pijn of zeer maar voelde juist fijn en vroeg vooral naar tikje meer we lachten om dit dichten het deed toen de hoog opgelopen spanning wonderwel rustig aan verlichten de lieve kleine plekjes waren ons niet vergeten de vingers iets versleten maar de gevoeligheid toegenomen zonder spijt…

Spijt, spijt, wat is dat nou precies? Een naar gevoel van binnen, heb ik iets fout gedaan? Spijt is er niet zomaar, spijt zorgt voor verdriet, want verdriet heb je als het je zo spijt. Spijt, maar waarom, waarom heb ik nou spijt? Komt het door mij, komt het door jou, komt het door ons allebei?…

www.metronieuws.nl/node/856683 Rijstvelden in Soekaboemi, regendruppels in Camellia thee.. zwarte thee, zwarte ogen, zwarte tranen, Indische wortel en peroxyde, zo wit kan zwart zijn. Haat uit verdriet, zo wit kan zwart zijn.. Gevang in opperst gevang,niets kan schelen. Tarantella en hoeden, mannen in het zwart.. Minder,minder, niets…

alles kunnen we verliezen alles raken we ooit kwijt maar alles weten we te bevriezen in gedachten een kleine troost voor de ergste spijt en zij die zijn verloren wachten ons op in de donkere nachten fluisteren dan hun onwaarschijnlijke verhalen over het verdwenen zijn met smachten in menig luisterend geestesoor…

Ik tekende jou vol in mijn gedachten. Felle kleuren vlamden in mij. Een kinderlijke blijdschap. Een luxe glans, vandaar dat ik het niet aanraakte. Maar toen de wind jou blies had ik toch spijt.…

Spijt van het verleden. Spijt op de achtergrond. Spijt moeilijk om te delen. Spijt dat ik ooit voor je stond. Het geluk staat geportretteerd. De eeuwige lach van mijn schat. Geluk op één foto geïllustreerd. Maar spijt heb ik nooit gehad.…

Om omarmd te worden gezuiverd te worden weer heel te zijn vervuld te zijn los van de tijd verlost van de spijt de liefde te geven in wijsheid te leven het is niet gewoon het lijkt soms een droom dat zij er toch zijn en altijd dichtbij zijn dan bekruipt me de gedachte starend door een traan ik moet in een vorig leven iets bijzonder…

kom je even langs heel gewoon nee jij bent niet echt verloren ik ben jouw niet kwijt jij bent ooit slechts in gedachten geboren niets is er dat ik ons verwijt alles in het licht van twijfelachtigheid over wel of geen spijt…

Ik was er even heel kort bij, tot aan mijn knieën in het getij. Tussen eb en vloed, verliet me de moed. Je te troosten in mijn armen, of met een goed bedoelde kus. Ik liep terug, langs de uitgestoken brug. Liet ik je staan, met in je oog een traan. Voor mij!…

Ik wil niet bij je in de buurt komen Want als ik je zie, zie ik de dingen die ik je heb aangedaan En als ik je zie huilen, weet ik dat het door mij komt…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Ik heb stapels aan archieven in mijn onbewuste mee te dragen een dag is al een druppel in de oceaan dat is niet overdreven en het bestaat, zo lijkt bij mij, uit chaotische lagen Van kennis en gevoelens, zeg maar al het wel en wee, onnoembaar aantal ervaringen zijn in lijf en geest verweven tot aan het moment van heden en ik lijk al ver in mijn…

De hemel is zo troosteloos grijs, Het wil niet dagen... De wind zingt in de bomen een wijs Van klagen... Ik hoor de droppelen nedergaan In ’t neevlig duister, – Voor ’t open venster blijf ik staan En luister... Zo stil is ’t overal om mij heen Op donkere wegen... Alleen het troosteloos geween Van regen...…

Een dagboek zwart beklad met een beetje kleur misschien- Wist ik dat het over was want eerder kon het niet verliezen- Daarom zing ik een afscheidslied van eerder- Om je te laten weten dat ik aan je denk altijd.…

M'n hart, heeft een vriend maar dan als 'n pen die pompt in plaats van bloed de inkt vooruit zodat het op papier weergeeft wie ik ken soms gevoelig maar zo kwam het tot dit besluit mijn gedachten, laten voelen wie ik ben.…

ik zalf je met fijne woordjes waarmee jij vroeger bij ons meisje, van die rode vlechtjes draaide ik weet nog, aan het eind een flinke krul en zij met haar bleek gezichtje kende de wereld al beter dan dat we beide dachten maar jij, die me nu verzorgt me troost op het bed dat stil van woorden maar druk van gedachten zich uit met kleine…

je spijt van ongedane dingen…

overspoeld van gevoelens en gedachten intens en gelukkig…

Ik heb altijd gedacht dat het heerlijk zou zijn, om school te verlaten. Maar nu het bijna zo ver is, begin ik die gedachten te haten. De laatste dagen vliegen voorbij, vol spanning en stress, met de examens. En dan de laatste les. Ik heb spijt van dingen die ik heb gedaan, of juist niet. Dit afscheid, doet me toch verdriet.…

De mens met twee gelaten laat holle ogen blikken kettert gaten in de ziel Krijt lage strepen op het voorhoofd dekselse lijnen van spijt verdichten gespleten gedachten Letters dichtbij zonder klanken kleuren klinkers vreten kraaien de pootjes in de laatste zin…